ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΜΗΤΡΑΡΑΣ - ARISTOTELIS MITRARAS - Βιογραφικό Σημείωμα

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Επώνυμο : ΜΗΤΡΑΡΑΣ

Όνομα : ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Τόπος Γεννήσεως : ΙΜΒΡΟΣ

Κλάδος : ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

Ξένες Γλώσσες : ΓΑΛΛΙΚΑ – ΤΟΥΡΚΙΚΑ



1. 1974 – 1977 : Σπουδές στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο της Κωνσταντινούπολης.

2. 1978 – 1981 : Σπουδές στο Λύκειο της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης στην Κωνσταντινούπολη.

3. 1981 – 1985: Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών (Τμήμα Βυζαντινό Νεοελληνικό)

4. 1987 – 1988 : Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού Σορβόννη IV απ’ όπου και απέκτησα το μεταπτυχιακό μου δίπλωμα (Master) στη Νεοελληνική Λογοτεχνία υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Guy Saunier. Τίτλος του μεταπτυχιακού διπλώματος (D.E.A. – Master): «Les valeurs symboliques du nom d’ Hélène dans la poésie grecque moderne» (Οι συμβολικές αξίες του ονόματος της Ελένης στη Νεοελληνική Ποίηση).

5. 1989 – 1990: Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales απ’ όπου απέκτησα το μεταπτυχιακό μου δίπλωμα (Master) στην Οθωμανική Ιστορία υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Gilles Veinstein. Τίτλος του μεταπτυχιακού διπλώματος (D.E.A. – Master): «L’ administration urbaine d’ Istanbul à l’ époque Ottomane» (Η αστική διοίκηση της Κωνσταντινουπόλεως κατά την Οθωμανική περίοδο).

6. 1992 – 1994: Ανταποκριτής και μεταφραστής Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων της Κωνσταντινούπολης (Α.Π.Ε.).

7. 1995 – 2006 : Διορίστηκα Μόνιμος Καθηγητής στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

8. 2003 – 2006, υπηρέτησα ως διευθυντής σε σχολείο της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

9. 2006 – 2010 : Αποσπάστηκα στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο για θέματα που αφορούν τα τουρκικά σχολικά εγχειρίδια.

10. 2006 – 2007 : Υπήρξα Κριτής – Αξιολογητής ως μέλος της Επιτροπής Κρίσης των βιβλίων που προορίζονταν για την πιλοτική διδασκαλία της Τουρκικής ως δεύτερης ξένης γλώσσας σε ορισμένα Γυμνάσια της Θράκης για αρχάριους και προχωρημένους μαθητές της Α’ Γυμνασίου για το σχολικό έτος 2006 – 2007.

11. Συμμετοχή στο Συνέδριο με θέμα: «Η εικόνα του Αραβο – ισλαμικού πολιτισμού στα ευρωπαϊκά σχολικά εγχειρίδια ιστορίας», που διοργανώθηκε από το γραφείο της ΟΥΝΕΣΚΟ στο Κάιρο της Αιγύπτου και πραγματοποιήθηκε στις 25, 26 και 27 Νοεμβρίου 2006.

12. 2007 – 2010 μέλος της Ελληνικής Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του ΥΠΕΠΘ, η οποία εξετάζει τα τουρκικά σχολικά εγχειρίδια. Για το σκοπό αυτό πήρα μέρος στη συνάντηση της Μεικτής Ελληνοτουρκικής Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων η οποία έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ 8 και 9 Φεβρουαρίου 2007.

13. 2007 (Νοέμβριος): Υποψήφιος διδάκτωρ με θέμα της διδακτορικής διατριβής: «Η ιδέα του τουρκικού εθνικισμού στο έργο του Ζιγιά Γκιοκάλπ και η επίδρασή του στον Κεμαλισμό» στο Πάντειο Πανεπιστήμιο – Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών.

14. 2008: Συμμετοχή ως επιμορφωτής στο Σεμινάριο που οργανώθηκε από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο σε συνεργασία με την Περιφέρεια Ροδόπης στα πλαίσια του προγράμματος: «H πιλοτική διδασκαλία της Τουρκικής ως δεύτερης ξένης γλώσσας για μαθητές αρχάριους και προχωρημένους της Α΄ Γυμνασίου σε ορισμένα Γυμνάσια της Θράκης». Κομοτηνή την Παρασκευή 23 – 05 – 2008 στην έδρα της Περιφέρειας Ροδόπης.

15. 2008 – 2009 : Κριτής – Αξιολογητής ως μέλος της Επιτροπής Κρίσης των βιβλίων που προορίζονταν για την πιλοτική διδασκαλία της Τουρκικής ως δεύτερης ξένης γλώσσας σε ορισμένα Γυμνάσια της Θράκης για αρχάριους και προχωρημένους μαθητές της Β’ και Γ’ Γυμνασίου για τα σχολικά έτη 2007 – 2008 και 2008 – 2009.

16. Άρθρο (συλλογικό) με τίτλο «Η αξιοποίηση των ιστορικών χαρτών στη διδασκαλία του μαθήματος της ιστορίας στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση: παραδείγματα - εφαρμογές» δημοσιευμένο στα Πρακτικά του 9ου Πανελλήνιου Γεωγραφικού Συνεδρίου της Ελληνικής Γεωγραφικής Εταιρείας, Αθήνα, 4-6 Νοεμβρίου 2010, σελ. 753 – 762.

17. Στις 30 Σεπτεμβρίου 2010 αναγορεύτηκα διδάκτωρ του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

18. 2011 – 2012: Διδασκαλία στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών για το Χειμερινό Εξάμηνο με γνωστικό αντικείμενο: Τουρκική Λογοτεχνία: Σύγχρονα Ρεύματα Ι. (Ε’ Εξάμηνο).

19. 2012: Διδασκαλία στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών για το Εαρινό Εξάμηνο με γνωστικό αντικείμενο: Τουρκική Λογοτεχνία: Σύγχρονα Ρεύματα ΙΙ. (ΣΤ’ Εξάμηνο).



Κρατικό Πιστοποιητικό Γλωσσομάθειας (2009 – 2012)

 Μέλος της επιστημονικής ομάδας εκπόνησης θεμάτων εξετάσεων για το ΚΠγ Τουρκικής Γλώσσας επιπέδου Β1 και διαβαθμισμένου Β1 – Β2.

 Αξιολογητής Τουρκικής Γλώσσας για το ΚΠγ στην προφορική εξέταση τον Μάιο του 2012.

 Αξιολογητής των γραπτών των εξετασθέντων για το ΚΠγ Τουρκικής Γλώσσας επιπέδου Β1 διαβαθμισμένου Β1 – Β2, έτος 2012.



ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ:

 Ο Τουρκικός Εθνικισμός του Ζιγιά Γκιοκάλπ και ο Κεμαλισμός, Εκδόσεις Παπαζήσης, Αθήνα, 2012.

 Το Εθνικιστικό Τρίπτυχο Εκτουρκισμός – Εξισλαμισμός – Εκσυγχρονισμός στην ποίηση του Ζιγιά Γκιοκάλπ – Ποιητική Περιήγηση, Εκδόσεις Παπαζήσης, Αθήνα, 2012.

