Wednesday, April 23, 2008

Υπατία


“ Το ρεύμα τ’ουρανού αφήνει από σας ζωντανούς
μόνο τους αγράμματους, κι έτσι πρέπει ν’ αρχινάτε
πάλι από την αρχή σαν παιδιά..........
Από τον Τίμαιο του Πλάτωνα



ΥΠΑΤΙΑ



Το φως
της αρετής,
της ομορφιάς
και της γνώσης σου,
πολύ έλαμπε
γλυκιά κόρη τού Θέωνα
σοφή κι ωραία.
Μα ήρθ' ο καιρός,
«το ρεύμα τ’ ουρανού...».
Σπαρτάραγαν τα κομμάτια του κορμιού Σου ατούς δρόμους της Αλεξάνδρειας κι άπλωνε το σκοτάδι.
Οι πιστοί, «περιστοιχίσαντες το άρμα» Σου είχαν ευσυνείδητα εκτελέσει τις οδηγίες του πατριάρχη.
Τι κι αν ή εντολή
«ου μικρόν μώμον Κυρίλλω και
τη Αλεξανδρείων εκκλησία ειργάσατο».

Τώρα, πού πάλι ζυγώνει ή «μεγάλη νύχτα», τώρα, πού οι «μεγάλοι» με τα Κοβάλτια, τα Νετρόνια, τα αρχιπέλαγα των Γκούλαγκ και τις καταναλωτικές κοινωνίες τους, ετοιμάζουν το καινούργιο σκοτάδι, τώρα πού πάλι «το ρεύμα τ' ουρανού...»
Περνώντας ανοιχτά απ’ την Αλεξάνδρεια,
ρίχνω στο κύμα λίγα ξερά τριανταφυλλόφυλλα,
φυλαχτό απ’ την πατρίδα
και παρακαλώ τον άνεμο,
παρακαλώ το κύμα
να φέρουν τ' άνθη αυτά της Αττικής
στον τόπο του μαρτυρίου Σου.
Μεσόγειος, Βόρεια της Αλεξάνδρειας 13.4.1979

Λευτέρης Μαρματσούρης
Πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού
Το ποίημα αυτό είναι από την ποιητική συλλογή
Περιπλάνηση
Αθήνα 1982. .

Friday, April 11, 2008

Δημήτρης Καλομοίρης - Dimitris (James) Calomeris


Δημήτρης Καλομοίρης
1920-2001


Ο Δημήτρης Καλομοίρης γεννήθηκε στην Ουάσινγκτον των Ηνωμένων Πολιτειών τον Απρίλιο του 1920 μα μεγάλωσε στην Ελλάδα. Έφθασε στην Ελλάδα σε ηλικία 2 ετών με τον μεγαλύτερο αδελφό του Γιάννη ,τον μικρότερό του αδελφό Παρασκευά και την μητέρα του. Ο πατέρας του συνάντησε μερικές δυσκολίες με τις Αμερικάνικές αρχές και έτσι η αναχώρησή τους ήταν αναγκαία.
Ο πατέρας τους από τότε θα παρουσιαζόταν κατά περιοδικά διαστήματα στην ζωή τους.
Όπως όλοι οι μετανάστες που προήρχοντο από την Νότια Ευρώπη έτσι και ο Δημήτρης είχε ταπεινή και αγροτική καταγωγή, όπου οι ευκαιρίες ήσαν μηδαμινές και η ζωή δύσκολη. Συμπλήρωσε μόνο την στοιχειώδη εκπαίδευση.
Η καταγωγή του, πυροδότησε σοσιαλιστικές πολιτικές πεποιθήσεις .Σαν σοβαρός έφηβος πολιτικοποιήθηκε ενεργά στο χωρίο του Καστόριον (γνωστό σαν Καστανιά) κατά το διάστημα των ταραχών ,του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και του Ανταρτοπόλεμου.
Με την άνοδο του Φασισμού στην Ευρώπη εγκατάλειψε την Ελλάδα την ημέρα που η Ιταλία εισέβαλε στην Αλβανία. Προσκαλεσμένος από τον πατέρα του που δεν έτυχε να τον γνωρίσει , μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1939 χωρίς χρήματα με αβέβαιο μέλλον και χωρίς γνώση της Αγγλικής γλώσσας..
Αμέσως εξασφάλισε εργασία στο προάστειο Ροζέλ (Rozelle ) και στα Βόρεια Προάστεια North Sydney) σε γαλακτοζαχαροπλαστείο ( Milk -Bar ) και σε κατάστημα κρεατόπιτων (Pie Shop). Τελικά άρχισε να εργάζεται σαν λινοτύπης το 1946. Αρχικά εργάστηκε στο " Εθνικό Βήμα" και κατόπιν στον "Πανελλήνιο Κήρυκα" που ιδρυτής ήταν ο Αλέξανδρος Γρίβας. Ο Δημήτρης ήταν αυτοδίδακτος και πολύ διαβασμένος άνθρωπος και μετά τον θάνατο του Γρίβα , προωθήθηκε στην θέση του συντάκτη. Έγινε αρχισυντάκτης του "Πανελλήνιου Κήρυκα".Υπό την διεύθυνση του Δημήτρη η εφημερίδα αύξησε την κυκλοφορία της και έγινε η μεγαλύτερη εφημερίδα εκτός Ελλάδος.
Οι προσωπικοί του αγώνες, του έδωσαν την δυνατότητα να αναπτύξει συμπάθεια με άλλα άτομα που είχαν τις ίδιες περιπτώσεις και είδε την εφημερίδα σαν μία δυναμική φωνή για τις πολιτικές και κοινωνικές του υποχρεώσεις.
Νυμφεύθηκε την Λούλα Γεωργιάδη το 1949 ενώ αγωνιζόταν στο τελευταίο σκαλοπάτι στην επιχείρηση της εφημερίδας.
Το 1938 ο Δημήτρης συμπεριελήφθη στον κατάλογο των τιμηθέντων από την βασίλισσα ,λίγο ειρωνικό για άτομο που ήταν ενάντια της μοναρχίας και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό.




