You Tube - Hypatia

(του ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ, Ελευθεροτυπία, 9/2/2010)


Χθες βράδυ είδα την ταινία του Alejandro Amenabar «Agora». Σπάνια γράφω για τις ταινίες που βλέπω, αλλά αυτή μού γαργάλησε κάτι βαθύτερο και νομίζω πως το ίδιο θα συμβεί και σε σας· γι' αυτό την προτείνω.


Είναι η πρώτη ταινία που πραγματεύεται τη ζωή της Υπατίας, της μεγάλης Ελληνίδας φιλοσόφου - μαθηματικού - αστρονόμου, που δολοφονήθηκε με φρικτό τρόπο από τον χριστιανικό όχλο, τους Παραβαλάνους του... αγίου Κυρίλλου, Σαρακοστή του 415 μ.Χ., στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.


Ο Amenabar, με μια ακριβή παραγωγή χρησιμοποιώντας πλήθη κομπάρσων και πολύ πετυχημένα σκηνικά που αναπαριστούν την αρχαία πόλη, καταφέρνει να αποδώσει το κλίμα της ύστερης ελληνιστικής εποχής στην Αλεξάνδρεια, που τον 4ο μ.Χ. αιώνα η Υπατία, η τελευταία παγανίστρια, επιστήμων του δυτικού κόσμου, ακολουθεί τον δρόμο της ανεξαρτησίας και έρχεται σε σύγκρουση με τον θρησκευτικό φανατισμό, τις προκαταλήψεις και το ανδροκρατούμενο κατεστημένο. Για δεκαπέντε αιώνες η Υπατία θεωρείται ότι ήταν η μόνη γυναίκα επιστήμονας στην ιστορία των μαθηματικών και της αστρονομίας και η πιο διάσημη Ελληνίδα φιλόσοφος.


Η Υπατία, στην ταινία την υποδύεται η γλυκύτατη Rachel Weisz, έγραψε 13 βιβλία για την αριθμητική του Διόφαντου, ασχολήθηκε με τον αστρονομικό κανόνα του Πτολεμαίου και έκανε διατριβή σε 8 βιβλία-παπύρους περί των Κωνικών Τόμων του Απολλώνιου εκ Πέργης του γεωμέτρη, ο οποίος προσπάθησε να εξηγήσει τον 3ο αιώνα τις ασυνήθιστες τροχιές των πλανητών. Οι κωνικές τομές αγνοήθηκαν μέχρι τις αρχές του 17ου αιώνα όταν οι επιστήμονες συνειδητοποίησαν ότι πολλά φυσικά φαινόμενα, όπως οι τροχιές των πλανητών, περιγράφονταν με τις καμπύλες που προκύπτουν από τις κωνικές τομές.


ΓΙΑ χίλια χρόνια μετά τη δολοφονία της δεν υπήρξε σημαντική πρόοδος στα μαθηματικά, την αστρονομία και τη φυσική, γι' αυτό και η Υπατία, εκτός των άλλων, συμβολίζει το τέλος της αρχαίας επιστήμης, της οποίας ένα μεγάλο μέρος δεν έφτασε ώς εμάς εξαιτίας της πυρκαγιάς της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Από την άλλη συμβολίζει το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο, την έρευνα, την αμφιβολία, τον πολιτισμό και την ανεξιθρησκεία. Η ίδια, αν και τηρούσε πιστά τις αρχές της νεοπλατωνικής σχολής -που ήταν ασκητική και παρέπεμπε στον Πυθαγόρα, ο οποίος δίδαξε πως η σοφία επιτυγχάνεται μέσω της... αποχής-, δεν απαιτούσε το ίδιο από τους μαθητές της, που ασπάζονταν διαφορετικές θρησκείες.


Ο αυτοκρατορικός έπαρχος της Αιγύπτου, Ορέστης, ήταν μαθητής της και την είχε φίλη και γκουρού. Ολοι τη σέβονταν και τη συμβουλεύονταν. Ο Κύριλλος όμως ξεκίνησε αγώνα για την «καθαρότητα της χριστιανικής πίστεως», τη συκοφάντησε ότι ασκούσε μαύρη μαγεία και τη στοχοποίησε. Στόχος του φυσικά ήταν η εξουσία που είχε ο Ορέστης.


ΣΤΗΝ ταινία δολοφονείται με λιθοβολισμό, η κυρίαρχη εκδοχή όμως είναι ότι ο χριστιανικός όχλος την έσυρε στην εκκλησία Καισάρειον, της κομμάτιασαν το σώμα με όστρακα, περιέφεραν τα κομμάτια της σε ολόκληρη την πόλη και τα κάψανε στην πυρά στη θέση Κίναρον, έξω από την Αλεξάνδρεια.

του ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ, 28.1.2010
Ο αγώνας της αστρονόμου Υπατίας στην Αλεξάνδρεια του 4ου μ.Χ. αιώνα είναι ουσιαστικά η πάλη της γνώσης ενάντια στον θρησκευτικό σκοταδισμό

Ο Αλεχάντρο Αμενάμπαρ συνεχίζει το θέμα της αυτοδιαχείρισης του ατόμου και του δικαιώματος στην ελεύθερη βούληση που ξεκίνησε με το Η θάλασσα μέσα μου, αλλά με μεγαλύτερο προϋπολογισμό, φόντο εποχής και μια γυναίκα στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Και τι γυναίκα: τη Ρέιτσελ Βάις ως Υπατία στην μπερδεμένη Αλεξάνδρεια του 4ου αιώνα, τότε που η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία παρέπαιε, οι Εβραίοι παραγόντιζαν με ανάμεικτα αποτελέσματα και η χριστιανική μειοψηφία αναδυόταν από τα κατώτερα στρώματα με όπλο την υπόσχεση για λιγότερη καταπίεση και τέλος στη φτώχια.
Η Υπατία, αριστοκρατική και όμορφη, αιχμάλωτη στο κυνήγι και τη διάσωση της γνώσης και το πάθος της για την αστρονομία, δεν αντιλήφθηκε πως ο παλιός κόσμος γκρεμιζόταν, η έξυπνη και χειραφετημένη ανύπαντρη γυναίκα δεν είχε θέση και υπόσταση στα ανερχόμενα θρησκευτικά ήθη και πως αναγκαστικά θα θεωρείτο παγανίστρια, άρα αιρετική, άρα υποψήφια για θάνατο - κάτι που τελικά έγινε, όχι με λιθοβολισμό, αλλά με πολύ χειρότερο τρόπο, που ο Αμενάμπαρ επιλέγει να μη δείξει.
Θύμα του δογματισμού, η Υπατία δεν θέλησε να παρέμβει στην ανεξάρτητη φύση της και να υποκύψει σε κάτι που υποτιμούσε τις αξίες της. Ο δηλωμένα άθεος Αμενάμπαρ δεν στέκεται στην προφανή στηλίτευση της πρωτοχριστιανικής προπαγάνδας ως παράδειγμα της βίας εξ ονόματος του Θεού, αλλά πλέκει ένα παράξενο ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα στην Υπατία, τον μαθητή της Ορέστη και τον δούλο της, που δεν μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό του εκχριστιανισμού, ούτε όμως και στον ανομολόγητο θαυμασμό του για την ιδιοκτήτρια και, στα εφηβικά του μάτια, απόλυτη Θεά.
Ο Ισπανός σκηνοθέτης τα καταφέρνει μια χαρά σε παραγωγή μεγάλης κλίμακας, γυρίζοντας με πονηρό τρόπο μια υπερπαραγωγή που σωματικά παραπέμπει στα βιβλικά έπη της δεκαετίας του '50 αλλά πνευματικά δεν κρύβει μια αιρετική πρόθεση και lo-fi προσέγγιση. Οι προφορές, όπως συνηθίζεται σε τέτοιου είδους ταινίες, είναι άλλα αντί άλλων, εκτός από την οξφορδιανή της Βάις, που ταιριάζει γάντι στη σνομπ στάση της και τη μακρινή, ονειροπόλα ματιά της, έξω από τα κοινά πάθη του κόσμου τούτου. Με την εξαιρετική της προσωπικότητα ισορροπεί μια από τις βασικές αδυναμίες της Αγοράς, το μονοδιάστατο σκετσάρισμα πολλών από τους περιφερειακούς χαρακτήρες.

Gregory Kossivakis - Γρηγόρης Κοσσυβάκης

Gregory Kossivakis was born in Athens in 1947, went to the 7th High school of Pagkrati, studied at the Uni¬versity of Athens Law School and has been a combative lawyer in Athens since 1976, specializing in Labour Law.
He has the privilege to be descend¬ed from Epirotes ancestors, from his father's side, who took part in every liberating and revolutionary fight of the Greek Nation, even before 1821, up until the National resistance of 1942-1944, while from his mother's side he descends from Aegeo-Pelas-gian and Asia Minor generations, who had corresponding fighting contribu¬tion and painful experiences as refu¬gees, being persecuted, imprisoned and sent into exile.
The reverberations of the example his ancestors had set, imposed on him the need for active participation in the student movement against the Junta of the Colonels, who, "appreciating" his revolutionary action, entertained him inside the EAT/ESA inferno, included him in the most dangerous for the dictatorial arrangement "anar¬chist" students list and deprived him the possibility of receiving his degree for three years.
In the course of his life, the author, by composing ancestral and personal social experiences, chose as a Lawyer to defend the rights of the workers by responsibly promoting juridical la¬bour claims of major importance.
At the same time, considering get¬ting unselfishly involved in public matters to be his duty, he accepted the honorary proposal of the "Coalition of the Left" to be a candidate for Par-liament in Arta at the national elec¬tions 1989, 1990, 1996 and in Athens in 2000.
His articles on vital political and social issues have been repeatedly published in daily newspapers and magazines of Athens and the Prov¬inces.
Already, having appreciated that the most vital issue of our times is the confrontation of the wretched ef¬fort to de-Hellenize our People and particularly our youth, he stresses the necessity of "recharging" our national memory with precious ("assiduously withheld") historical facts and ele¬ments.
The present book "THE TURKS ALL THE TRUTH" is a first sample of the author's contribution to serving this necessity; well-founded in valid bibliography and with absolute re¬spect for the historical truth.