Ο τουρκικός εθνικισμός του Ζιγιά Γκιοκάλπ και ο Κεμαλισμός του Αριστοτέλη Μητράρα

Ο τουρκικός εθνικισμός του Ζιγιά Γκιοκάλπ και ο Κεμαλισμός του Αριστοτέλη Μητράρα

"Ο Ζιγιά Γκιοκάλπ αν και είναι σε γενικές γραμμές γνωστός στον στενό επιστημονικό χώρο, εντούτοις παραμένει άγνωστος στο ευρύτερο ελληνικό κοινό, καθώς απουσιάζει μέχρι σήμερα κάποια εμπεριστατωμένη εργασία που να διαφωτίζει και να αποκαλύπτει τις σημαντικότερες πτυχές του έργου του. Πέρα όμως από την ελληνική μετάφραση του βασικού έργου του "Οι αρχές του Τουρκισμού" (Turkculugun Esaslari), απουσίαζε μέχρι πρότινος μία ενδελεχής και λεπτομερής ανάλυση του συνολικού του έργου. Επίσης, άγνωστο στο ελληνικό κοινό είναι η συλλογή ποιημάτων του υπό τον τίτλο "Ποιήματα και Λαϊκά Παραμύθια", (Siirler ve Halk Masallari), η αλληλογραφία με την οικογένειά του από τους τόπους εξορίας της Λήμνου και της Μάλτας "Γράμματα από τη Λήμνο και τη Μάλτα" (Limni ve Malta Mektuplari), αλλά και το εξίσου με τα προηγούμενα σημαντικό του έργο "Εκτουρκισμός - Εξισλαμισμός - Εκσυγχρονισμός" (Turklesmek, Islamlasmak, Muasirlasmak), συνθέτουν το corpus του συγγραφέα. Τέλος, για να κατανοηθούν πληρέστερα οι σχετικές με τον Τουρκισμό απόψεις του Τούρκου διανοουμένου, ο αναγνώστης-μελετητής πρέπει να έχει υπόψη του και χρειάζεται οπωσδήποτε να ανατρέξει στο τεράστιο σε όγκο γραπτό υλικό των δημοσιευμένων άρθρων του Γκιοκάλπ όπου διαχέονται οι βασικές ιδέες του.




Το κενό που υπάρχει στην ελληνική βιβλιογραφία και αφορά το έργο του Ζιγιά Γκιοκάλπ, έρχεται σήμερα να καλύψει η παρούσα αξιόλογη και πολύτιμη εργασία του κ. Αριστοτέλη Μητράρα, ο οποίος διοχέτευσε με πλήρη ευσυνειδησία και επιστημονική σοβαρότητα το απόσταγμα των γνώσεών του, τόσο για το έργο του πατέρα του τουρκικού εθνικισμού όσο και για τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις της σύγχρονης Τουρκίας. Ο συγγραφέας, ξεκινώντας από το 1850, την περίοδο του Τανζιμάτ, βήμα προς βήμα εκτυλίσσει το κουβάρι της σύγχρονης τουρκικής ιστορίας επικεντρώνοντας την προσοχή του στους κυριότερους σταθμούς της: Το κίνημα των Νέων Οθωμανών και οι προσπάθειες εγκαθίδρυσης της Α΄ Συνταγματικής Μεταρρύθμισης (1876), την αμφιλεγόμενη περίοδο του Σουλτάνου Αμπντουλχαμίτ Β΄ (1876-1908), την άνοδο του τουρκικού εθνικισμού, την Επανάσταση των Νεοτούρκων (1908) και την Β΄ Συνταγματική Μεταρρύθμιση, τους Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας και την ίδρυση του Τουρκικού Κράτους από τον Κεμάλ Ατατούρκ (Kemal Ataturk), τον Κεμαλισμό ως πολιτικό σύστημα διοικήσεως και το επιβληθέν αυταρχικό καθεστώς, το πολυκομματικό σύστημα και την επικράτηση του Δημοκρατικού Κόμματος του Αντνάν Μεντερές (Adnan Menderes) και τα, μετά τη δεκαετία του '50, ανά δεκαετία επιβληθέντα στρατιωτικά πραξικοπήματα (1960, 1971, 1980, 1997).



Όμως, με την παρούσα εργασία, ο κ. Μητράρας δεν αρκείται μόνο στην απλή καταγραφή των γεγονότων, αλλά επιχειρεί να αποδείξει πώς η τουρκική κοινωνία επορεύθη εδώ και έναν αιώνα, έχοντας ως ιδεολογική πυξίδα τις θεωρίες του Γκιοκάλπ, άσχετα εάν αυτές (εκουσίως είτε ακουσίως) κατά το παρελθόν δεν κατέστησαν αντικείμενο μελέτης από την τουρκική γραφειοκρατική ελίτ της "επισήμου διανοήσεως". Παράλληλα, στο ανά χείρας πόνημα ο αναγνώστης θα γνωρίσει τους τρόπους με τους οποίους οι ιδέες του τουρκικού εθνικισμού του Γκιοκάλπ υιοθετήθησαν από το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) και ενεσωματώθησαν στο Σύνταγμα."



Ιωάννης Θ. Μάζης, Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών Πανεπιστήμιο Αθηνών


ΠΡΟΛΟΓΟΣ


Ο Ζιγιά Γκιοκάλπ (Ziya Gökalp) είναι ιδιάζουσα περίπτωση στο χώρο της τουρκικής διανόησης. Είναι ίσως ο πιο ολοκληρωμένος πνευματικός άνθρωπος που έχει να επιδείξει η σύγχρονη Τουρκία από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα. Θεωρείται ο πατέρας του τουρκικού εθνικισμού και πατέρας της κοινωνιολογίας στην Τουρκία, πολιτικός, εθνολόγος, συγγραφέας, ποιητής, αλλά θα μπορούσε να του αποδοθεί και μία ιδιότητα που απουσιάζει από την τουρκική πνευματική κίνηση: φιλόσοφος. Αυτός ο πολυπρισματικός ορίζοντας της σκέψης του Γκιοκάλπ με την παράλληλη επίκαιρη επινόηση της ιδέας του τουρκικού εθνικισμού στην αυγή του περασμένου αιώνα, συνέβαλε στη γέννηση και τη διαμόρφωση του τουρκικού έθνους ως του κυρίαρχου πληθυσμιακού στοιχείου της νέας Τουρκίας. Και η αξία αυτού του ανθρώπου έγκειται στο γεγονός, ότι έδωσε πνοή σε ένα έθνος και από την αφάνεια το ανέσυρε στην επιφάνεια. Για τους παραπάνω λόγους, ο Ζιγιά Γκιοκάλπ αξίζει να τοποθετηθεί στον αντίποδα του μεγάλου πολιτικού, ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας και «πατέρα των Τούρκων» Κεμάλ Ατατούρκ (Kemal Atatürk).

Ο Ζιγιά Γκιοκάλπ αν και είναι σε γενικές γραμμές γνωστός στον στενό επιστημονικό χώρο, εντούτοις παραμένει άγνωστος στο ευρύτερο ελληνικό κοινό, καθώς απουσιάζει μέχρι σήμερα κάποια εμπεριστατωμένη εργασία που να διαφωτίζει και να αποκαλύπτει τις σημαντικότερες πτυχές του έργου του. Πέρα όμως από την ελληνική μετάφραση του βασικού έργου του «Οι Αρχές του Τουρκισμού» (Türkçülüğün Esasları), απουσίαζε μέχρι πρότινος μία ενδελεχής και λεπτομερής ανάλυση του συνολικού του έργου. Επίσης, άγνωστο στο ελληνικό κοινό είναι η συλλογή ποιημάτων του υπό τον τίτλο «Ποιήματα και Λαϊκά Παραμύθια», (Şiirler ve Halk Masalları), η αλληλογραφία με την οικογένειά του από τους τόπους εξορίας της Λήμνου και της Μάλτας «Γράμματα από τη Λήμνο και τη Μάλτα» (Limni ve Malta Mektupları), αλλά και το εξίσου με τα προηγούμενα σημαντικό του έργο «Εκτουρκισμός – Εξισλαμισμός – Εκσυγχρονισμός» (Türkleşmek, İslâmlaşmak, Muasırlaşmak), συνθέτουν το corpus του συγγραφέα. Τέλος, για να κατανοηθούν πληρέστερα οι σχετικές με τον Τουρκισμό απόψεις του Τούρκου διανοουμένου, ο αναγνώστης – μελετητής πρέπει να έχει υπόψη του και χρειάζεται οπωσδήποτε να ανατρέξει στο τεράστιο σε όγκο γραπτό υλικό των δημοσιευμένων άρθρων του Γκιοκάλπ όπου διαχέονται οι βασικές ιδέες του. Οι κεντρικοί άξονες της θεωρίας του Γκιοκάλπ στηρίζονται στη διάκριση των εννοιών: α-) «κουλτούρα» (hars - χαρς) η οποία εντάσσεται στα εθνικά όρια και β-) «πολιτισμός» (medeniyet – μεντενιγέτ) ο οποίος έχει διεθνή χαρακτήρα. Με βάση την ανωτέρω διάκριση, ο Τούρκος στοχαστής καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι η τουρκική εθνική παράδοση μπορεί να συνυπάρξει και να συμπορευτεί με τις σύγχρονες δυτικές πολιτισμικές αξίες. Εντός αυτού του θεωρητικού πλαισίου, συμπεριλαμβάνεται και το, πολύ ευαίσθητο για τον τουρκικό λαό, θέμα της θρησκείας. Σύμφωνα με τον Γκιοκάλπ, ο θρησκευτικός τουρκισμός μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς της τουρκικής κοινωνίας, προσδίδοντας έτσι καθαρά ένα τουρκοκεντρικό ή ορθότερα τουρκο – ισλαμικό περιεχόμενο.