Από τότε η σταδιοδρομία του εξελίχθηκε ως εξής :
Διευθύνων /ιδιοκτήτης του Πανελλήνιου Κήρυκα από το 1963-72.
Πρόεδρος της Επιτροπής για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, 1968-74.
Μέλος του Συμβουλίου της Κοινοπολιτείας για θέματα Δημοσιότητας και μέλος του Μεταναστευτικού Συμβουλευτικού Συμβουλίου.
Μέλος του Κυβερνητικού Συμβουλευτικού Συμβουλίου της Νέας Νοτίου Ουαλίας για θέματα Εθνικών Υποθέσεων (Εθνικό Ραδιόφωνο / Ειδικής Ραδιοφωνικής Υπηρεσίας).
Ταγός της Ελληνικής Παροικίας και πολιτικά ενεργοποιημένος.
Γενικός Αντιπρόσωπος του περιοδικoύ "Κρίκος" στην Αυστραλία από τον πρώτο χρόνο της ιδρύσεώς του μέχρι που ανέλαβε ο αείμνηστος Κώστας Σταματιάδης.

"Πάντοτε υπέρμαχος της μεταναστευτικής φωνής, ήταν καθοδηγητής της ιδέας και της εξέλιξης της έννοιας του πολυπολιτισμού και της προαγωγής των συμφερόντων των Εθνικών Μειονοτήτων.
Τιμήθηκε από την βασίλισσα Elizabeth II με το παράσημο Silver Jubilee το 1977.

Με μεγάλη ευχαρίστηση μαζί με άλλα διαπρεπή μέλη του Αυστραλέζικου Λογοτεχνικού και Καλλιτεχνικού κύκλου πήρε μέρος στην ίδρυση ομάδας Πολιτών υπέρ της Δημοκρατίας, πρόδρομο στα μέσα της δεκαετίας του 70 για την κίνηση υπέρ της Δημοκρατίας.

Επίσης διορίστηκε σαν ο πρώτος άνδρας για να κάνει πολιτικούς γάμους - ρόλο που τον ευχαριστούσε πάρα πολύ.

Όντας άνδρας των ιδεών, συνέχισε να ονειρεύεται μεγαλύτερη ανάμειξη στα κοινά μα η αρρώστια Πάρκινσον στα 60 του τον εμπόδισε.
Απεβίωσε στις 6 Ιουνίου του 2001.


Το 1978 Ο Δημήτρης Καλομοίρης ξεφώνησε ένα λόγο στον χορό της Ελληνικής Κοινότητας του Σύδνεϋ προς τιμή του Πρωθυπουργού της Αυστραλίας κυρίου Ουίτλαμ ,χρησιμοποιώντας λέξεις Ελληνικές στην Αγγλική γλώσσα.




Dimitris (James) Calomeris
1920-2001


James Calomeris was born in Washington DC on April 14 1920 but grew up in Greece. He arrived as a 2 year old with his older brother john, his younger brother Paraskevas and their mother. Their father encountered some difficulties with the US authorities so their departure was of necessity. Their father would thereafter remain only an intermittent presence in their lives.

As was the case with most migrants from southern Europe, Jim came from a background of rural poverty where opportunities were less than limited and life was hard. He completed only the most rudimentary education.

His background fuelled burgeoning political views which developed into a commitment to socialist beliefs. As a serious minded teenager he became a political activist in his village of Kastorion (also known as Kastoria) during the upheavals of World War 2 and the Greek Civil War.

With Fascism on the rise in Europe he left Greece on the day Italy invaded Albania. Sponsored by his father, a person he had never known, he migrated alone to Australia in 1939 without personal funds, with uncertain prospects and no proficiency in English.

