Κατερίνα Καριζώνη - Ο Μονόφθαλμος και άλλες Πειρατικές Ιστορίες

Κατερίνα Καριζώνη : Ο Μονόφθαλμος και άλλες Πειρατικές Ιστορίες

Η Κατερίνα Καριζώνη επανέρχεται στην πεζογραφία ύστερα από τρία χρόνια απουσίας, τακτική όπως πάντα στα ραντεβού της, όπως μας έχει συνηθίσει χρόνια τώρα, ύστερα από την πρώτη μυθιστορηματική της εμφάνιση το 1997. Η Κ. Καριζώνη δε χρειάζεται βέβαια πια συστάσεις. Εκτός από την περιοδική της εμφάνιση στην πεζογραφία με τέσσερα μέχρι στιγμής μυθιστορήματα έχει στο ενεργητικό της και μια μακρόχρονη θητεία στην ποίηση και στην παιδική λογοτεχνία.
Απόψε όμως θα μιλήσουμε αποκλειστικά για το καινούργιο της βιβλίο «Ο μονόφθαλμος και άλλες πειρατικές ιστορίες» που κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες. Σε αυτήν την περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μυθιστόρημα αλλά με μια συλλογή ιστοριών, πειρατικών μάλιστα όπως μας το διευκρινίζει και ο τίτλος του βιβλίου. Πιο συγκεκριμένα πρόκειται για δέκα ιστορίες που βασίζονται εν πολλοίς σε πραγματικά γεγονότα της πειρατικής ιστορίας του Αιγαίου από τον μεσαίωνα έως και τις αρχές του 19ου αιώνα. Οι περισσότερες ιστορίες διαδραματίζονται τον 17ο αιώνα ο οποίος άλλωστε έχει χαρακτηριστεί και σε παγκόσμιο επίπεδο ο αιώνας της πειρατείας. Στην αρχή της κάθε ιστορίας στην αριστερή σελίδα υπάρχει και μια σχετική εικόνα, οι οποίες νομίζω πως ανακαλούν στη μνήμη του αναγνώστη την αισθητική των παλιών βιβλίων που έγραφαν συναρπαστικές ιστορίες κουρσάρων της θάλασσας. Στην αρχή στα περιεχόμενα διαβάζουμε τους λιτούς τίτλους των ιστοριών που μας προσανατολίζουν εξ’ αρχής σε τόπους και πρόσωπα: Αρζεντιέρα, το Νάμφιο, ο καπετάν Τζαφέρ κά
Πριν επεκταθούμε στο περιεχόμενο του βιβλίου θα ήθελα να ανοίξω μια παρένθεση και να καταθέσω ένα προσωπικό σχόλιο. Η δικιά μου γενιά έθρεψε το θαλερό δέντρο της παιδικής φαντασίας με συναρπαστικές πειρατικές ιστορίες εισαγόμενες. Πολλοί από μας αγνοούσαν και κάποιοι αγνοούν έως και σήμερα πως η ανατολική Μεσόγειος έχει στο παρελθόν της μια πολύχρωμη ιστορία πειρατείας αντάξια της κεντρικής και νότιας Αμερικής, αντάξια των ωκεανών. Η μεταπρατική Ελλάδα βλέπετε έχει κάνει για ακόμα μια φορά το θαύμα της. Τα πειρατικά στερεότυπα στη συνείδησης των αναγνωστών συγκροτούνται από εικόνες που βρίθουν από παραδείσια πουλιά των τροπικών, μικροσκοπικά νησάκια με κοκκοφοίνικες, αιχμάλωτες δουλτσινέες, ιστιοφόρα του ισπανικού βασιλικού ναυτικού που κυνηγούν τους κακούς απαγωγείς, ξύλινα πόδια κι άλλα τέτοια ατελείωτα. Τα κλασικά πειρατικά έργα του δυτικού κόσμου με τη βοήθεια βέβαια του κινηματογράφου στέρησαν από τη δύναμη της αναγνωστικής