Το κενό που υπάρχει στην ελληνική βιβλιογραφία και αφορά το έργο του Ζιγιά Γκιοκάλπ, έρχεται σήμερα να καλύψει η παρούσα αξιόλογη και πολύτιμη εργασία του κ. Αριστοτέλη Μητράρα, ο οποίος διοχέτευσε με πλήρη ευσυνειδησία και επιστημονική σοβαρότητα το απόσταγμα των γνώσεών του, τόσο για το έργο του πατέρα του τουρκικού εθνικισμού όσο και για τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις της σύγχρονης Τουρκίας. Ο συγγραφέας, ξεκινώντας από το 1850, την περίοδο του Τανζιμάτ, βήμα προς βήμα εκτυλίσσει το κουβάρι της σύγχρονης τουρκικής ιστορίας επικεντρώνοντας την προσοχή του στους κυριότερους σταθμούς της: Το κίνημα των Νέων Οθωμανών και οι προσπάθειες εγκαθίδρυσης της Α’ Συνταγματικής Μεταρρύθμισης (1876), την αμφιλεγόμενη περίοδο του Σουλτάνου Αμπντουλχαμίτ Β΄ (1876 – 1908), την άνοδο του τουρκικού εθνικισμού, την Επανάσταση των Νεοτούρκων (1908) και την Β΄ Συνταγματική Μεταρρύθμιση, τους Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας και την ίδρυση του Τουρκικού Κράτους από τον Κεμάλ Ατατούρκ (Kemal Atatürk), τον κεμαλισμό ως πολιτικό σύστημα διοικήσεως και το επιβληθέν αυταρχικό καθεστώς, το πολυκομματικό σύστημα και η επικράτηση του Δημοκρατικού Κόμματος του Αντνάν Μεντερές (Adnan Menderes) και τα, μετά τη δεκαετία του ’50, ανά δεκαετία επιβληθέντα στρατιωτικά πραξικοπήματα (1960, 1971, 1980, 1997). Παράλληλα, θα πρέπει να σημειωθεί και η κατά καιρούς εκδήλωση ιδεολογικών ρευμάτων τα οποία μετασχημάτισαν την οθωμανική και εν συνεχεία την τουρκική κοινωνία: το ρεύμα του Εκσυγχρονισμού ή Εκδυτικισμού, ο Οθωμανισμός, ο Πανισλαμισμός, ο Παντουρκισμός, ο Τουρκικός Εθνικισμός και ο Ισλαμισμός αποτελούν τις σημαντικότερες ιδεολογικές τάσεις που εγεννήθησαν, απέκτησαν ρίζες και εξαπλώθησαν στις διάφορες περιόδους του 19ου και του 20ου αιώνα, επηρεάζουσες ευρείες μάζες της κοινωνίας.

Όμως, με την παρούσα εργασία, ο κ. Μητράρας δεν αρκείται μόνο στην απλή καταγραφή των γεγονότων, αλλά επιχειρεί να αποδείξει πώς η τουρκική κοινωνία επορεύθη εδώ και έναν αιώνα, έχοντας ως ιδεολογική πυξίδα τις θεωρίες του Γκιοκάλπ, άσχετα εάν αυτές (εκουσίως είτε ακουσίως) κατά το παρελθόν δεν κατέστησαν αντικείμενο μελέτης από την τουρκική γραφειοκρατική ελίτ της «επισήμου διανοήσεως». Παράλληλα, στο ανά χείρας πόνημα ο αναγνώστης θα γνωρίσει τους τρόπους με τους οποίους οι ιδέες του τουρκικού εθνικισμού του Γκιοκάλπ υιοθετήθησαν από το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) και ενεσωματώθησαν στο Σύνταγμα.

Αξίζει να σημειωθεί ιδιαιτέρως, ότι ο αναγνώστης θα κατανοήσει τον ρόλο τον οποίον διαδραματίζει η θρησκεία εις τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της Τουρκίας. Με ποιό τρόπο δηλαδή, ο Κεμάλ Ατατούρκ, υπερβαίνοντας τις υφιστάμενες αντίξοες συνθήκες και συγκυρίες της εποχής του, οδηγήθη στην παράτολμη, ομολογουμένως, απόφαση να διαγράψει από το Σύνταγμα τη θρησκεία και να προσθέσει αργότερα τη φράση: «η Τουρκία είναι ένα εκκοσμικευμένον κράτος». Θα ηδυνάμεθα να χαρακτηρίσουμε τη συγκεκριμένη περίοδο ως έναν επίδοξο αγώνα «διελκυστίνδος» με σκοπό την επικράτηση του ενός από τα δύο κοινωνικο – ιδεολογικά συστήματα: Κεμαλισμού και Ισλάμ. Επιπλέον, θα αντιληφθεί τον τρόπο με τον οποίο η θρησκεία σταδιακώς εργαλειοποιείται και εκτρέπεται από τα πολιτικά κόμματα (ειδικότερα μετά το 1950), με σκοπό την ψηφοθηρία εκ του θρησκευομένου σώματος των πολιτών των ασπαζομένων τα διάφορα δόγματα. Η άνοδος της θρησκείας στο πολιτικό προσκήνιο σηματοδοτεί και την αρχή της μειώσεως της ισχύος και της παρακμής του Κεμαλισμού. Δεν θα ήτο ανεδαφικό να υποστηριχθεί το γεγονός, ότι τα τέσσερα δικτατορικά καθεστώτα που επεβλήθησαν κατά το δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνος, αποτελούν προσπάθεια επιβιώσεως, συντηρήσεως και διαιωνίσεως των ιδεών του Κεμαλισμού.

Κατά την μεταβατική λοιπόν, αυτή, περίοδο (κατά τη δεκαετία του ’70), αρχίζει να προωθείται, από την ομάδα των λεγομένων «πεφωτισμένων» (Aydınlar Ocağı), η ιδέα καταργήσεως του ανταγωνισμού και της διαπάλης μεταξύ κεμαλισμού και Ισλάμ, και η επίτευξη της συνθέσεώς τους. Κάτι το οποίο θα μπορούσε να συμβάλει στη δημιουργία ενο συγκολλητικού υλικού μεταξύ του μωσαϊκού εθνοτήτων που καταγράφονται στα εδάφη της Μικράς Ασίας και να αποτρέψει, πιθανόν, τις οποιεσδήποτε εκδηλωθησόμενες αποσχιστικές τάσεις με βάση τα εθνικά χαρακτηριστικά. Έτσι, αντιγράφοντας σε γενικές γραμμές τις ιδέες του Ζιγιά Γκιοκάλπ, οι «πεφωτισμένοι» οδηγήθησαν στην επινόηση της «Τουρκο –Ισλαμικής Σύνθεσης» (Türk – İslâm Sentezi). Οι αρχές, από τις οποίες διέπεται η σύνθεση αυτή, ενσωματώθηκαν αργότερα στο Σύνταγμα, επί δικτατορίας Κενάν Εβρέν (1982 κ.ε.), με αποτέλεσμα η θρησκεία να αποκτήσει εκ νέου νομική ισχύ. Τα γεγονότα που ακολούθησαν διεμόρφωσαν την εικόνα της σύγχρονης Τουρκίας.