He sourced employment fairly quickly working in Rozelle and North Sydney in a milk bar and a pie shop. He eventually began work as a linotype operator in 1946. He first worked at the Vema and then joined the Hellenic Herald then under its founder Alex Grivas, propelled into the editor's chair. He became the managing editor of the Hellenic Herald, as it was then known. Under Jim's leadership the newspaper, already a respected voice of the Sydney Greek Community, rose in circulation to be the largest Greek newspaper outside of Greece.

His personal struggles enabled him to develop deep sympathies with others in similar circumstances and he saw the newspaper as a powerful voice for his political and social commitments.

He married Loula Georgiadis in 1949 whilst still struggling at the bottom rung of the newspaper publishing business.

In 1998 Jim was included in the Queen's Honour Roll - a bit of an irony for the diehard republican. His achievements were therein recorded as follows:

Managing Director/owner of the Hellenic Herald newspaper from 1963-1972
Chairman for the Committee for Restoration of Democracy in Greece, 1968-1974
Member of the Greek Community of NSW P/L
Member of the Commonwealth Government Publicity Council and Immigration Advisory Council
Member of the NSW Government Consultative Council on Ethnic Affairs (Ethnic Radio/SBS)
Greek Community Leader and activist.

"Always a champion for the migrant voice, he was instrumental in the conception and evolution of the concept of multiculturalism and in the advancement and interested of ethnic groups.
He was awarded the Queen Elizabeth 11 Silver Jubilee medal in 1977"

He took particular pleasure, along with prominent members of Australia's literacy and arts community, in forming the citizens for Democracy group, a precursor in the mid 70's to be republican movement.

In more recent years he was appointed Australia's first male civil marriage celebrant - a role he undertook with great gusto.

Being an ideas man, he continued to dream of further community involvements but the onset of Parkinson’s disease at the age of 60 made these increasingly difficult to realise.





Kyrie Whitlam

A SPEECH highlighting the large number of English words of Greek origin.

By Jim Calomeris at the Greek Community of NSW ltd, 80th Anniversary Ball in honour of Mr and Mrs E G Whitlam, Q.C. at the Boulevard Hotel, Sydney Dec 23, 1978.

Kyrie Whitlam,
This is a Hellenic apotheosis for the architect of a new ethnic epoch in the antipodes. History has no parallel paradigm of an Australian politician with your scholastic dynamism, energy and ethos whose ideological horizons panicked the aristocrats and autocrats of this polyglot Ethnos.

You are the protagonist of the metamorphosis to polyethnicity, the polemarch of catastrophic xenophobia and the cathartic catapult of anoetic ideas.

The Whitlam cosmogony was the catalysis of comic phobias from antidemocratic and diabolic dipsomaniacs of dieresis and dichotomy. The decades of Whitlam dramatised in a dithyrambic method the logic of anamorphosis, against lethargy, apathy and an anopheles monarchical system.

This laconic panegyric and eulogy is no rhetoric of phrases, but an exegesis of our agape for you - with your homiletic Achilles Pyran (Heel).

For a myriad of Hellenes in Australia you are the symbol of enthusiasm - as you are anathema to the tyrants!

This octogenarian Hellenic Organization in harmonious synergy with you for decades is sceptical and critical of the labyrinth and the stasis in the economy and splenetic mythology from the plutocrats and eupatrid oligarchs.

It is axiomatic that the threnody of the plutocrats a deleterious hypocrisy to dethrone you by hysteria and a plethora of chimerical and acarpous aerology.

The last triennial has made endemic the phenomenon of chaotic economy and peripeteia practised by the peripatetic apologists and Canberra hierophants.

These Sophists and leratologists want an hypertrophic Lernea Hydra for Mammon and Draconic austerity for the Demos.

This antithesis, this antonomy, this cynicism at the Canberra Cyclope is characteristic of an anaesthesia and autarchic ataxia for the Hellenes of Diaspora.

Your exodus from politics is a cardiac oedema for this ecclesia. No political acrobat or alchemist can bring amaurosis to Whitlam. We, the biotic dialectical political empirists say paeans for your Academic bibliolatry, but you are our political Archon for catharsis in the Augeon Stables, for a Herculean anamorphosis and the anthropic Pharos as characterised by the epigrammatic aphorism: "not only to live but to live well".

From this Symposium, Kyrie Whitlam, an ironical 1979.

Tuesday, April 8, 2008

Έρευνα του Αντώνη Αντωνάκου


ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΛΑΠΗ
Η ΜΟΡΦΗ
ΤΟΥ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΣΤΙΣ Η.Π.Α.




Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού Φιλολόγου Ιστορικού-Συγγραφέως
Από το περιοδικό ΕΛΛΗΝΟΡΑΜΑ



Το Άγαλμα της Ελευθερίας, του οποίου η επίσημη ονομασία είναι «Η Ελευθερία φωτίζοντας τον κόσμο» (αγγλιστί «Liberty enlightening the World»• γαλλιστί «la Liberte eclairant le monde»), είναι ένα κολοσσιαίο άγαλμα πάνω στην ομώνυμη νησίδα και μέσα στο άνω τμήμα του Κόλπου της Νέας Υόρκης. Το άγαλμα αυτό στήθηκε σε ανάμνηση της φιλίας των λαών των ΗΠΑ και της Γαλλίας.
Το συνολικό του ύψος είναι 93 μέτρα (302 πόδια) μαζί με το βάθρο, και κατά την εκδοχή της εγκυκλοπαίδειας Μπριτάννικα παρου¬σιάζει μια γυναίκα να κηρύττει την ελευ¬θερία. Η γυναίκα αυτή κρατάει έναν πυρσό στο υψωμένο δεξί της χέρι και μια ενεπίγραφη πλάκα στο αριστερό όπου αναγράφεται η ημερομηνία 4 Ιουλίου 1776. Ένας ανελκυστήρας ανεβάζει έως το ύψος του εξώστη και μια ελικοει¬δής σκάλα οδηγεί σε μιαν εξέδρα παρατηρήσεως πάνω στο στέμμα που φοράει η Ελευθερία. Ο πυρσός που κρατάει βρίσκεται σε 93 μέτρα ύφος πάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης. Στην βάση του αγάλματος βρίσκεται το Αμερικανικό Μουσείο της Μεταναστεύσεως (Ameri¬can Museum of Immigration).
Την πρόταση για την κατασκευή του αγάλματος διατύπωσε ένας Γάλ¬λος ιστορικός, ο Εντουάρ ντε Λαμπουλάϊγ, μετά τον Αμερικανικό Εμ¬φύλιο πόλεμο. Συγκεντρώθηκε ένας ικανός αριθμός χρημάτων με εισφορές του γαλλικού λαού και το έργο άρχισε στη Γαλλία το 1875, υπό την διεύθυνση του γλύπτη Φρεντερίκ - Ωγκύστ Μπαρτολντί.
Το άγαλμα κατασκευάστηκε από φύλλα χαλκού, που σφυρηλατήθηκαν με το χέρι για να πάρουν το επιθυμητό σχήμα και συναρμολογήθηκαν πάνω σε έναν σκελετό από τέσσερα γιγά¬ντια χαλύβδινα υποστηρίγματα, τον οποίο είχε σχεδιάσει ο διάσημος από την κατασκευή του Πύργου του Άϊφελ, Αλεξάντρ – Γκυστάβ Άϊφελ.
Το 1885 το περατω¬μένο άγαλμα, που είχε ύψος 46 μέτρα περίπου (151 πόδια και 1 ίντσα) και ζύγιζε 225 τόνους, αποσυναρμολο¬γήθηκε και φορτώθηκε για να μεταφερθεί στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Το βάθρο, που κατασκευάστηκε μέσα από τα τείχη του φρουρίου Γουντ στη νησίδα Μπέντλο, περατώθηκε αργότερα. Το άγαλμα στήθηκε στο βάθρο του και στις 28 Οκτωβρίου 1886 αφιερώθηκε στον πρόεδρο Κλήβελαντ.
Την διαχείριση και φροντίδα του αγάλματος είχε στην αρχή η Επιτρο¬πή Φάρων, επειδή ο φωτεινός πυρσός θεωρήθηκε ως είδος φάρου για τους ναυτιλλομένους. Επειδή όμως το φρούριο Γουντ εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται από τον αμερικανικό στρατό, το άγαλμα μεταφέρθηκε το 1901 στο υπουργείο των Στρατιωτικών.
Το 1924 ανακηρύχθηκε εθνικό μνημείο. Το 1937 το φρούριο Γουντ αποστρατιωτικοποιήθηκε και το υπόλοιπο νησί ενσωματώθηκε στο μνημείο ως περιβάλλων χώρος. Το 1956 το νησί Μπέντλο μετονομάσθηκε σε «Νησί της Ελευθερίας» (Liberty Island) και το 1965 προστέθηκε στο συγκρότημα η γειτο¬νική νησίδα Έλις, άλλοτε σταθμός μεταναστών. Η συνολική έκταση του χώρου του μνημείου έφθασε έτσι τα 23,63 εκτάρια.

Είπαμε ανωτέρω ότι κατά την εκδοχή της εγκυκλοπαίδειας «Μπριτάννικα» το άγαλμα παρου¬σιάζει μια γυναίκα να κηρύττει την ελευ¬θερία, υπονοώντας ότι η γυναίκα αυτή είναι προσωποποιημένη η Ελευθερία.
Αποκρύπτουν όμως συστηματικά ότι και σε αυτό το σημείο η αθάνατος Ελλάς έχει δώσει για μία ακόμη φορά τα φώτα της. Πράγματι αυτός που σχεδίασε το άγαλμα της ελευθερίας κάπου αλλού είχε δει την μορφή αυτή. Και η μορφή αυτή είναι η μορφή του Φωτοφόρου Απόλλωνος - Ηλίου.
Ναι αγαπητοί φίλοι. Ο φωτοφόρος Απόλλων απεικονίζεται με αυτήν ακριβώς την μορφή. Και ευτυχώς για μας η αθάνατη ελληνική γη της Κορινθίας μας διέσωσε αυτή την εικόνα για να μπορούμε σήμερα να γνωρίζουμε την αλήθεια.