The Turks all the Truth by Gregory Kossivakis -- Ιδού οι Τούρκοι Του Γρηγόρη Κοσσυβάκη

We, Greeks, face today as a nation/state, a long-term designed "New World Order" strategy, with various tac¬tics of bending our anti-Turkish reflexes, in order to bet¬ter serve the "World Dominating" interests in the wider region of Eastern Mediterranean and in particular the Aegean islands.
Those reflexes, however, are necessary to be main¬tained in vigilance, first of all, because they are based on the "bitter" historical experiences of our People and secondly, due to the elementary sense of national self-preservation, since the expansionist "appetites" of the Turks, against the Greek territories have not ceased to be promoted, and in fact, with a peculiar audacity and provocativeness.
Therefore, we have the task of diachronically re¬searching and continuously highlighting the historical and current elements which prove and remind the mod¬ern Greeks of the centuries-old incurable and danger¬ous, as much for our Country as for the European Union, Turkish "pathogenic" savagery.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΙΚΗΦ. ΚΟΣΣΥΒΑΚΗ - ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

Ι Δ Ο Υ Ο Ι Τ Ο Υ Ρ Κ Ο Ι
(Μέ τήν απειλή τής ένταξής τους στήν Ευρωπαϊκή Ενωση)
Α Θ Η Ν Α
Δεκέμβριος 2006
2
Ι Δ Ο Υ Ο Ι Τ Ο Υ Ρ Κ Ο Ι
Γιά τόν Λαό αυτόν θά αρκούσε ίσως νά αναφερθεί κάποιος μόνο στήν
«εκτίμηση» τού εξέχοντος Αγγλου πολιτικού και Πρωθυπουργού τής
Μεγάλης Βρεττανίας τού 19ου αιώνα, Γουίλλιαμ Γλάδστων (William
Gladstone) σέ συγγραφή του, τό έτος 1876, γιά τό λεγόμενο «Ανατολικό
Ζήτημα», δηλαδή τό πρόβλημα τής διάλυσης τής παρηκμασμένης
Οθωμανικής αυτοκρατορίας :
«…Aπό την μαύρη ημέρα που πρωτοεμφανίζονται στην Ευρώπη οι
Τούρκοι αποδείχτηκαν στο σύνολό τους ως ο πλέον αντιανθρωπιστικός
τύπος της Ανθρωπότητος». «Οπουδήποτε και αν πήγαν, μια φαρδιά
γραμμή αίματος ακολούθησε το πέρασμά τους». «Οπου απλώθηκε η
κυριαρχία τους, εξαφανίστηκε ο Πολιτισμός». «Αντιπροσωπεύουν παντού
τήν κυβέρνηση της βίας, αντίθετα σέ κάθε έννοια δικαίου».
Πρόκειται γιά τούς Οθωμανούς Τούρκους, οι οποίοι, μεταξύ τών άλλων
«πολιτισμικών θεσμών» τους, είχαν καθιερώσει μέ νόμο τήν …αδελφο-
κτονία και κάθε Σουλτάνος τους, προκειμένου νά εδραιωθεί στό θρόνο,
ξεκλήριζε -«εν δικαίω»- όλα του τ’ αδέλφια…
(Ο διάδοχος τού Μωάμεθ τού «Πορθητή», ο επιλεγόμενος Σελήμ ο «Αγριος»,
εξόντωσε εννέα μέλη τής οικογενείας του εφαρμόζοντας τόν νόμο αυτόν (…) ο δέ
Βαγιαζήτ «Ιλντερίμ» («Κεραυνός») έσφαξε εν ψυχρώ τόν αδελφό του, αμέσως
μόλις πληροφορήθηκε τόν θάνατο τού πατέρα τους, στή μάχη τού Κοσσυφο-
πεδίου τό 1389 μ.Χ., εφαρμόζοντας τόν ίδιο νόμο).
Πρόκειται γιά τούς Οθωμανούς Τούρκους, οι οποίοι π ο τ έ δέν τήρησαν
συνθήκες πολέμου, συμφωνίες παράδοσης πόλεων και σεβασμού αιχμα-
λώτων, η δε αιμοβορία τους, η δολιότητα τους, η καθιέρωση απάνθρωπων
βασανιστηρίων και η εξόντωση ολόκληρων πληθυσμών δ έ ν ήταν
μεμονωμένα γεγονότα, οφειλόμενα σέ κάποια ανώνυμα στελέχη τής στρα-
τιωτικής και πολιτικής τους ιεραρχίας αλλά (ήταν) η επίσημη πολιτική
συμπεριφορά τής Τουρκικής Σουλτανικής ηγεσίας και η προσχεδιασμένη