φαντασίας την οπτική του φαινομένου της πειρατείας κι από τη μεσογειακή του πλευρά, κυρίως από αυτή της Λευκής θάλασσας, του Λευκού αρχιπελάγους, δηλαδή του Αιγαίου όπως μας είναι γνωστό σήμερα. Αν ρίξουμε μια ματιά στη λογοτεχνική παραγωγή του 19ου και του 20ου αιώνα η πεζογραφία σχεδόν αγνόησε το φαινόμενο της πειρατείας και δεν ασχολήθηκε ως τα όρια του θέματος όπως θα μπορούσε. Από τον «Φτωχό άγιο» του Παπαδιαμάντη, όπως μου έρχεται στο νου ως σήμερα η ελληνική πεζογραφία έχει να παρουσιάσει ελάχιστα αξιόλογα βιβλία με θέμα την πειρατεία τα οποία βέβαια δεν είναι αρκετά.
Κλείνοντας αυτήν την παρένθεση επανέρχομαι στο βιβλίο για το οποίο μιλάμε σήμερα. Η Κ. Καριζώνη έχοντας αποδεδειγμένη άνεση στην αφήγηση και με την γνωστή της εξοικείωση με όσα ιστορικά περιβάλλοντα έχει ασχοληθεί, εξοικείωση που οφείλεται φυσικά στην εργατικότητά της να μελετά και να διερευνά πηγές και βιβλιογραφία, έρχεται να αναστήσει στα μάτια του αναγνώστη τον πειρατικό κόσμο του Λευκού Αρχιπελάγους. Μέσα από τις δέκα ιστορίες της διακρίνονται βασικοί αρμοί που συγκροτούν τον κόσμο της πειρατείας: ναυτική τέχνη αξιοθαύμαστη, πόθος για εξουσία και πλούτο, φλογεροί έρωτες, η σκληρότητα και η βαναυσότητα της εποχής αλλά και πόθος για ελευθερία ατομική ή συλλογική, ενοχές και μοίρα, πεπρωμένο και θλίψη για το μάταιο του ανθρώπου. Η ανατολική Μεσόγειος υπήρξε για αιώνες σκληρότατος στίβος ανταγωνισμού ανάμεσα σε βασίλεια, δουκάτα, ηγεμονίες, αυτοκρατοριες αλλά και μεμονωμένα πρόσωπα, τότε που η πειρατεία εξυπηρετούσε πολυποίκιλα συμφέροντα, τότε που πίσω από το κούρσος των καραβιών θα μπορούσε να κρύβεται ένας αδίσταχτος πειρατής ή ο ίδιος ο δόγης της Βενετίας Οι ήρωες της Καριζώνη Έλληνες ή αλλόφυλοι, χριστιανοί ή αλλόθρησκοι προσπαθούν να σκίσουν το δίχτυ της ανάγκης, της ιστορικής αναγκαιότητας και να στήσουν το δικό τους είδωλο σ’ ένα σκληρό κόσμο απίστευτα βίαιο και ενίοτε κτηνώδη.
Όσοι έχουν παρακολουθήσει τα προηγούμενα βιβλία της συγγραφέως εύκολα θα διακρίνουν την εικονοπλαστική δύναμη της γραφής, την ποιητική καταγωγή του λόγου της, την ικανότητά της για ανασύσταση του χώρου και των καθημερινών αντικειμένων της κάθε εποχής. Ας δούμε ένα από τα πολλά παραδείγματα, διαβάζουμε από τη Αρζεντιέρα στη σελ 51: Ο Σπύρος Φραγκόπουλος μπήκε στην καμπίνα της πειρατικής φούστας του κι άναψε τη λάμπα. Έπεσε άκεφος στη βαθιά βελούδινη πολυθρόνα του, που την είχε «δανειστεί» από κάποιο μπριγκαντίνι στα ανοιχτά της Σαρδηνίας. Τα κλοπιμαία συνήθιζε να τα ονομάζει δανεικά ο πειρατής. Πάνω στο τραπέζι ήταν ακατάστατα ριγμένα χάρτες, πορτολάνοι, επίσημα και πλαστά έγγραφα, ένα κιάλι από ισπανικό πειρατικό, ο μπούσουλας του πλοίου, μια χρυσή ταμπακέρα και μια πίπα από ξύλο κερασιάς. Η αναπαράσταση όπως βλέπετε είναι επαρκέστατη