Καταλήγοντες, άλλη μία σημαντική λεπτομέρεια που επιβάλλεται να τονιστεί είναι η οπτική, δια της οποίας αναλύονται τα καταγεγραμμένα στοιχεία εν τω συνόλω τους, η οποία τοποθετείται στην «αντίπερα όχθη». Δηλαδή, όπως σημειώνει και ο συγγραφέας, «καταγράφονται και επισημαίνονται τα γεγονότα στα οποία απεικονίζεται ο τρόπος σκέψης και η νοοτροπία τόσο των διανοουμένων όσο και του απλού λαού της τουρκικής κοινωνίας. Εν συντομία, ακολουθήθηκε από τον γράφοντα μια ετεροδιηγητική θεώρηση των πραγμάτων».

Τέλος, πολλούς λόγους θα ήτο δυνατόν να επικαλεστούμε για να αποδείξουμε ότι η παρούσα εργασία είναι αξιόλογη και απαραίτητη για την ελληνική βιβλιογραφία. Όμως, το γεγονός ότι ο κ. Αριστοτέλης Μητράρας γνωρίζει άριστα την τουρκική γλώσσα, ότι χρησιμοποίησε ένα μεγάλο όγκο τουρκικής βιβλιογραφίας και πηγών για να τεκμηριώσει τις απόψεις του, ότι παραθέτει πληθώρα παραλλήλων πληροφοριών, ότι για την εμπέδωση των ιδεών του Ζιγιά Γκιοκάλπ εκρίθη ως απαραίτητη η ενσωμάτωση μεταφρασμένων αυτουσίων άρθρων του, απουσιαζόντων ολοσχερώς από την ελληνική βιβλιογραφία, καθιστούν πολυτιμοτέρα την ανα χείρας εργασία, κατατάσσοντάς την εις την κατηγορία των έργων αναφοράς για τους ενδιαφερομένους να ασχοληθούν εις το παρόν και εις το μέλλον με την τουρκική ιστορία γενικότερον, και τον τουρκικόν εθνικισμόν ειδικότερον.



Ιωάννης Θ. Μάζης

Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας / Γεωπολικής

και Πρόεδρος του Τμήματος Τουρκικών και Ασιατικών Σπουδών

στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών






October 12, 2010


4047 Hensley Circle

El Dorado Hills, California

95762-4272



Dear Dr. Mitraras,

Over a week ago the postman brought to my door the package with dissertation and your accompanying letter, dated September 28, 2010, and I write to acknowledge its receipt and to thank you most warmly for the precious gift. I have scanned it for its contents and look forward to reading the contents of this worthy book.

The figure of Ziya Gökalp is of primary importance in the transition of the late Ottoman Empire to the so-called Turkish Republic. Your coverage of the sources and literature on the rise of modern nationalism in Turkey will become a basic book for all those now studying modern Turkey in Greece, and elsewhere as well. You have covered a substantial body of literature and sources on the subject and you are to be congratulated for the successfull dissertation which you have written. At present I am busy in various publication commitments, but I keep the dissertation on one of my desks in the study….. present I am engaged in a long study on the clash of Byzantine and Islamic Civilization and the battle of Mantzikert, but at the same time there are various commitments to Festschrifts which cannot be ignored. At the same time I have just finished reading volume four of the magnum opus of Prof. Vasilis Panagiotopoulos and his two colleagues. Hopefully the new edition of my book on the Decline of Medieval Hellenism in Asia Minor will be printed, after a delay of two years subsequent to the world wide in economic process as a result of which the publisher did not have necessary funds for its publication.

Amid all this I shall be reading more systematically your impressive dissertation. Congratulations on its publication and on the intense work in which it was born. I must add that having seen your CV I am most impressed by your widespread interest and formal activities in conjunction with the matter of the “Islamic” minority of Greece.

In closing I wish you well and an intensive professional and scholarly career.



Sincerely yours

Speros Vryonis Jr.



Emeritus Alexander Onassis Professor of Hellenic Civilization & Culture

New York University

Το εθνικιστικό τρίπτυχο εκτουρκισμός - εξισλαμισμός - εκσυγχρονισμός στην ποίηση του Ζιγιά Γκιολάλπ του Αριστοτέλη Μητράρα

Το εθνικιστικό τρίπτυχο εκτουρκισμός - εξισλαμισμός - εκσυγχρονισμός στην ποίηση του Ζιγιά Γκιολάλπ  του Αριστοτέλη Μητράρα

Kατά τον ΙΘ΄ και τις αρχές του Κ΄ αιώνος σε απολυταρχικά καθεστώτα, όπως ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία και ιδιαίτερα κατά την εποχή του σουλτάνου Άμπντουλ Χαμήντ με την τρομοκρατία της "καλώς προστατευόμενης επικρατείας", σύνηθες ήταν το φαινόμενο οι πολιτικές ιδέες και θεωρίες να βλέπουν το φως υπό τον μανδύα ενός λογοτεχνικού έργου.

Το είδος του γραπτού λόγου που καλούμε λογοτεχνία είναι πράγματι κατάλληλο για την έκφραση των συναισθημάτων ενός ανθρώπου, την αποτύπωση της συλλογικής συνειδήσεως ενός λαού και την διατύπωση ιδεολογικών τοποθετήσεων ενός λογίου. Γνωρίζοντας αυτές τις μοναδικές δυνατότητες που προσφέρει η λογοτεχνία, ο Ζιγιά Γκιοκάλπ προέβη σε ευρεία χρήση αυτού του είδους γραφής, ώστε να μετακενώσει τις ιδέες του στον Λαό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Καλός λογοτέχνης ο ίδιος κατόρθωσε δια του ευρέος λογοτεχνικού του έργου να διατυπώσει την ιδεολογία του τουρκικού εθνικισμού επί της οποίας, εν πολλοίς, επορεύθη το τουρκικό κράτος.

Στο έργο που ακολουθεί ο ειδικός στον Ζιγιά Γκιοκάλπ δρ. Αριστοτέλης Μητράρας μας εκθέτει την ιδεολογία του κορυφαίου αυτού τούρκου διανοητού σε όλους τους τομείς του πνεύματος, αφ' ου προηγουμένως μας έχει καταλλήλως προϊδεάσει για την ζωή και το έργο του, όπως και τις θέσεις του για την λογοτεχνία. Η μικρά εισαγωγή του στην εθνική λογοτεχνία της Τουρκίας κρίνεται επιτυχής.

Και με αυτό το έργο η παρούσα επιστημονική σειρά θεωρώ, ότι συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση της συγχρόνου τουρκικής πραγματικότητας.

Ιωάννης Θ. Μάζης, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών





October 18, 2012


4047 Hensley Circle

El Dorado Hills, California

95762-4272



Dear Professor Metraras,



Yesterday I received the package, which you sent me, containing the new edition of your dissertation, as well as the smaller but most interesting analysis of the poetry of Ziya Gokalp. They are beautifully published by Ekdoseis Papazese. I brought out the dissertation form which you had sent me two years ago and briefly compared the new printed edition with the form and content of the dissertation, and in the quiet early hours of the pre-dawn morning, scanned through your analysis of this poetic side of the great theoretician of the modern Turks, Gokalp. I am particularly interested in the nationalist / historically inspired poetry of the author. I had, at one time, followed through the modern Turkish press the regularity with which the various historical stages of the arrival in and settlement in Asia Minor were noted by journalists and were correspondingly celebrated.

As in my letter to you, of October 12, 2010, I once more congratulate you for your important and complex book on O Tourkikos ethnikismos tou Ziyia Gokalp kai o Kemalismos. It is a richly documented work, written with great care, it is inclusive of a rich body of original and also of secondary historical sources. It is further, important, for Greek readers as finally they have realized how important it is to know and to study the historical thoughts and actions of their neighbor. When I was invited to join the Philosophical School of the University of Athens, follow the great political crisis of the Turkish invasion of Cyprus, one member of the faculty condemned me, in the official meeting of that faculty that I was an agent of the Turkish government, asserting that I was teaching in the University of Ankara at the time of the Turkish invasion of Cyprus, July 1974. Of course that was not true but was done in order to prevent my “metaklesis”. Once formally appointed to that faculty I introduced the courses on the history of the Ottomans, of the Arabic Islam and of the Balkans. Indeed I bought, with faculty funds, the first body of works by Turkish scholars on history.

I know that with your knowledge, scholarship you will, effectively, introduce your students to the history of Turkey, and will endow them with a scholarly foundation to better evaluate the politics and culture of the Turks. Your major book so well written will be their proper guide into this important history.