τακτική της γιά τήν κατατρομοκράτηση και υποδούλωση τών Λαών πού
3
αντιστέκονταν, προκειμένου νά υπερασπίσουν τήν Πατρίδα τους από
αυτή τήν αναπάντεχη «αγέλη τσακαλιών»…
Οι Μικρασιατικοί και οι Βαλκανικοί Λαοί, περισσότερο δέ απ’ όλους οι
Ελληνες, δέν έχουν νά θυμούνται από τούς Τούρκους δυνάστες τους παρά
μόνο «πικρούς» αιώνες απίστευτων σφαγών, λεηλασιών, παιδομαζωμά-
των, βασανιστηρίων, εμπρησμών και εξανδραποδισμών, αφ’ ότου αυτός
ο αιμοχαρής και ληστρικός λαός, έκανε τήν εμφάνισή του στά πατρογονικά
εδάφη τους και αυτά είναι ιστορικά στοιχεία πού δ έ ν π ρ έ π ε ι νά
λησμονούνται.
Ενδεικτικά θά θυμίσουμε μερικά από τά «κατορθώματά» τους πού,
δυστυχώς, δέν αποτελούν εξαίρεση αλλά τόν κανόνα τής διαχρονικής
βαρβαρότητάς τους.
Εχει καταγραφεί στά ιστορικά χρονικά ότι ο Μωάμεθ Β’ όταν εκστρά-
τευσε κατά τής Ρόδου, τό 1459 μ.Χ., μετέφερε εκεί και εννέα χιλιάδες (9.000)
«παλούκια» (…) έχοντας εκ προοιμίου τήν «ευγενή» πρόθεση νά «παλου-
κώσει» ισάριθμους από τούς υπερασπιστές τής πόλεως…
Είναι φρικιαστική η περιγραφή τών ιστορικών συγγραφέων γιά τήν
σφαγή τών αιχμαλώτων υπερασπιστών τής Χαλκίδας (όταν τήν κατέλαβε
τό 1457 μ.Χ. ο ίδιος ο Μωάμεθ Β’) και πάλι παραβιάζοντας τίς συνθήκες
παράδοσής τους.
Είναι γνωστή η απάνθρωπη εξόντωση (παρά τίς επίσημες συνθήκες
παράδοσης τής Αμμοχώστου εν έτει 1569) τού αιχμαλώτου Διοικητή της,
ηρωϊκού Βενετού Μαρκαντώνιο Μπραγκαντίν (τόν οποίο οι Τούρκοι
έγδαραν ζωντανό…) αλλά και τό ξεπούλημα στά σκλαβοπάζαρα τής
Ανατολής, χιλιάδων αιχμαλώτων γυναικοπαίδων.
Παρομοίως και γενικότερα, δέν υπήρξε πόλη και περιοχή τού ευρύτερου
Ελλαδικού και Μικρασιατικού Ελληνισμού στά 400 χρόνια τής Τουρκο-
κρατίας πού νά μήν υπέστη σφαγές, εξανδραποδισμούς, πυρπολήσεις
και (τό χειρότερο όλων…) τό απάνθρωπο παιδομάζωμα, μέ τό οποίο, κάθε
Ελληνική οικογένεια, απορφανίζονταν από τά ευρωστότερα και ευφυέ-
στερα άρρενα τέκνα της, γιά νά στελεχωθούν τά «επίλεκτα» τάγματα τού
Οθωμανικού Στρατού, οι «Γενίτσαροι».
4
Ακόμη, είναι απίστευτες οι φρικαλεότητες πού διέπραξε ο Τουρκικός
στόλος, μέ ναύαρχο τόν διαβόητο εξωμότη Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα,
στήν 10ετία μεταξύ 1560 και 1570, σέ βάρος τού Ελληνισμού τού Αιγαίου,
όπου τά περισσότερα νησιά αλλά και οι παραθαλάσσιες πόλεις ερημώ-
θηκαν, οι πληθυσμοί, όσοι δέν σφαγιάστηκαν, πουλήθηκαν ως σκλάβοι
και ελάχιστοι ξέφυγαν.
Διακόσια πενήντα χρόνια αργότερα, τόν Μάρτιο 1822, η μαρτυρική Χίος,
ένα νησί 120.000 κατοίκων πού ευημερούσε όσο κανένα στόν Αιγαιακό
χώρο, βίωσε μία ακόμη ενδεικτική απόδειξη τής …«πολιτισμικής»
Τουρκικής συμπεριφοράς, σέ εκδίκηση τής αποβάσεως Σάμιων επανα-
στατών υπό τόν Λυκούργο Λογοθέτη και τήν (όχι ομόθυμη…) συμμετοχή
της στήν Εθνική Επανάσταση.
Εναντίον της κατέπλευσε όλος σχεδόν ο Τουρκικός στόλος πού αποβί-
βασε πολυάριθμο τακτικό στρατό αλλά και χιλιάδες άτακτους «βασιβου-
ζούκους» οι οποίοι, επί ημέρες, αφέθηκαν νά σφάζουν και νά λεηλατούν
ανελέητα αθώους ανθρώπους.
Σέ μία εβδομάδα, καταστράφηκε και πυρπολήθηκε οτιδήποτε υλικό
αγαθό (σπίτια, αρχοντικά, εκκλησίες, καλλιέργειες, δενδροφυτείες κ.λ.π.) ενώ