Η μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο της Κορίνθου, περνά όμως απαρατήρητη για τον επισκέπτη που

δεν είναι υποψιασμένος. Βρίσκεται σε μία τρίπτυχη πλάκα μαζί με άλλες δύο παραστάσεις. Η μία, στο αριστερό τμήμα, απεικονίζει έναν Άγγελο, μορφή όμοια και ίδια με αυτήν της Χριστιανικής πίστεως, και είναι κατά τους αρχαιολόγους η μορφή της θεάς Εκάτης. Στο δεξιό τμήμα απεικονίζεται ρόδακας. Και στην μέση ω του θαύματος!!! Η μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος, ίδια με αυτήν του αγάλματος της Ελευθερίας! Η πνευματική ιδιοκτησία είναι πασιφανές σε ποιόν ανήκει.
Λέγεται από ανθρώπους της Κορίνθου που γνωρίζουν ότι ο διευθυντής της Αμερικανικής Αρχαιολογικής αποστολής, σώφρων και έντιμος άνθρωπος, έχει δηλώσει ότι οι Αμερικανοί πρέπει να έρχονται να προσκυνούν στον χώρο του Μουσείου όπου η μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος, διότι είναι η πηγή του εθνικού τους συμβόλου.
Αν όντως είναι έτσι εύγε στον άριστο άνδρα. Πάντως αποφάσισα να αποκαλύψω στους συνέλληνες το θέμα και κυρίως στους ομογενείς μας των ΗΠΑ, για να ενημερώσουν τους Αμερικανούς ότι το εθνικό τους σύμβολο, το οφείλουν στην Ελλάδα και στους Έλληνες. Δεν θα είναι εξ άλλου οι μόνοι.
Όλα σχεδόν τα σύμβολα είναι Ελληνικά. Οι τούρκοι πήραν την ημισέληνο από το νόμισμα των Βυζαντίων που απεικόνιζε την νίκη τους επί του Φιλίππου σε μία νύχτα που το χάσικο φεγγάρι με το αστέρι ενεφανίσθησαν με την ίδια ακριβώς απεικόνιση στον ουρανό.
Ο Αδόλφος Χίτλερ οικειοποιήθηκε την περίφημη «τετραγάμμα», την κοσμούσα το ιμάτιο της Αθηνάς του Παρθενώνος, ένα από τα κατ’ εξοχήν ωραιότερα σύμβολα των Ελλήνων και του έδωσε μιαρή χροιά ονομάζοντάς το «σβάστικα» και κάνοντάς το σύμβολο του ναζισμού. Οι σκοπιανοί οικειοποιήθηκαν το αστέρι της Βεργίνας, οι δε υπόλοιποι βόρειοι γείτονές μας τον Δικέφαλο Αετό του Βυζαντίου.
Στις ημέρες μας όμως οι Έλληνες δεν γνωρίζουν και δεν θυμούνται. Η παγκοσμιοποίηση έχει παίξει καλά το παιχνίδι της. Άλλοτε αποκρύπτει, άλλοτε παραποιεί, άλλοτε διαστρεβλώνει τα γεγονότα. Είναι αυτό που έχει γράψει ο μεγάλος Θουκυδίδης στο Γ,82,4: «Και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει», που αποδίδεται «για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και την σημασία των λέξεων».
Έτσι δεν γίνεται σήμερα; Απλό παράδειγμα, και δεν είναι το μόνο, αποτελεί ο γλυπτός διάκοσμος του Παρθενώνος, έργο του Φειδία. Έχουμε φθάσει σήμερα σε τέτοιο σημείο διαστρεβλώσεως, που τα γλυπτά του Παρθενώνος είναι γνωστά παγκοσμίως με τον όρο ελγίνεια μάρμαρα. Καταλαβαίνετε τί λέω; Τα περίφημα γλυπτά του Παρθενώνος, τα γλυπτά του Φειδία, δεν είναι γνωστά με το όνομα του δημιουργού αλλά με το όνομα του κλέφτη. Αιδώς! Αλλά για αυτό το θέμα προτίθεμαι να επανέλθω με εκτενές άρθρο και πολλά στοιχεία.
Προς το παρόν να γνωρίζουν οι συνέλληνες και ιδιαιτέρως οι συμπατριώτες μας των ΗΠΑ, και να το μεταφέρουν στους αμερικανούς, ότι το εθνικό τους σύμβολο, το άγαλμα της Ελευθερίας, έλκει την καταγωγή τής μορφής του από την Ελλάδα και ιδιαιτέρως από την μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος. Τούτο δε μπορούν να το αποδείξουν αλλά και να το θαυμάσουν στο Μουσείο της Κορίνθου, το οποίο τους καλούμε να επισκεφθούν το συντομώτερο.