Επίσης οι ίδιοι οι αναγνώστες - κι εγώ μέσα σ’ αυτούς - έχουμε πεισθεί και για τη μυθοπλαστική της ικανότητα, την ικανότητα να επινοεί ήρωες και καταστάσεις, να υφαίνει και να διασταυρώνει ιστορίες που αιχμαλωτίζουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Γεννιέται λοιπόν πρωταρχικά σ’ εμένα η απορία γιατί η συγγραφέας λαξεύει ιστορίες πάνω σε πραγματικά γεγονότα ενώ θα μπορούσε, είμαι απόλυτα βέβαιος γι’ αυτό, να επινοήσει πειρατικές ιστορίες χωρίς το βάρος, την αλυσίδα των πραγματικών γεγονότων. Σίγουρα είναι μια επιλογή που φέρνει τον αναγνώστη πιο κοντά στην ιστορία του Αιγαίου και μάλιστα σ’ αυτές τις σελίδες που έμειναν για δεκαετίες στο ημίφως της επίσημης ιστορίας. Ένα σχόλιο νομίζω από τη συγγραφέα πάνω σε αυτό το ερώτημα θα είχε πολύ ενδιαφέρον.
Συνεχίζοντας την περιδίνηση στις σελίδες του βιβλίου στεκόμαστε και σε μια άλλη παρατήρηση όπου νομίζουμε πως ένα σχόλιο είναι απαραίτητο. Η δημιουργία χαρακτήρων στην πεζογραφία δεν είναι εύκολη υπόθεση και νομίζω αυτό είναι ευρέως γνωστό. Όταν μάλιστα ο συγγραφέας στερείται της ευρυχωρίας που προσφέρει ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα αλλά είναι αναγκασμένος να απεικονίσει διαφορετικούς πρωταγωνιστές σε κάθε ιστορία το στοίχημα φαίνεται δυσκολότερο. «Ο μονόφθαλμος και άλλες πειρατικές ιστορίες» σκιαγραφεί ήρωες πέρα από το απλοϊκό δίπολο καλός – κακός, χριστιανός – άπιστος, χτίζει ήρωες με βαθύ διχασμό σε θέματα προσωπικής ηθικής, συνείδησης ή όχι της καταγωγής τους, ήρωες τελικά με τραγικότητα, που χτυπιούνται πέρα δώθε στους κλυδωνισμούς της τύχης, όπως ακριβώς στους στενόχωρους τοίχους μιας καμπίνας, σε ώρα θαλασσοταραχής. Οι ήρωες των ιστοριών είναι μαριονέτες της εποχής τους, όταν ο παλιός κόσμος φθίνει, είναι ήρωες μιας εποχής ανέγγιχτης ακόμα από τις αξίες του διαφωτισμού κι από ένα συλλογικότερο όραμα εθνικής συγκρότησης.
Νομίζω τέλος, αν κάνω λάθος διορθώστε με, πως η ιστορική πραγματικότητα των δύο τελευταίων αιώνων της πειρατείας με τους παρηκμασμένους νόμους, τη διεφθαρμένη εξουσία, τον ηθικό και φιλοσοφικό μηδενισμό των πρωταγωνιστών, τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, μ’ αυτόν τον παροξυσμό της βουλιμίας για πλούτο και ισχύ καθιστά το βιβλίο επίκαιρο. Δεν είναι τυχαίο πως τα τελευταία χρόνια ακούμε συνεχώς για απανωτά κρούσματα πειρατείας με απαγωγές ολόκληρων καραβιών κυρίως στην ανατολική Αφρική και στον Ινδικό ωκεανό. Οι πειρατές, μονόφθαλμοι, μονόχειρες ή αρτιμελείς είναι πάντα εδώ.
Ευχαριστώ πολύ.