μέ επίσημη διαταγή τού Διοικητή τών στρατευμάτων εισβολής, περί τούς
πενήντα χιλιάδες (50.000) αιχμάλωτοι Χιώτες σφαγιάστηκαν από τούς
Τούρκους, άλλες σαράντα χιλιάδες (40.000) πουλήθηκαν στά σκλαβο-
πάζαρα τής Αιγύπτου, τού Αλγερίου και τής Τύνιδας, είκοσι χιλιάδες
(20.000) γλύτωσαν τά Ψαριανά καράβια, ενώ μόνο πέντε χιλιάδες (5.000)
απέμειναν σάν φαντάσματα πάνω στό έρημο και κατεστραμμένο νησί…
Ο πολιτισμένος κόσμος έφριξε τότε γιά τήν αποτρόπαια γενοκτονία και
α ρ κ ε ί : νά διαβάσει κανείς τό ποίημα τού Βίκτωρος Ουγκώ «Τό παιδί
τής Χίου», ν’ αντικρύσει τόν περίφημο πίνακα τού Ευγένιου Ντελακρουά
«Η σφαγή τής Χίου» (και επισκεπτόμενος τήν Βυζαντινή «Νέα Μονή» τής
Χίου, ν’ ανατριχιάσει βλέποντας τά δεκάδες κρανία παιδιών και ενηλίκων
5
μέ εμφανή τά σημάδια από τά μαχαίρια και τά τσεκούρια τών βαρβάρων
σφαγέων τους) γιά νά μήν τούς συγχωρήσει ποτέ…).
Αλλά βέβαια η ίδια αδίστακτη και αιματοβαμμένη συμπεριφορά τών
Τούρκων επιφυλάχτηκε και σέ άλλες πόλεις και νησιά τής επαναστατη-
μένης Ελλάδος, ιδιαίτερα δέ στά Ψαρά, στήν Κάσο και στήν Κρήτη όπου,
μετά τήν αποτυχία τής Επαναστάσεως τού 1821, ξεκληρίστηκαν ολόκληρα
χωριά, ο δε ηγέτης της Δασκαλογιάννης, γδάρθηκε ζωντανός, παρ’ ότι
παραδόθηκε οικειοθελώς, μετά από επίσημες συνθήκες ανακωχής.
Αλλωστε, ίδια ήταν διαχρονικά η άνανδρη συμπεριφορά τών απάν-
θρωπων αυτών θηρίων σέ βάρος κάθε αιχμαλώτου αγωνιστή - επαναστάτη
πού έπεφτε στά ανελέητα χέρια τους.
Ενδεικτικά και πάλι θά αναφερθούμε σέ ορισμένους μόνον εξέχοντες
Ελληνες αγωνιστές πού είχαν τήν φρικτή τύχη νά πέσουν στά χέρια
τών Τούρκων, γιατί ο «κατάλογος» είναι ατελείωτος στά τετρακόσια
χρόνια πού πέρασαν από τήν κατάληψη τής Πόλης, τήν 29η Μαϊου 1453
μέχρι τό έτος 1828, οπότε συστήθηκε ανεξάρτητο Ελληνικό Κράτος.
Ι Δ Ο Υ : O Μιχαήλ Ράλλης γδάρθηκε ζωντανός, ο Κορκόνδυλος Κλαδάς
παλουκώθηκε, οι τρείς αδελφοί τού Γεωργίου Καστριώτη, πού είχαν
παραδοθεί ως όμηροι, δολοφονήθηκαν, ο Επίσκοπος Τρίκκης Διονύσιος
και ο παπά-Θύμιος Βλαχάβας γδάρθηκαν ζωντανοί, ο Ανδρίτσος Βερού-
σης (πατέρας τού Οδυσσέα Ανδρούτσου) στραγγαλίστηκε στίς φυλακές
τής Κωνσταντινούπολης, μετά από επτά χρόνια αιχμαλωσίας.
Ακόμη, τόν βάρδο τής Βαλκανικής Ελευθερίας, Ρήγα Φεραίο και τούς
συντρόφους του, οι Τούρκοι τούς στραγγάλισαν στή φυλακή.
Τού Κατσαντώνη και τού αδελφού του Χασιώτη, τούς έσπασαν τά
κόκκαλα.
Ο ήρωας τού 1821 Θανάσης Διάκος, πού πιάστηκε αιχμάλωτος μέ
σπασμένο γιαταγάνι στήν Αλαμάνα, άνανδρα παλουκώθηκε και ψήθηκε
ζωντανός στήν φωτιά…
6
Αλλά εκτός τών Ελλήνων και οι υπόλοιποι Βαλκανικοί, Μικρασιατικοί
και Αραβικοί πληθυσμοί δέν υπέστησαν λιγότερα από τούς αιμοβόρους
Τούρκους στά αντίστοιχα και γι’ αυτούς χρόνια τής Οθωμανικής κατά-
κτησης και κατοχής μέχρι τούς Βαλκανικούς πολέμους τού 20ου αιώνα.
Στήν Βουλγαρία, τήν Αλβανία, τήν Ρουμανία, τήν Σερβία και τήν Κροατία,
επί αιώνες, πόλεις και χωριά πυρπολούνταν αδίστακτα, οι κάτοικοι
ζούσαν κάτω από τόν συνεχή τρόμο τής βαρύτατης φοροαρπαγής, τής
αυθαιρεσίας και τής σφαγής, υποχρεούμενοι νά αλλαξοπιστήσουν γιά νά
γλυτώσουν και όσοι δέν υπέκυπταν σφάζονταν ή πουλιόνταν σκλάβοι.