My new updated version of The Decline of Medieval Hellenism in Asia Minor and I has now been published. I also have a copy of the small monograph, The Turkish State and History. Please let me know if you do not have these as I should be pleased to send you copies at your home address.

In closing I wish once more to thank you for your two new publications which will teach me much.

Sincerely yours

Speros Vryonis Jr.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΩΤ. ΦΟΥΝΤΟΥΛΑΚΗΣ - Βιογραφικό Σημείωμα

Ο Καθηγητής – Συγγραφέας Γεώργιος Σωτ. Φουντουλάκης, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Θεολογική και στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα ( άριστα παμψηφεί ) από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Θέμα της διατριβής του ήταν : « Η έννοια του Καλού στον Πλωτίνο ».
Κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών του σπουδών, λόγω των επιδόσεών του στον ακαδημαϊκό τομέα, έτυχε της υποτροφίας του ιαπωνικού ιδρύματος Sasakawa . Ο Γεώργιος Φουντουλάκης είναι μέλος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας. Έχει λάβει μέρος σε διεθνή συνέδρια με ανακοινώσεις του για διαχρονικά θέματα του αρχαίου πολιτισμού και της πατερικής θεολογίας.
Η βιογραφία του καθηγητού κ. Φουντουλάκη συμπεριλήφθηκε στο τόμο 2011, του διακεκριμένου ελβετικού εκδοτικού οίκου « Who is Who ». Στο συγκεκριμένο τόμο περιλαμβάνει τους σημαντικότερους επιστήμονες της χώρας μας.
Είναι παρουσιαστής της επιστημονικής εκπομπής «Στα μονοπάτια της αλήθειας», που προβάλλεται κάθε Παρασκευή στις 19 : ΟΟ από το τηλεοπτικό κανάλι « Κόντρα ».
Στο συγγραφικό του έργο εκτός από τις έξι μονογραφίες του, κεντρική θέση έχουν οι μελέτες και οι ανακοινώσεις , δημοσιευμένες σε επιστημονικά περιοδικά. Ο Γεώργιος Φουντουλάκης αρθρογραφεί και σε έγκριτες εφημερίδες.
Τα έξι Φιλοσοφικά και Θεολογικα βιβλία του Γεωργίου Φουντουλάκη που διακινούνται από τις εκδόσεις Σταμούλη είναι :
1 ) Η ουσία και η αθανασία της ψυχής κατά τους αρχαίους φιλοσόφους .
2 ) Η έννοια του χρόνου στον αρχαίο φιλοσοφικό στοχασμό
3 ) Φύση και Σιωπή στον Πλωτίνο.
4 ) Αρχαία Φιλοσοφια και Πατερική Θεολογία.
5 ) Η αξία των αξιων - μια διαχρονικη θεώρηση των αρετων.
6 ) Θέματα Μεθοδολογίας και Φιλοσοφιας της Ιστορίας.

Εχω ασκησει διδακτικο εργο σε Πανεπιστημιακες Σχολες, στην Ασπαιτε, στην Σχολη Ναυτικων δοκιμων του Πειραια .
Εχω γραψει διδακτορικη διατριβη, βιβλιο και αρθρα για τον μεταφυσικο φιλοσοφο Πλωτινο.

Η μυστική ένωση στη φιλοσοφία του Πλωτίνου του Γεωργίου Φουντουλάκη

Το Εν ή το Πρώτον ή το Αγαθόν έχει κάλλος αμήχανο και δεν μπορεί να συγκριθεί με την ωραιότητα των σωμάτων που είναι είδωλα της ωραιότητας του Αγαθού. Αν η ανθρώπινη ψυχοπνευματική οντότητα επιποθεί το αληθινό ωραίο το αρχέγονο ωραίο, δεν πρέπει βέβαια να στραφεί προς τις εικόνες, τις σκιές, αλλά οφείλει να καταφύγει σε εκείνο πού τα σώματα δεν είναι είδωλα και έκτυπα.
Η μακάρια θέα είναι η θέα του Απολύτου, δηλαδή του Αγαθού. Όπως ο οφθαλμός οράται τα αισθητά αντικείμενα μόνο μέσω του νου, έτσι και η ψυχή βλέπει τα αντικείμενα μόνο μέσω του φωτός που εκπορεύονται από το Εν. Η ψυχή πρέπει να περιμένει ήσυχη και προετοιμάζεται για τη θέα του Αγαθού. Η θέα του Απολύτου, απαιτεί προετοιμασία για να πληρώσει με ευδαιμονία τη θεώμενη ψυχή. Η θέα του Απολύτου και μέσω αυτής η ένωση με το θείο είναι ο ύψιστος σκοπός της ανθρώπινης ζωής, είναι ο σκοπός που συμπίπτει με την τέλεια ευδαιμονία.
Η μυστική ένωση και η θέωση μπορούν να πραγματοποιηθούν όταν η ψυχή είναι απλή και καθαρή, και φωτίζεται. Η θέα του Αγαθού και η μυστική ένωση με το θείο προϋποθέτει μακρόχρονη άσκηση και κάθαρση της ψυχής. Η άσκηση είναι ένα καθημερινό πνευματικό γύμνασμα, και μια διαρκής επανάληψη της αγαθοποιού ενεργείας της ψυχής. Η κάθαρση σημαίνει « χωρισμό » από το αισθητό είδος. Η ψυχή « καθαίρεται » από τις κακίες, καθαρίζεται από ό,τι είναι σκοτεινό, απολακτίζει ό,τι είναι περιττό, λαξεύει το δικό της πρόσωπο μέχρις ότου αναφανεί η θεόμορφη λαμπρότητα της αρετής. Η απόκτηση των αρετών είναι μια βαθμίδα, ένα στάδιο φυγής από την περιοχή του αισθητού κόσμου.
Σύμφωνα με τον Πλωτίνο τρεις είναι οι ανθρώπινοι τύποι που μπορούν να ανέλθουν ευκολότερα στο Αγαθό : ο μουσικός, ο ερωτικός και ο φιλόσοφος. Ο μουσικός κινείται στην κατώτερη βαθμίδα γνώσεως και ζει μέσα στην αισθητή γνώση, την αντίληψη και τη δόξα. Η αίσθηση και η αισθητή ομορφιά, το σωματικό κάλλος , είναι άγγελος του πνεύματος, ενώ ο μουσικός είναι υπηρέτης του πνεύματος. Ο ερωτικός επηρεάζεται από την « όψιν του κάλλους » και από τη « μνήμη των ωραίων σωμάτων » γι΄ αυτό χρειάζεται έναν οδηγό που θα τον ανυψώσει από τον χώρο της ψυχικής ωραιότητας στον κόσμο του πνεύματος. Ο φιλόσοφος ευρίσκεται καθ΄ οδόν προς το αρχέγονο ον το Αγαθό. Θα χαρακτηρίζαμε τον φιλόσοφο ενάρετο, φιλομαθή και απομένει να μεταβληθεί σε διαλεκτικό. Ο διαλεκτικός είναι ο συστηματικός συνοπτικός που γεφυρώνει τις αντιθέσεις.
Η διαλεκτική είναι η επιστήμη του Όντος και του Αγαθού. Η διαλεκτική οδηγεί στο κράτος του πνεύματος, στο βασίλειο των ιδεών. Με την διαλεκτική ο άνθρωπος φτάνει στη θέαση του Αγαθού. Η φιλοσοφία μπορεί να χαρακτηριστεί σαν διαλεκτική. Η διαλεκτική δεν είναι μόνον δρόμος έρευνας ή τρόπος συνομιλίας και μέθοδος ερμηνείας των φαινομένων, αλλά το τιμιώτατον, δηλαδή το πολύτιμο μέρος της φιλοσοφίας. Η γνήσια διαλεκτική, όπως την ανέπτυξε η αρχαία ελληνική φιλοσοφία και ειδικά ο Πλωτίνος είναι μια κριτική γνώση που αγωνίζεται να εξασφαλίσει ενότητα και σταθερότητα. Έτσι θα λέγαμε ότι χωρίς τη διαλεκτική είναι δύσκολος ο περιορισμός του πνεύματος στον κύκλο της καθαρής του ενασχόλησης που είναι η θέα του Ύψιστου Όντος και η είσοδος στους κόλπους του Είναι του.
Η μυστική έκσταση είναι ο έσχατος αναβαθμός προς την μυστική ένωση, το τελευταίο στάδιο ανύψωσης που μας αποκαλύπτει το βαθύτερο πυρήνα του Όντος. Η ταύτιση της ψυχής με το Εν σημαίνει μετάβαση από τον αισθητό κόσμο στον υπεραισθητό , από το νοητό στον υπερνοητό. Η ψυχή, ο νους, οι ιδέες ταυτίζονται με το Εν. Όλα κατάγονται απ΄ αυτό και ανάγονται σ΄ αυτό.
Η μυστική ένωση είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας ύψιστης μορφής πνευματικής κίνησης και έφεσης για το Αγαθό. Η ψυχή έχει άρρηκτο συγγενικό δεσμό με το οντολογικό Αγαθό. Κατά τη διάρκεια της μυστικής ένωσης η ψυχή καταυγάζεται από φως και γίνεται φως η ίδια. Ηθική ενέργεια και η γνώση, η διαλεκτική και ο έρωτας , οι αρετές, η αισθητική καλλιέργεια, είναι οι αναβαθμοί για την άνοδο στο Αγαθό, στο Πρώτο ή στο Ένα.
Η ψυχή εισέρχεται στα άδυτα του θείου κάλλους και έμπλεος ευδαιμονίας θεϊκής εξίσταται των ανθρώπινων εμπαιγμάτων και ενώνεται με το Αρχέγονο Όν. Όταν η θέα, το θεάσθαι έχει ολοκληρωθεί αρχίζει η ιεροτελεστία της μυστικής ένωσης.
Η μυστική ένωση είναι η απόλυτη ταυτότητα, ενώ η θέα και η παρουσία του λόγου είναι μια ετερότητα που θα κατάλυε την ενότητα και θα ματαίωνε την ένωση με το Θείο. Ο λόγος, σωπαίνει και σταματάει η θέα. Το θέαμα ολοκληρώνεται και είναι : η ένωση της ψυχής με το Εν, το Πρώτον ή το Αγαθόν. Είναι ένα θέαμα « δύσφραστον » η μυστική ένωση τονίζει ο αρχηγός του κινήματος του Νεοπλατωνισμού στο περίφημο έργο του «εννεάδες» Πλωτίνος. Η μυστική ένωση είναι πληρότητα θείας ευδοκίας και υπαρξιακής ευδαιμονίας. Υπάρχει μια ξαφνική τελεσιουργία όπου Ψυχή και Αγαθό γίνονται Ένα. Η μυστική βίωση στους κόλπους του Είναι , του Υπέρτατου Αγαθού του αμήχανου Κάλλους και του Πρώτου, αποτελεί τον αφανισμό του ανθρωπίνου όντος. Η ανθρώπινη ολότητα σύμφωνα με τον Πλωτίνο για να οδηγηθεί σε μυστική ένωση με το Υπέρτατο Αγαθό, θα πρέπει να αφήσει κάθε αισθητό και να υπάρξει σύμφωνα με τον μεταφυσικό φιλόσοφο μια κάθαρση στο είναι της για να ευρεθεί σε υπερνοητές καταστάσεις που είναι τελείως πνευματικές. Ο Πλωτίνος παντού διακηρύττει την κατανίκηση κάθε χοϊκού στοιχείου και εξύψωση του πνευματικούστοιχειου