Η ομιλία του Ισίδωρου Ζουργού στην Παρουσίαση του Μονόφλαμου στην Θεσσαλονίνη

Το Ρεσάλτο της Κατερίνας Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη - Katerina Karizoni Ρεσάλτο Ποιητική Συλλογή

2009 και η Κ.Κ. κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ τη συλλεκτική ποιητική συλλογή της ΡΕΣΑΛΤΟ. Είναι ποιήματα που γράφτηκαν από τα πρώτα νεανικά της χρόνια έως και σήμερα.
Είναι μια ποίηση ξεχωριστή και ιδιαίτερη. Έχει το ξερίζωμα μιας ψυχής που παρατηρεί και καταγράφει. Δεν είναι αμιγώς συναισθηματικά ,αν και πνίγονται στο βάθος ενός ανείπωτου συναισθηματισμού και εύγλωττης συγκίνησης.
Όλα χωρούν στον χάρτη της Ανθολογίας της. Όλα καταγράφονται. Νοσταλγός της μάνας Γης, των ταξιδιών με τρένα,των δένδρων που σμίλεψαν δικές της αισθήσεις με το θρόισμα, με τις ελιές να πυρώνουν τον άνεμο, με γλυκό του κουταλιού κερασμένο στην πορσελάνη των ματιών μας.
Μέσα από την γραφή, ζητά την αλήθεια της, πότε στα καθρεφτισμένα τείχη της Ιεριχώς πότε στα παραμύθια. Άλλοτε πάλι στην ιστορία, σε γεγονότα που συγκλόνισαν τον προσωπικό της φωτοστέφανο.
Εδώ οι απώλειες δεν υπολογίζονται. Ο μύθος σμιλεύεται για να ανταποκριθεί και να αναπλασθεί σε σημερινές αγωνίες και άγχη. Εκεί ακριβώς στη σχισμή του σκοταδιού εναποθέτει τις λέξεις της.
Είναι βέβαιο πως τα καλοκαίρια επηρέασαν την ψυχοσύνθεση της ποιήτριας, που ήρθε σε ρήξη με το μαύρο βελούδο, το μαύρο σατέν της γραφής της. Οι μνήμες φτερουγίζουν πάνω από θάλασσες πάνω από περιγράμματα βουνών. Ακόμα και τα παράθυρα έχουν τη σημειολογία τους σ΄αυτό το ταξίδι της ποιητικής ανάγνωσης αν και κόλλες μπλε τα καλύπτουν παραμένοντας ανοιχτά, εκείνες ξεφτένουν το χρώμα τους απ' το φως.
Η ίδια ελπίζει στους ήρωες των παραμυθιών. Ψάχνει να τους βρει ανάμεσα στον κόσμο. Είναι απουσίες που ζητούν ν' αγγίξουν την άλλη όψη των ιστοριών. Κρατεί καλά τα κλειδιά και κλείνει σιγά πίσω της τις πόρτες μη τρίξουν κι ακουσθεί το τρίξιμο από τους σκουριασμένους μεντεσέδες. Μόνον τα φτερά των παιδικών χρόνων φυλάχθηκαν σε πύργους και ξύλινα σπιτάκια στο δάσος. Η Κατερίνα πέταξε, χωρίς την σιωπή που πληγώνει. Εκείνη την έκρυψε καλά, την φυλάκισε στα άδεια δωμάτια. Πήρε μαζί της τα μάρμαρα της εφηβείας και τ' ανάστησε δίπλα σε θαλασσινές σπηλιές κι άφησε τα μολυβένια στρατιωτάκια να πρωτομιλήσουν με ιστορίες της πόλης. Γιατί η ποίησή της είναι βιωματική κι ακουμπά στα κουρασμένα βιώματα των άλλων.
Με τα μαύρα δαχτυλίδια του έρωτα έβαψε αγάπες και στάθηκε όρθια μπρος στους καιόμενους δρόμους και στα μηνύματα των καιρών. Ήθελε ν' αλλάξει τον κόσμο, την θάλασσα να βάψει με ξυλομπογιές και τις λέξεις ν' αναστήσει στους σιωπηλούς μήνες των ματιών. Στα χέρια πρώτη κράτησε όλα τα δώρα των σταυροφοριών που της έφεραν τα μολυβένια της στρατιωτάκια και οι ήρωες των παραμυθιών. Ακόμα κουβαλάει μαζί της τον Πινόκιο, τους Χανς και Γκρέτελ, τον Αλαντίν, την Αλίκη, τον Γκιούλιβερ.