Εύλογα ο Γερμανός συγγραφέας τού 19ου αιώνα, ο Γιόχαν Βύλφερ από
τήν Νυρεμβέργη, διακήρυττε πρός κάθε κατεύθυνση ότι : «…Ο Τούρκος
είναι ο χειρότερος εχθρός τών ανθρώπων»…)
Αναφέρουμε χαρακτηριστικά μία από τίς πιό φρικιαστικές μνήμες τής
Τουρκικής θηριωδίας (πού όμως «επισήμως» αποσιωπούνται γιά ευνόητους
λόγους…) τήν αναφορά τού ιστορικού Αθ. Κομνηνού στό βιβλίο του «Τά
μετά τήν Αλωσιν», σέ γεγονός τού οποίου υπήρξε αυτόπτης μάρτυς :
Είδε στήν αγορά τής Τουρκοκρατούμενης Αλεξάνδρειας στήν Αίγυπτο,
τριάντα χιλιάδες (ναί, 30.000 !!!) κομμένες γλώσσες Ελλήνων οι οποίοι
είχαν σφαγιασθεί κατ’ εντολήν τού Τούρκου Διοικητή γιατί συνέχιζαν νά
μιλούν Ελληνικά παρά τήν σχετική απαγόρευση…
Ο ΤουρκοΕβραίος περιηγητής του 17ου αιώνα Εβλιά Τσελεμπή, πού
ακολουθούσε τόν πατέρα του στήν εκστρατεία τού Σουλτάνου Μουράτ Δ’
εναντίον τής Περσίας τό έτος 1634, περιγράφει ως αυτόπτης μάρτυρας
την κατάληψη τής Περσικής πόλεως Ταυρίδας από τούς Τούρκους :
«…Όταν κατελήφθη η Ταυρίδα πήρανε όλο τον πληθυσμό σκλάβους και
γκρεμίσανε όλα τα σπίτια μην αφήνοντας πέτρα πάνω στην πέτρα. Μέχρι
και ο τελευταίος στρατιώτης πλούτισε από την λεηλασία. Κατά διαταγή του
Μουράτ ο στρατός μπήκε στο φημισμένο πάρκο του Σεϊμπάνη, γκρέμισε
όλα τα κιόσκια και έκοψε όλα τα δέντρα και ρημάζοντας κάθε άλλη βλάστη-
ση τόσο που δεν έβλεπες ίχνος καλλιέργειας λές και είχε μείνει ακαλλιέ-
ργητη, αυτή η πρώην χαρούμενη πεδιάδα από τον καιρό του Αδάμ».
7
Γράφει επίσης ο Εβλιά Τσελεμπή ότι, όταν ο Σουλτάνος Μουράτ κατέ-
λαβε τήν Βαγδάτη και εκείνος ανήκε τότε στό στρατιωτικό σώμα τών
«Σπαχήδων», έσφαξαν μέχρις ενός 25.000 Πέρσες αιχμαλώτους…
Όμως και στούς αιώνες πού ακολούθησαν, από τήν κατάκτηση και τήν
λεηλασία τής Κωνσταντινούπολης τό 1453 π.Χ. μέχρι τήν σύγχρονη
εποχή, σέ τίποτε δέν άλλαξαν τά «χαρακτηριστικά» τής αιματοβαμμένης
εξουσιαστικής Τουρκικής παρουσίας, όπως εύστοχα τά επισημαίνει ο
Γλάδστων.
Αντίθετα, υπήρξαν αλλεπάλληλα γεγονότα πού επιβεβαίωσαν τραγικά
τίς επισημάνσεις του αφού, τό Τουρκικό κράτος -πού δίκαια έχει απο-
κληθεί «κράτος δολοφόνος»- β α ρ ύ ν ε τ α ι, όχι μόνο ως Οθωμανική
Αυτοκρατορία επί αιώνες αλλά και ως «κοσμικό» Κράτος (μετά τήν
επανάσταση τών νεοΤούρκων τό έτος 1908) μέ ανήκουστα εγκλήματα κατά
τών υπόδουλων Λαών τής Μικράς Ασίας, της Μέσης Ανατολής και τών
Βαλκανίων, πού είχαν τήν τραγική αφέλεια νά πιστέψουν, ότι η κατάλυση
τής θεοκρατικής Σουλτανικής εξουσίας θά αρκούσε γιά νά θεμελιώσει
ένα σύγχρονο Τουρκικό κράτος δικαίου και ευνομίας γιά όλες τίς Εθνό-
τητες πού τήν κατοικούσαν.
Ο Τζώρτζ Χόρτον, Γενικός Πρόξενος τών Η.Π.Α. στήν Σμύρνη κατά τίς
περιόδους 1911-1917 και 1919-1922, γράφει σχετικά στό βιβλίο του
«Αναφορικά μέ τήν Τουρκία» (Εκδόσεις «Νέα Σύνορα» - Α.Λιβάνη») :
«…Αμέσως μετά την ψήφιση του Συντάγματος, το πρώτο βήμα της
κυρίαρχης τουρκικής φυλής ήταν να εδραιώσει την υπεροχή της με
μέτρα καταστολής, ακόμη και με φόνους». «Οι Τούρκοι, παράλληλα,
αποφάσισαν να εξαναγκάσουν όλες τις μη τουρκικές φυλές να γίνουν
Οθωμανοί στη γλώσσα, στους νόμους, στα ήθη και τά έθιμα»…
«Δεν πιστεύω να συνέλαβε ανθρώπινος νούς, ποτέ άλλοτε, πιό ανόητο