*******************


ΠΡΟΣΟΧΗ
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΗΣΤΕΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ

Πλήρες άρθρο για το πρωτότυπο αυτό θέμα καθώς και έγχρωμο φωτογραφικό υλικό στο περιοδικό «ΕΛΛΗΝΟΡΑΜΑ», μηνός Σεπτεμβρίου 2006.

Μοναξιά Πικρή μου Ερωμένη - Loneliness my Bitter Lover


ΜΟΝΑΞΙΑ ΠΙΚΡΗ ΜΟΥ ΕΡΩΜΕΝΗ

Δημήτριος Τριγώνης

Στις μοναχές Ψυχές



Ποια νά’σαι εσύ πού’χεις δεθεί

σφιχτά στην αγκαλιά μου

και με γεμίζεις με φιλιά

στο κάθε ξύπνημά μου;



Μένα με λένε Μοναξιά

και είμαι η <παρηγοριά>

και η στερνή συντροφιά

στου πονεμένου την ψυχή,

σαν ερωμένη του πιστή.



Έχεις παράξενη ομορφιά

μα τα φιλήματά σου

αφήνουνε γεύση πικρή

στο κάθε φίλημα σου.



Εχεις παράξενη ομορφιά

μα όλα γύρω σου αδειανά

χωρίς ζωή, δίχως λαλιά,

όλα έρημα και σκοτεινά

χωρίς ελπίδα ούτε χαρά.



Έχεις παράξενη ομορφιά

και μάτια μελαγχολικά

που μου τρυπάνε την καρδιά

σαν μία κρύα μαχαιριά.



Η ομορφιά σου είναι πικρή

γκρίζα, βαριά και ζοφερή

φαρμάκι στην καρδιά μου

και αναβλύζει δάκρυα

μέσ’ απ’ τα σωθικά μου.



Ω μελαγχολική ομορφιά

με τα θλιμμένα μάτια

μη μένεις πια κοντά μου

θερμά παρακαλώ.



Φύγε και πέταξε μακριά

εσύ παράξενη ομορφιά,

να βρεις καινούργια αγκαλιά,

δεν θε’ να σε ‘χω συντροφιά

είσαι μικρή παρηγοριά.



Γιατί στ’ αλήθεια ομολογώ

το πικροφίλημά σου

κι’ η κρύα αγκαλιά σου

με κάνουν να πονώ.



Του κάκου όμως σου ζητώ

να φύγεις μακριά μου,

θαρρώ θα σε έχω συντροφιά

πάντοτε μοναξιά μου,

μ’ ένα ποτήρι από κρασί

να βρέχεις την καρδιά μου.



Εκτός αν κάποτε βρεθεί

ένα βοτάνι στη ζωή

να μου γιατρέψει την πληγή

πού’χω βαθιά μες την ψυχή.



Δεν ξέρω από που έρχεσαι

δεν ξέρω ποιος σε φέρνει,

μόνο μια χάρη σου ζητώ

φύγε μακριά μου γρήγορα

και μη μου γίνεις ταίρι!



Μα αν της μοίρας μου γραφτό

μαζί σου πάντοτε να ζω

θα μάθω να σε αγαπώ,

πικρή μου ερωμένη!



Μάιος 2003









LONELINESS MY BITTER LOVER

Dimitrios Trigonis

To lonely souls



Who might you be, tied in my arms,

waking me up each morning

with your bittersweet kiss

spoiling my sleeping bliss?



They call me loneliness

I am the “comfort”

and the final companion

of every afflicted lonely soul

as a faithful mistress after all.



You have a strange beauty

but your every kiss leaves

in my lips a bitter taste

and pain inside my chest.



You have a strange beauty

but everything around you

is empty without life or voice,

deserted, with no hope or joy

like a broken lifeless toy.



You have a strange beauty

but your melancholic eyes

pierce my poor heart

like a stiletto cold as ice.



Your strange and bitter beauty

brings tears inside me

because you are creating

darkness and loneliness

in everything I see.



Oh! Melancholic beauty

with your grieving eyes

don’t stay with me anymore

go wherever you belong.



Oh! You strange beauty

go, fly away from me

go, and find another nest

I don’t want your company

You bring bitterness in my chest.



Because the truth is

Your cold embrace

And your bitter kisses

bring to my life distress.



Although it is in vain,

I am asking you to go away

but, I guess you’re here to stay

along with a glass of wine

you’re the only company of mine.



Unless there is a healing herb

to take away the grief and pain

and the sorrow of my soul

and send you away once and for all.