Ζωντανεύει ελπίδες τσακισμένες, βρίσκει λυτρωμό σε ιστορίες, σε πόθου κομμάτια, μαστιγώνοντας το άπειρο μιας διαδρομής ατελεύτητης. Ζωγραφίζει τραγούδια όχι με χρώματα, συλλαβιστά, με σχήματα αμίλητα, ακίνητα στην παραμεθόριο των βουνών, με προσανατολισμούς σε μια διαφορετικότητα υπαρκτή και ως προς το σχήμα αλλά και ως προς το περιεχόμενο της νοηματικής της αυτάρκειας. Της δίνεται έτσι η δυνατότητα να πετάξει, να αφεθεί, να γυρίσει, να τρέξει στη στροφή των συγκινησιακών αναζητήσεων μέσω των ιστοριών της. Ν' ανακαλύψει τη θέα μετά την ομίχλη, για να χαμογελάσει με τα κομμάτια τ' ουρανού που κρέμονται απ' τα σιδερένια κάγκελα της σκάλας.
Με τον δρόμο μπροστά της σαν ανάμνηση καλοκαιριού, κρατάει μια ψυχή παραπάνω, γι' αυτούς που αληθινά αγάπησαν. Όλα χωρούν στη γεωγραφία του λόγου της. Φωτογραφίες , πορτραίτα και κάδρα. Μοίρες σπιτιών που γίνανε φλόγα που σβήνει φεύγοντας μακριά. Έμεινε το παιδί που στο σώμα της έχει κρυφτεί και τρώει λέξεις και χρώματα, για να κορέσει τα βλέμματα και τα στόματα των μελλούμενων αναγνωστών. Στήλες καπνού που από την ψυχή της βγάζει, τις κάνει μπίλιες χρυσές σε κομπολόι, τις δένει με χρυσή κλωστή.
Κρατά τα κλειδιά από το σπίτι της ποίησης που χρόνια την αρρωσταίνει, την μεθά, της χαμογελά σαν αιωρούμενη σκόνη πάνω από την πόλη. Όλα τα φώτα τα χτένισε για να γεννήσει τα παιδιά της. Με σχήματα υπαρκτά στη γεωγραφία της ποίησης μαθαίνει η ίδια και μαθαίνει και σε μας αυτό που κάνει τα λόγια της μικρές ιστορίες, οδοιπορικά αμαγάλματα σιωπής που φωνάζουν . Σαν χνούδι αγκαλιάζουν και καλύπτουν απαλά ίσκιους βιβλίων με την σκόνη πάνω τους, σαν ανάμνηση που έμεινε και πιάστηκαν νοσταλγικά στα δίχτυα των ματιών μας.
Ο πυρήνας όλων των ποιημάτων σαν θάλασσα βαθιά απλώνεται με αγάπη, για ν' ακούσει τ' αγάλματα που χρόνια κρύβονταν στον βυθό της. Είναι εκείνη η εσωτερική δύναμη που κινεί τα νήματα της γραφής, που αφηγούνται ιστορίες χωρίς όνομα για την αγάπη ίσαμε την άκρη τ' ουρανού, μαζί με τους αγγέλους, να ταξιδέψουν μυστικά σε καινούργια τοπία. Σημάδια της τα φτερά που έσπασαν, ανάσες κρυφές που τις καλεί το βράδυ και σκιαγραφούν αζήτητες ιστορίες του παρελθόντος που φθάνουν σε ένα παρόν διάφανο.
Το αμετάθετο της εσωτερικής της αναζήτησης το καταθέτει ορθά σαν κρύσταλλα σπαθιά που κρέμονται στητά από στέγες σπιτιών. Το μαύρο βελούδο της λύπης αρμονικά δένει με το μαύρο σατέν του νου που βαραίνει απ' το συναίσθημα. Τούτη η νοσταλγική ανάμνηση από παρελθόν παρόν και μέλλον είναι που κάνει την ποίηση της Κ.Κ. ελκυστική και πρωτότυπη. Γυρνάει στα περασμένα και στιγματίζει τις αισθήσεις των αναγνωστών της.