σχέδιο από αυτό, δηλαδή να υποχρεώσει ολόκληρα έθνη να αλλάξουν
την γλώσσα και τά έθιμά τους μέσα σε μια νύχτα…».
Αυτό το σχήμα φαντάζει ακόμα πιό απίθανο αν λάβουμε υπ’ όψη μας
ότι αυτή η προσπάθεια έγινε (και γίνεται) από ένα κατώτερο πολιτισμό
που προσπαθεί να επιβληθεί σ’ έναν ανώτερό του».
8
Kαι συνεχίζει ο Τζώρτζ Χόρτον : «…Οι (νέο)Τούρκοι δεν είχαν ποτέ την
πρόθεση να δώσουν ίσες ελευθερίες σε όλους τους λαούς που είχαν την
ατυχία να βρίσκονται στο έλεός τους».
«Όταν απέτυχαν να τους εκτουρκίσουν, η εναλλακτική λύση που είχαν
ήταν να τους αφανίσουν, πολιτική που δ ε ν χρειάζεται μακροπρόθεσμα
σχέδια για να υλοποιηθεί…»
Ετσι άρχισε τό αποτρόπαιο γενοκτονικό έγκλημα τής (νέο)Τουρκικής
εξουσίας σέ βάρος τών, υπόδουλων από αιώνες, λαών τής Μικράς
Ασίας και τής Βαλκανικής στις αρχές του 20ου αιώνα.
Ηδη, πρίν από τήν έναρξη τού Α’ Παγκόσμιου Πολέμου οι νεόΤουρκοι
(μέ τήν διπλωματική κάλυψη τής Γερμανίας και τήν «μυωπική» ανοχή τών
λοιπών Ευρωπαϊκών Κρατών…) αλλά και στήν διάρκειά του, σύμφωνα μέ
μελέτη/έκθεση τής «ΕλληνοΑμερικανικής Εταιρείας», ξερίζωσαν 1.500.000
(ενάμισυ εκατομμύριο) Ελληνες από τήν Θράκη και τήν Μικρά Ασία.
Παράλληλα, από τό έτος 1915, ξεκίνησαν τά απάνθρωπα μαρτύρια, ο
βίαιος εκπατρισμός από τίς πανάρχαιες εστίες τους και, εν τέλει, η
ανήκουστη γενοκτονία τουλάχιστον 1.500.000 (ενάμισυ εκατομμυρίου)
Αρμενίων…
Τήν ίδια τύχη υπέστη ο μαρτυρικός Ελληνισμός τού Πόντου, ο οποίος,
αντιστάθηκε μέ τά όπλα στήν (σχεδιασμένη από τόν ίδιο τόν Κεμάλ και
τόν διαβόητο σαδιστή-δολοφόνο υπαρχηγό του Τοπάλ Οσμάν) γενοκτονία
του αλλά, απομονωμένος γεωγραφικά όπως ήταν, εξοντώθηκε ή εκδιώ-
χθηκε μαζικά και διασκορπίσθηκε όχι μόνο στήν Ελλαδα αλλά και στίς
χώρες τής (πρώην) Σοβιετικής Ενωσης. (Για να υποστεί και άλλα δεινά από
τήν αιμοσταγή Σταλινική εξουσία…)
Ακολούθησε ο εξανδραποδισμός, τό έτος 1922, ενός εκατομμυρίου
Ελλήνων τής Ιωνίας, τής Κων/πολης και τής Κύπρου καθώς και άλλων
μεγάλων ή μικρότερων σέ πληθυσμό αρχέγονων Λαών τής Μ.Ασίας και
αφ’ ετέρου ο εκτουρκισμός -«μέ τό μαχαίρι στό λαιμό»- τών υπολοίπων.
Ωστόσο, καθ’ όσον αφορά τήν Μικρά Ασία (κυρίως δέ τίς παράλιες
περιοχές της και τόν Πόντο) θά πρέπει νά (ξανα)γίνει γνωστό σέ όλους
τούς Ελληνες (γιατί, όπως φαίνεται, αρκετοί επιθυμούν νά τό ξεχάσουμε…)
9
ότι, από τήν ολοκλήρωση τής κατακτήσεώς της από τούς Οθωμανούς
Τούρκους (14ος αίώνας μ.Χ.) και μέχρι τήν καταστροφή τού 1922, η πλειο-
ψηφία τών πληθυσμών της, κ ά θ ε ά λ λ ο παρά Τουρκική ήταν.
Μέχρι τό 1922 λοιπόν, οι Τούρκοι, επί συνολικού -τότε- πληθυσμού
έντεκα (11) εκατομμυρίων (περίπου) κατοίκων του Οθωμανικού κράτους
δ έ ν υπερέβαιναν τά τρία (3.000.000) εκατομμύρια ενώ οι Ελληνες ήσαν
περί τά δυόμισυ (2.500.000) εκατομμύρια.
Υπήρχαν ακόμη (μή Μουσουλμάνοι) : Oι εναπομείναντες Αρμένιοι,
περίπου 700.000 (μετά από τίς δύο φρικτές γενοκτονίες τους απ’ τούς
Τούρκους), οι Εβραίοι (περίπου 60.000), οι Σύροι (περίπου 70.000) και οι
διάφοροι αλλοδαποί, οι λεγόμενοι «Φραγκολεβαντίνοι». (περί τίς 100.000).
Οι υπόλοιποι, περί τά τέσσεράμισυ (4.500.000) εκατομμύρια, ήσαν
Μουσουλμάνοι (αλλά ό χ ι Τούρκοι) βίαια εξισλαμισμένοι αρχαίοι λαοί