Η Έννοια του Καλού στον Πλωτίνο του Γεωργίου Φουντουλάκη

Ο Πλωτίνος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές στο χώρο της φιλοσοφίας. Ο Πλωτίνος γεννήθηκε στην Άνω Αίγυπτο περί το 203 μ. Χ. και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια. Σπούδασε κοντά στους Αλεξανδρινούς δασκάλους φιλοσοφίας και κυρίως στον πλατωνικό Αμμώνιο Σακκά. Δίδαξε τη φιλοσοφία και απέκτησε τεράστια φήμη, τόσο ως διδάσκαλος, αλλά και ως ηθική προσωπικότητα.
Ο Πλωτίνος άρχισε να γράφει σ΄ ηλικία σαράντα εννέα ετών. Ο Πορφύριος, ανέλαβε το καθήκον του εκδότη του έργου του διδασκάλου του, και το διαίρεσε σε έξι βιβλία των εννέα πραγματειών, τα οποία ονόμασε γι΄ αυτό Εννεάδες.
Ο Πλωτίνος είναι γνώστης και κάτοχος του συνόλου του αρχαίου φιλοσοφικού στοχασμού. Το ενδιαφέρον του, όμως, αποσπά ο μέγας διανοητής και μύστης , Πλάτων. Είναι ο μεγάλος του δάσκαλος, το αναντικατάστατο πρότυπο του. Ο Πλωτίνος θεωρείται ο ιδρυτής του κινήματος του Νεοπλατωνισμού, ενός κινήματος που επαναδιατύπωσε και ανανέωσε τη φιλοσοφία του Πλάτωνα. Ο ιδρυτής του Νεοπλατωνισμού, οικοδόμησε το προσωπικό φιλοσοφικό του σύστημα κατά ένα μεγαλοφυή τρόπο, όπου επιτρέπει στους μεταγενέστερους να τον θεωρούν ως τον κατεξοχήν συστηματικό φιλόσοφο. Εμείς θα εξετάσουμε την έννοια του Καλού στο φιλοσοφικό σύστημα του Πλωτίνου.
Από τους αρχαϊκούς χρόνους η λέξη « Καλός » είχε μια ευρύτερη σημασία από το αισθητικά ωραίος, δήλωνε μια γενικότερη αξιολόγηση που αφορούσε πρόσωπα, ακούσματα, θεσμούς, αρετές, πράγματα. Ο αρχηγός του Νεοπλατωνισμού, στο έργο του εξετάζει την έννοια του Καλού σε συνάρτηση με την έννοια του Ωραίου.
Στο κάλλος και γενικότερα στην αξία του καλού, δηλαδή του ωραίου αφιερώνει ο Πλωτίνος, όλη την πνευματική του δύναμη, προκειμένου να δείξει ότι όλη η ζωή συνδέεται μ΄ αυτό το κάλλος. Αποπειράται ακόμη ο Πλωτίνος να δείξει ότι ο δρόμος του Καλού ταυτίζεται μ΄ εκείνον του Αγαθού και του Υψηλού. Χρειάζεται προς τούτο θέληση και καρδιά ζεστή, πλημμυρισμένη από ψύχραιμο θάρρος, τόλμη και γενναιότητα για να μπορέσει το ανθρώπινο όν να οδηγηθεί στο δρόμο του Καλού. Σύμφωνα με τον Πλωτίνο γνήσιοι δημιουργοί είναι εκείνοι που έχουν μόνιμα στραμμένο το βλέμμα τους προς τα άνω, όσοι φλέγονται από το αιώνιο κάλλος, όσοι δυναστεύονται από τον αγώνα να γευτούν αυτό το νοητό κάλλος. Αυτοί είναι οι νικητές μέσα στη ζωή, απαλλαγμένοι από τα δεσμά της γης και αφιερωμένοι στην υπηρεσία του Θείου.
Υπό το φως του Καλού, μέσω του Καλού, καθορά την αλήθεια του Είναι και του Γίγνεσθαι, ο Πλωτίνος. Στην θέαση του Ωραίου ευρίσκει τον τελικό σκοπό του βίου. Διότι, εξαγνιζόμενος ο άνθρωπος και καθαρμένος, είναι δυνατόν να παραλάβει το ιερό πυρ του καλού μέσα του ως προσδοκία και ως λάμψη.
Ο αρχηγός του Νεοπλατωνισμού, εκτιμώντας ποιοτικά τον κόσμο και διαιρώντας τον σε βαθμίδες, ευρίσκει ότι το Εν είναι η αρχέγονη προταιτία του κόσμου και των όντων. Από το Εν παράγονται τα πάντα και τα πάντα ανάγονται στο Εν. Το Καλόν αποτελεί εφαλτήριο, για να αναχθεί ο άνθρωπος προς το Εν. Το κάλλος εκπορεύεται από τη λάμψη και αισθητοποιείται στα επιμέρους όντα. Τούτο το οντικό κάλλος δεν είναι παρά είδωλο του νοητού κάλλους. Μόνο με το Νου είναι εφικτή η αίσθηση αυτού του κάλλους και όμως η ανθρώπινη ύπαρξη πρέπει να αφήσει και αυτόν τον τρόπο της νοητικής συλλήψεως του κάλλους για να αφιχθεί στη θέα του κάλλους. Η θέαση αυτή δεν είναι σ΄ όλους δυνατή. Απαιτείται μακρόχρονη προπαρασκευή, άσκηση, εσωτερική καλλιέργεια, ιερό ρίγος και διαλεκτική και έρως του Θεού και ποντισμός μέσα στις αβύσσους του όντος.
Ο Πλωτίνος ζητεί να ευρίσκεται ο άνθρωπος κοντά στο νοητό κάλλος μ΄ όλες τις αισθήσεις του, με ολόκληρη την οντότητά του και κυρίως με όλο το πνεύμα του, να είναι αφιερωμένο στην Αγαθότητα του Καλού και στο κάλλος του Αγαθού. Έτσι η απόσταση μηδενίζεται, η αποξένωση από το Αγαθό παραμερίζεται και η ανθρώπινη ύπαρξη φθάνει έως τα κράσπεδα της Θεότητας.