I don’t know where you are coming from

I don’t know who brings you here

I only ask you one favor, go away,

don’t become my constant date

I don’t want you for my mate.



But if it’s written in my fate

For you to take my life over

I shall learn how to love you,

Oh! Loneliness, My bitter lover!



May 2003

Dimitrios Trigonis - Δημήτριος Τριγώνης


Mr.Trigonis was born in Skopelos, an island in Greece. He grew up in

Korridallos, Piraeus where he lived until the age of 20. He immigrated

to the United States where he met his future wife Efrosine. They married

and resided in Bridgeport Connecticut. He has two sons Tom and Steve and four

grandchildren. His Wife passed away in June of 2002.



The death of his wife inspired him to write poetry. He published a book

named “LONELINESS MY BITTER LOVER” an anthology of poems in both Greek and

English, dedicated to the memory of his wife. The English translation was

done with his children and grandchildren in mind wanting to leave them a

spiritual inheritance



After half a century away from his native Greece he remains a dedicated

lover of the Hellenic language. He still uses, in his book a combination of

literary and demotic languages using all the symbols of accent and breathing

system (Polytonic system.) Presently he is working on a novel.



He is a member of Holy Trinity Greek Orthodox Church where his wife was a

lifetime member. He still sings in the choir, is also a member of the

Cantors Choir, the Hellenic chorale and the separate choir of men that

performs neo-Byzantine music and nostalgic songs from his Homeland. He is

also a member of The Hellenic cultural association of Bridgeport Connecticut

Δημήτριος Τριγώνης - Dimitrios Trigonis





ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

(Τα Μάρμαρα Μιλούν)



Καθώς διαβαίνω ανάμεσα

στον ιερό σου χώρο,

Ω Παρθενώνα,

φουχτιάζω μερικά κομματιασμένα,

άψυχα και παγωμένα μάρμαρά σου.



Τα σφίγγω επάνω στο στήθος μου,

κι’ αυτά τα απομεινάρια από την

περίλαμπρη αίγλη σου, που κοίτωνται

τώρα εδώ κι’ εκεί επάνω στ’ άγιο χώμα σου,

γίνονται φλόγα πού ζεσταίνει τήν ψυχή μου.



Η καρδιά μου σκιρτά σαν ακούω

ψιθυρίσματα χαράς, πόνου, στεναγμών και θρήνου

να βγαίνουν μέσα από τ’ άψυχα σπλάχνα τους,

λες και ζωντανεύουν μέσα στις φούχτες μου

και θέλουν να «μιλήσουν».



Κλείνω τα μάτια μου και τ’ αφουγκράζομαι,

τ’ ακούω να «μιλούν» με χαρά και υπερηφάνεια

για τον χρυσούν αιώνα του Περικλέους,

τότε που ο απαράμμιλος, ο ένας και μοναδικός γλύπτης

ο μέγας Φειδίας σε σμίλεψε.



Μαζί με τους μεγάλους Αρχιτέκτονας Ικτίνον και Καλλικράτην

πήραν το πεντελικό καθάριο μ’άψυχο μάρμαρο,

τού έδωσαν «ψυχή» και το «ζωντάνεψαν».

Κι’ ανήγειραν εσένα λαμπρέ μου Παρθενώνα

γιά να φωτίζης το ανθρώπινο γένος!



Έγινες η κιβωτός τού πνεύματος

και η μαρμάρινη βίβλος της τέχνης!

Έγινες το θείο φωτοστέφανον της Ελλάδος

της ενδοξοτέρας χώρας της αρχαιότητος,

της κοιτίδος και ασπίδος τού δυτικού πολιτισμού!



Έγινες ο ιερός Ναός της Παλλάδος Αθηνάς,

της γλαυκώπιδος Παρθένου Θεάς της Σοφίας,

προστάτιδος τού κλεινού και ιοστεφούς άστεως των Αθηνών,

φάρου των γραμμάτων, τέχνης και γνώσεως!

έγινες ο οίκος τού κάλλους και τού «Αεί όντος»!





Μα ανάμεσα στα ψιθυρίσματα της χαράς κι’ υπερηφάνειας

ανακατεύονται μαζί φωνές πόνου και στεναγμών

διότι αυτό το βάθρο σου, της δόξης και τιμής,

το «πλάκωσε» ο μαύρος μεσαιών και οι απολίτιστοι λαοί του

σ’ έθεσαν στο περιθώριο και στην αφάνεια.



Και οι στεναγμοι γίνονται θρήνος και δάκρυα,

που ζεματούν την ψυχή,

όταν μετά την αναγέννησι, πρός αίσχος

των «πολιτισμένων» λαών, σ’ άφησαν να σκλαβωθής

από τους βαρβάρους.



Χείριστον δέ, που ματώνει την καρδιά,

στην περίοδο της σκλαβιάς σου σε ακρωτηρίασαν!

Οι βάρβαροι με την πυρίτιδα

και οι «πολιτισμένοι βάρβαροι» με την κλοπή

και την αρχαιοκαπηλία.