Σοφία Στρέζου

Πυθαγόρειος Προσαρμογή της Ορφικής Κοσμολογίας στις θετικές Επιστήμες

Του Ιπποκράτη Π. Δάκογλου

Ο Πυθαγόρας μυήθηκε στις δοξασίες του Ορφέως από τον Μύστη Αγλαόφαμο και όπως μας βεβαιώνει ο Συριανός,(ο δάσκαλος του Πρόκλου),τις μετέτρεψε από αφηρημένη φιλοσοφία στο επιστητό,στις θετικές επιστήμες και έτσι και με ανάλογα σχέδια τις δίδασκε στους μαθητές του.
Αυτήν την μετατροπή από αφηρημένη φιλοσοφία στις θετικές που έκαμε ο Πυθαγόρας και δεν έχει διασωθή επιχειρεί ο συγγραφέας των Πυθαγορείων Ιπποκράτης Δάκογλου να την επαναλάβη με τις σημερινές του 21ου αιώνα Κοσμολογικές γνώσεις και των αντιστοίχων θετικών επιστημών.
Απ΄αυτήν την εκ νέου προσαρμογή της Ορφικής Κοσμολογίας στις σημερινές γνώσεις των θετικών επιστημών προέκυψαν άγνωστες σπουδαιότατες επιστημονικές αλήθειες,που ασφαλώς πρόκειται να ανατρέψουν πολλές σημερινές κοσμολογικές θεωρίες και πολλές γνώσεις της σημερινής θετικής επιστήμης όπως είναι οι κάτωθι.
1ον) Όλες οι μέχρι σήμερα υπάρχουσες αρχαίες και νέες Κοσμολογικές θεωρίες για την δημιουρία του Σύμπαντος.

2ον) Όλες οι υπάρχουσες επιστημονικές γνώσεις για τον Κοσμικό Αιθέρα.

3ον)΄Ολες οι πρόσφατες έννοιες των, Κοσμικών Χώρου,Χρόνου,Χωρόχρονου και Χωροχρονικού Συνεχούς του Αϊνστάϊν.

4ον) Όλες οι υπάρχουσες σημμερινές γνώσεις για την Γέννηση, Ζωή και θάνατο της Ύλης.

5ον) Ο ορισμός και το αίτιο της βαρύτητος (πλήρης ανατροπή των σημερινών επιστημονικών γνώσεων).

Το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα του παρόντος έργου του συγγραφέως είναι αυτό που τον διέπει σε όλα του τα έργα ή απόδειξη της αλήθειας των αναγερομένων.

Ιωάννης Σχοινάς ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ Π. ΔΑΚΟΓΛΟΥ

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ Π. ΔΑΚΟΓΛΟΥ
Ο Ιπποκράτης Δάκογλου είναι διπλωματούχος Πολιτικός Μηχανικός του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου της Ελλάδος, ομότιμο μέλος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος και μέλος της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας. Είναι ερευνητής και συγγραφεύς των Πυθαγορείων δοξασιών. Έχει αποκαλύψει πολλές άγνωστες Πυθαγόρειες Κοσμολογικές αλήθειες ,που έχουν επιβεβαιωθεί απολύτως ,όπως είναι ο Μαθηματικός νόμος των αποστάσεων των Πλανητών του πυθαγορείου Φιλολάου, ο οποίος έχει επαληθευτή πλήρως από τις θέσεις και των νέων ανακαλυφθέντων πλανητών.( Ο νόμος των αποστάσεων είχε γνωστοποιηθεί στην ΝΑΣΑ και την ΕΣΑ κλπ. από το 1991 για την συμβολή στην αναζήτηση των νέων πλανητών). Έχει δημοσιεύσει σε έγκριτα περιοδικά πολλά άρθρα του και πολλές μελέτες παγκοσμίου Κοσμολογικού ενδιαφέροντος.Έχει προβεί σε πολλές επιστημονικές ανακοινώσεις σε διαλέξεις σε παγκόσμια συνέδρια, σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές.
Έχει συγγράψει και κυκλοφορήσει σε πολλαπλές εκδόσεις τα κάτωθι βιβλία.
Τέσσαρες τόμοι με τον τίτλο» Ο Μυστικός Κώδικας του Πυθαγόρα και η αποκρυπτογράφηση της διδασκαλίας του».
Ένα τόμο με τον τίτλο « Η Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία υπό το πρίσμα των νεωτέρων αποκαλύψεων»
Πυθαγόρεια Μουσική Αρμονία των Ουρανίων Σφαιρών σε CD.
Ένα τόμο με τον τίτλο «Αιθήρ – Χρόνος - Γέννηση- Ζωή – Θάνατος της Ύλης – Μελανές Οπές (Πυθαγόρεια προσαρμογή της ορφικής Κοσμολογίας στο επιστητό).
Η Ηλεκτρονική του διεύθυνση είναι e-maildakoglou@in.gr