Τη θέα του καλού, δηλαδή του ωραίου είναι δυνατόν να τη διαιρέσει κανείς σε δύο τμήματα: στο εμπειρικό και στο λογικό. Με την εμπειρία συλλαμβάνονται οι εικόνες μόνο του ωραίου, ενώ με το λογικό φθάνουμε στη θέαση του ίδιου του ωραίου. Σύμφωνα με την άποψη του Πλωτίνου το καλό γίνεται αντιληπτό με το νου, όχι με τις αισθήσεις. Οι μουσικοί τόνοι που ακούμε, τα χρώματα και τα σχήματα της ζωγραφικής που βλέπουμε δεν αποτελούν μέρος της καλαισθητικής βιώσεως, έστω και αν μπορούν να την προκαλέσουν.
Στο έργο του ο Πλωτίνος, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στην νοητή ωραιότητα , που τη θεωρεί πολύ ανώτερη από την αισθητή ωραιότητα. Τι είναι τώρα η νοητή ωραιότητα; Δεν είναι εύκολο να το συναγάγει κανείς από τις Εννεάδες του Πλωτίνου, αν και πλείστα χωρία αναφέρονται σ ΄αυτό. Παρά ταύτα με βεβαιότητα μπορεί να υποθέσει κανείς ότι η θεία ωραιότητα είναι μια παγκόσμια ουσία, διάχυτη σ΄ όλα τα πράγματα. Τα πράγματα, τα όντα, τα αντικείμενα, οι καταστάσεις μετέχουν τρόπον τινά στην ουσία της ωραιότητας, μεταλαμβάνουν απ΄ αυτήν και έτσι γίνονται ωραία. Η ωραιότητα σ΄ ένα αντικείμενο δεν εξαρτάται από το πώς αισθανόμαστε γι΄ αυτό, αλλά έχουμε τα συναισθήματα που έχουμε, διότι το αντικείμενο είναι ωραίο.
Η ωραιότητα, το καλόν κατά τον Πλωτίνο είναι κάτι νοητό και καθολικό, δεν είναι όμως ειδικό είδος, δεν είναι είδος όπως το λευκό, ο άνθρωπος, ή η πόλη. Το καλόν είναι μεταφυσική αρχή, συστατική των ειδών. Ο Πλωτίνος φαίνεται να ξεχωρίζει το κάλλος εξ ΄όλων των άλλων ιδεών και να το ταυτίζει με την τάξη και την αρμονία. Η ωραιότητα είναι ένας γενικός τύπος τάξεως, ο οποίος ποικίλλει ως προς τις εφαρμογές του. Η σύλληψη, τώρα του νοητού κάλλους υποδιαιρείται σε δύο μέρη: στην επιστήμη δηλαδή στη φιλοσοφία πρώτα και στην άφατη θέα ύστερα. Η επιστήμη συλλαμβάνει την ωραιότητα, όπως αυτή εκδηλώνεται στα είδη, δηλαδή στις ιδέες, οι οποίες είναι καθαρές, άχρονες, πλήρεις και ολοκληρωμένες. Η θέα του ωραίου, είναι κάτι πολύ σημαντικό για τον Πλωτίνο, καθώς αυτή βοηθάει τον άνθρωπο, να ανέλθει στην υπέρμετρη εμπειρία του Ενός.
Και η ψυχή που είναι η τρίτη υπόσταση της μεταφυσικής του Πλωτίνου, όταν συναντά το Καλό, το αναγνωρίζει ότι σαν ένα αρχαίο γνώριμο και παραδίνεται στον έρωτα του. Το ίμερο της ψυχής ζητεί να ενωθεί με το Καλό. To Καλό προκαλεί ένα σφοδρό έρωτα στην ανθρώπινη ψυχή, ο έρωτας αυτός επιφέρει την άνοδο της ψυχής από τον γήινο κόσμο στην ωραιότητα του επέκεινα κόσμου.
Ο γνήσιος, ο ανόθευτος και ο αληθινός έρωτας είναι «ολκός», δηλαδή έλκει το όν προς την ιδέα της ωραιότητας. Το Καλό, η ομορφιά, με την ερωτική συγκίνηση και τον θαυμασμό που δημιουργεί, ανυψώνει τον άνθρωπο. Ο δρόμος προς το Καλό, ανοίγει όταν η ερώσα ψυχή, θεωρήσει την σωματική ομορφιά σαν ανταύγεια της ωραιότητας του πνευματικού κόσμου. Ο αρχηγός του Νεοπλατωνισμού διακηρύττει μέσα στις Εννεάδες ότι το αισθητό κάλλος είναι σκιά και εικόνα του νοητού κάλλους. Το ωραίο και η θέα του αποτελεί ένα είδος θρησκείας για τον Πλωτίνο, είναι ένα είδος μυστηρίου εις το οποίο μυείται ο άνθρωπος. Χρειάζεται βέβαια πύρινος ενθουσιασμός, οπότε ο άνθρωπος συνέχεται και κατέχεται από τη θέα του ωραίου . μια θεϊκή αγαλλίαση διαβρέχει το είναι του, μια αγαλλίαση η οποία είναι η πλέον έντονη απ΄ όλες.
Ο Πλωτίνος δέχεται ότι το κακό είναι η απουσία του ωραίου, του Αγαθού. Ο Πλωτίνος διαίρεσε τον σύμπαντα κόσμο σε τρεις υποστάσεις : ; ; στο Εν, στο Νου και στην Ψυχή.Τις τρεις αυτές υποστάσεις ο ιδρυτής του Νεοπλατωνισμού τις νομίζει ως βαθμίδες ιεράρχησης του κάλλους.
Μόνο η θερμότητα της προσέγγισης του Καλού μπορεί να διαλύσει τον παγετό της ερημιάς της σύγχρονης εποχής μας. Η ηθική φιλοσοφία του αρχηγού του Νεοπλατωνισμού και συγκεκριμένα η διδασκαλία του για τις αρετές προβάλλει ως διέξοδος απέναντι στο υπαρξιακό άλγος του σύγχρονου ανθρώπου. Η όλη φιλοσοφία του μεταφυσικού στοχαστή έχει μια διαχρονική σημασία και είναι σε θέση να γαληνεύσει το μεταφυσικό πόνο της εποχής μας.
Ο Πλωτίνος σφράγισε με την πολυδιάστατη πνευματική του προσφορά την πορεία του φιλοσοφικού στοχασμού και έτσι επιχείρησε να ανανεώσει την πλατωνική φιλοσοφία.
Εξαιτίας της πρωτοτυπίας του συστήματος του, θεωρήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους του κόσμου. Πέθανε το 270μ. Χ στην Καμπανία.