Και τώρα ακόμη

σε μία δήθεν ελεύθερη και πολιτισμένη κοινωνία

τα ιερά σου γλυπτά κρατούνται αιχμάλωτα

μακριά από τα δοξασμένα, άγια χώματα

τού τόπου που ανήκουν, της γενετείρας σου Ελλάδος.



Φτάνει πιά. Λαοι της οικουμένης εγερθείτε.

Βροντοφωνείσθε την κατακραυγή σας στους βεβήλους.

Τα μάρμαρα «μιλούν» και «στενάζουν»

διά τα αιχμάλωτα γλυπτά αδέλφια τους,

έφτασε το πλήρωμα τού χρόνου να επαναπατριστούν στον ιερό τους τόπο.





Να επουλώσουν τις πληγές

αυτής της πολυβασανισμένης γης σου

από τις πράξεις των βεβήλων που μολύνουν

τα τιμημένα, αιματοβαμμένα χώματά της,

τα προπύργια της ελευθερίας και τού πολιτισμού!



Ω Παρθενώνα μου!

Διά μέσου των εποχών οι βάρβαροι

ζήλεψαν το κάλλος σου και σε ακρωτηρίασαν,

οι βλάσφημοι, οι ιερόσυλοι «πολιτισμένοι»

με ιταμότητα προσπάθησαν να σε διαμελίσουν.

Μα τα μάρμαρά σου «μιλούν»`



Ω Παρθενώνα μου!

ήσουν, είσαι και θα παραμένης

ο χρυσός, ολόλαμπρος και ακτινοβόλος ήλιος

να φωτίζης την οικουμένη εις τούς αιώνας!



ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΡΙΓΩΝΗΣ


Μπρίτζπορτ Κοννέκτικατ

Δεκέμβριος 2005

Thursday, April 3, 2008

Poem By Dimitrios Trigonis


ODE TO THE PARTHENON

(The Fragments of the Marble Speak)



As I walk through

your sacred grounds

Oh Parthenon!

I take a handful of broken,

cold and lifeless pieces of your marble,



I place them tightly on my chest,

and these remnants from your brilliant glory,

which are now spread here and there

on your holy ground,

become flames that warm my soul.



My heart is pounding as I hear

whispers of joy, happiness, pain, and grief

coming out of their lifeless guts

as if they are alive inside the palm of my hand

and want to speak.



I close my eyes and hark at them.

I hear them “talk” with pride and joy

about the golden age of Pericles,

when the incomparable and unique sculptor,

the great Fheidias sculpted you.



Along with the great architects Iktinus and Kallikratus

took the pure but lifeless marble

of Pentelis Mountain gave it soul and vivified it!



They erected you, oh magnificent Parthenon,

to illuminate the human race!



You became the Ark of the spirit

and the marbled Bible of the Arts!

You became the divine aureole of Greece,

the most glorious country of the ancient world,

the cradle and the shield of western civilization!





ODE TO THE PARTHENON

(The Fragments of the Marble Speak)



You became the Holy Temple of Pallas Athena,

the gray-eyed maiden, the Goddess of Wisdom,

protectress of the illustrious violet-crowned city of Athens,

the beacon of letters, arts, culture and knowledge!

You became the eternal shrine of beauty and “entity”!



But between the joyful and proud whispers

are mixed voices of pain and moaning

because your pedestal of glory and honor

was covered by the dark-ages

and their uncivilized people placed you in obscurity.



And the moans became grief and tears,

that burned the soul,

for after the Renaissance

the “civilized” nations, in their disgrace,

allowed you to be enslaved by the barbarians!



But worst of all, and what makes the heart bleed, is that

during the period of your slavery they mutilated you!

The barbarians with gun-powder,

and the “civilized barbarians”

with theft and illegal dealing in antiquities!



Even now at the present time

in a theoretically free and civilized society

your divine sculptures are imprisoned

far from your glorious sacred grounds,

the land they belong to, your native country, Greece.



Enough, People of the world stand up.

Thunder out your outcry to the desecrators.

Your marble’s fragments “talk” and “moan”

for their stolen and captive sculptured brothers.

it is time for them to return to their sacred place.





ODE TO THE PARTHENON

(The Fragments of the Marble Speak)



To heal the wounds

of your multi tormented land

from the deeds of these desecrators

that contaminated your honorable, bloodstained grounds,

The bastion of freedom and civilization.



Oh, Parthenon

through the ages the barbarians

envied your beauty, they mutilated you

and the blasphemous, the “civilized” impious

unceremoniously tried to dismantle you,



But your marble’s fragments “speak”

Oh Parthenon!

You were, you are and you shall be

the golden, brilliant and gleaming sun

to illuminate with your splendor

the whole world throughout the ages!



DIMITRIOS TRIGONIS

(Your expatriated admirer)

Bridgeport, Connecticut

December 2005