Η Ουσία και η Αθανασία της Ψυχής του Γεωργίου Φουντουλάκη

Στο βιβλίο αυτό εξετάζεται πρώτα η έννοια και η ουσία της ψυχής, σύμφωνα με τις θεωρίες των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και τη διδασκαλία των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας. Γίνεται μία προσπάθεια να ευρεθούν τα κοινά στοιχεία, που υπάρχουν στους διάφορους ορισμούς για την έννοια και την ουσία της ψυχής. Έπειτα εξετάζεται το συναφές πρόβλημα αθανασίας της ψυχής και διερευνώνται οι αποδείξεις, που πρόβαλαν γι' αυτή οι διάφοροι φιλόσοφοι, αλλά και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Τα δυο αυτά προβλήματα είναι συναφή. Εάν δεχθούμε την ύπαρξη και το άυλο της ψυχής τότε κατ' ανάγκη θα πιστεύουμε και στην αθανασία της, την οποία προβάλλουν ως δόγμα διάφορες θρησκείες και οι παραδόσεις λαών. Το πρόβλημα αυτό είναι μεταφυσικό και υπαρξιακό.
Γι' αυτό πρέπει κάθε άνθρωπος να σχηματίσει σοβαρή και μελετημένη γνώμη, για να ρυθμίζει ανάλογα τη ζωή του. Ελπίζουμε ότι το βιβλίο αυτό θα βοηθήσει τους αναγνώστες να εμβαθύνουν στα σχετικά προβλήματα και να σχηματίσουν μια σωστή γνώμη για τα ζητήματα αυτά

Φύση και Σιωπή στον Πλωτίνο του Γεωργίου Φουντουλάκη .

Στην παρούσα πραγματεία παρουσιάζεται το ζήτημα της Φύσης σε συσχετισμό με την έννοια της σιωπής. Η έννοια της φύσης στο φιλοσοφικό σύστημα του Πλωτίνου κατέχει ξεχωριστή θέση. Η φύση στη φιλοσοφία του αρχηγού του Νεοπλατωνισμού δεν αποτελεί νεκρό σώμα, αλλά έχει ζωή και κίνηση. Υπάρχει μια αέναη δημιουργικότητα στη φύση, η οποία ωθεί προς δημιουργικότητα κάθε ον που ενυπάρχει σ' αυτήν.
Η δημιουργικότητα της φύσης επισυμβαίνει μ' ένα τρόπο αθόρυβο και σιωπηλό. Όπως αναπτύσσεται στην παρούσα πραγματεία, η φύση έχει έναν άφωνο τρόπο δημιουργίας.
Το ανθρώπινο ον μπορεί να θεαθεί την ωραιότητα που ενυπάρχει μέσα στη φύση ενώ ευρίσκεται σε σιωπή. Η ανθρώπινη ολότητα στέκεται στατική και ακίνητη μπροστά στο μεγαλείο της φύσης. Η σιωπή της φύσης αγγέλει την παρουσία του ενός.

Πολυζωϊδης Απόστολος - Βιογραφία Polyzoides Apostolos Biography

Ο Απόστολος Πολυζωίδης στο μέσον της φωτογραφίας

Σύντομο Βιογραφικό - Biogrphical note

Ο Απόστολος Πολυζωίδης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια από Έλληνες γονείς. Αποφοίτησε από το αγγλικό σχολείο Victoria College, σπούδασε ιατρική και μετεκπαιδεύτηκε στην Αγγλία. Διπλωματούχος του Βασιλικού Κολλεγίου Χειρουργών και Ορθοπεδικών του Λονδίνου, εργάστηκε στην Αγγλία συνολικά τριάντα πέντε χρόνια, εκ των οποίων τα είκοσι τρία ως διευθυντής Ορθοπεδικής σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο.
Όταν ο νεαρός Πολυζωίδης περπατούσε στην παραλία, στο κέντρο και στα σοκάκια της Αλεξάνδρειας, του ήταν ανεξήγητο που δεν είχε απομείνει τίποτε από την αρχαία ελληνική πόλη με το Φάρο, το έβδομο θαύμα του αρχαίου κόσμου, το Μαυσωλείο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τη Βιβλιοθήκη, το Μουσείο και τα παλάτια των Πτολεμαίων που έζησαν από τον 4ο έως και τον 1ο αιώνα π.Χ. Τη δεκαετία του 1950 είχε την ατυχία να είναι μάρτυς της παρακμής της ελληνικής παροικίας στην Αλεξάνδρεια. Από τα νεανικά του χρόνια, επηρεασμένος από τη μετάλλαξη της Αλεξανδρινής ιστορίας, μελετούσε τη συγγραφή ενός βιβλίου, πράγμα που τελικώς έγινε μετά την εγκατάσταση του ίδιου και της οικογένειάς του στο κέντρο του Αιγαίου, στην Πάρο.

BIOGRAPHICAL SKETCH

Apostolos John Polyzoides was born in Alexandria of Greek parentage, descended from Macedonia. He graduated from an English Public School, Victoria College, studied medicine and his post-graduate studies were in England where he acquired by examination the Fellowship of the Royal College of Surgeons in London.
He worked in England for thirty-five years, twenty-five of which were as Head of Department of Orthopaedics and Accident Surgery at two Birmingham Hospitals and Senior Lecturer at Birmingham University.
Before retirement from his hospital work he took-over the Presidency of the Friends of the British Committee for the Return of the Parthenon Sculptures.
This has now been renamed Marbles Reunited and includes countries from all over the world, with Australia being a very prominent supporter.
When young, Polyzoides walked along the Corniche, the coastal promenade, the city centre streets and narrow alleyways of Alexandria, and it was incomprehensible to him that there was nothing left of the ancient Greek City with its Lighthouse, one of the Seven Wonders of the World, the Museum and Library, which became a University, the Palaces of the Ptolomies, and the Tomb of Alexander the Great. The City had thrived from the fourth century to the first century BCE.
As far as modern Alexander is concerned, during the decade of the nineteen fifties he witnessed the decline of Alexander, with the exodus of 250,000 foreigners following the Egyptian military regime and the Suez Canal War.
From a young age, he was fascinated by the history of Alexandria and its founder, and following his retirement from medical practice he went to live in the centre of the Aegean, between mainland Greece and Egypt. He studied history, traveled and researched for six years in order to write this book.

ΠΟΛΥΖΩΙΔΗΣ ,ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ - APOSTOLOS JOHN POLYZOIDES

Το φεγγάρι έσβησε στην Αλεξάνδρεια
ένα θαυμαστό ταξίδιαπό την Ελληνιστική Εποχή στον 20ο αιώνα
του Απόστολου Πολυζωίδη

Στις σελίδες αυτού του βιβλίου Το φεγγάρι έσβησε στην Αλεξάνρεια, του Απόστολου Πολυζωίδη, ξεδιπλώνεται η ιστορία της αρχαίας ελληνικής Αλεξάνδρειας, καθώς και της σύγχρονης του 20ού αιώνα.
Όπως είναι γνωστό, η Αλεξάνδρεια του 3ου αιώνα π.Χ. συνετέλεσε στην ανάπτυξη της επιστήμης και της διανόησης του δυτικού πολιτισμού. Ο αναγνώστης θα γνωρίσει τον Ευκλείδη, τον Ήρωνα και άλλους επιστήμονες, εφευρέτες, ποιητές, συγγραφείς και φιλοσόφους. Θα παρακολουθήσει τη σύλληψη και την ανέγερση του Φάρου – του έβδομου θαύματος του κόσμου –, και την ίδρυση του Μουσείου και της Βιβλιοθήκης που λειτούργησαν σαν πανεπιστήμιο την εποχή εκείνη.
Θα απολαύσει, επίσης, την Αλεξάνδρεια, που η άνθησή της άρχισε στα μέσα του 19ου αιώνα και εξελίχθηκε στον 20ό αιώνα, με την εισροή Ελλήνων και άλλων Ευρωπαίων, σε μια ακμάζουσα κοσμοπολίτικη μεγαλούπολη. Τέλος, ο συγγραφέας, με την αυθεντικότητα του αυτόπτη μάρτυρα, αναφέρεται στην έξαρση του αιγυπτιακού εθνικισμού, στην ανατροπή του πολιτειακού καθεστώτος και στο βίαιο αποκλεισμό της διώρυγας του Σουέζ, με αποτέλεσμα την παρακμή της Αλεξάνδρειας.