τής Μικράς Ασίας, μέ πλέον πολυπληθείς τούς (Ελληνικής καταγωγής,
γλωσσικής ρίζας και αρχαιοελληνικών λατρευτικών εθίμων) Γιουρούκους
(1.200.000), τούς Ερυθίνους (400.000), τούς Δερβίσες (170.000), τούς
Ισαύρους - Καππαδόκες (220.000), τούς Βιθυνούς (200.000), τούς Λαζούς
(100.000), τούς Κιρκασίους ή «Τσερκέζους» (450.000), Κούρδους (1.300.000),
Σάννους (300.000), «Κιζιλμπασήδες» (500.000).
Υπήρχαν όμως και άλλοι, αριθμητικά περιορισμένοι αλλά σαφώς διακρι-
τοί από τους Τούρκους, όπως ήταν οι Λύκιοι, οι Λυκάονες, οι Πάμφυλοι,
οι Ιβηρες, οι Ανσαρίτες, οι Ζεϊμπέκοι, οι Πισίδες, οι Παφλαγόνες κ.λ.π.
δηλαδή Λαοί πού κατοικούσαν στήν Μ. Ασία επί χιλιετηρίδες, πρίν
κάνουν τήν -μισητή σέ όλους- εμφάνισή τους οι Τούρκοι σφαγείς τους.
Οι περισσότεροι από τούς Λαούς αυτούς, κρατούσαν άσβεστη γιά
αιώνες (μέ τοπικά αντάρτικα και εξεγέρσεις) τήν ιδιαίτερη φυλετική τους
εθνότητα και τήν επιθυμία νά απαλλαγούν από τόν βάρβαρο Τούρκο
δυνάστη τους.
Τέτοιοι ήταν λ.χ. οι Τσερκέζοι, οι οποίοι μάλιστα φημίζονταν ως
σπουδαίοι ιππείς και συνέδραμαν αξιόλογα, κατά τήν περίοδο 1920-
1922, τίς Ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις στίς μάχες μέ τούς άτακτους
Τούρκους «Τσέτες». (Πολλοί από αυτούς, ακολούθησαν τήν αποχώρηση
τού Ελληνικού στρατού, φοβούμενοι τήν εκδικητική μανία τών Τούρκων).
10
Μετά τήν Μικρασιατική καταστροφή τού 1922 και τόν ξεριζωμό τών
Ελλήνων από τίς πανάρχαιες εστίες τους, οι εθνότητες αυτές είτε αποδε-
κατίσθηκαν είτε εξαναγκάσθηκαν σέ βίαιο (επιφανειακό) εκτουρκισμό.
[ Τό …«φιλόστοργο» Αμερικανικό «Σταίητ Ντηπάρτμεντ», τό οποίο, κάθε χρόνο
συντάσσει εκθέσεις (απρόκλητα, επιλεκτικά και κατά τά συμφέροντα τής Αμερι-
κανικής εξωτερικής πολιτικής…) γιά τίς καταπιεζόμενες μειονότητες ανά τήν
Υφήλιο (και, δήθεν, «ανακάλυψε» τέτοιες στήν Χώρα μας…) ουδέποτε ασχολή-
θηκε μέ τίς δυστυχείς αυτές, πανάρχαιες εθνότητες, οι οποίες αργοσβύνουν
στήν «θερμή» -αφομοιωτική- «αγκαλιά» τής Τουρκικής τρομοκρατίας…)
Μέ αυτές τίς απάνθρωπες μεθόδους, «κατόρθωσε» σήμερα η Τουρκία
(«λάθρα βιώσασα» κ α ι κατά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο 1940 - 1945, όταν η
ηρωϊκά μαχόμενη τόν Ιταλικό φασισμό και τόν Γερμανικό ναζισμό Ελλάδα,
απώλεσε περί τό 1/12 τού πληθυσμού της…) νά επικαλείται Τουρκικό
πληθυσμό εξήντα εκατομμυρίων (60.000.000) ενώ, είναι προφανές ότι, τά
2/3 (τουλάχιστον) από αυτούς δ έ ν είναι Τούρκοι (και οι περισσότεροι από
αυτούς τό γνωρίζουν ότι δ έ ν είναι…)
Τό κωμικοτραγικό δε, στήν περίπτωση τού «σύγχρονου» Τουρκικού
Κράτους (πού «φιλοδοξεί» νά εξασφαλίσει, μέ απειλές και εκβιασμούς αλλά
και τίς «υπόγειες» -πρός τούτο- «υποδείξεις» και μεθοδεύσεις τών Η.Π.Α. τήν
ένταξή του στήν Ευρωπαϊκή Ενωση) είναι η συστηματική και οργανωμένη
προσπάθειά του, νά «μεταμφιέσει» ως, δήθεν, ιστορικούς κτήτορες τών
εδαφών τών Λαών αυτών και ως «δημιουργούς» τών πολιτιστικών
μνημείων πού συναντά κανείς σέ κάθε του «βήμα» στίς περιοχές αυτές,
π ο ι ο ύ ς ;;;
Τούς απογόνους τών βαρβάρων Τούρκων νομάδων, τών καταγομένων
από τούς Ούννους τού Αττίλα, οι οποίοι, «…μέχρι τό 450 μ.Χ. ντύνονταν
μέ προβιές καμωμένες από δέρματα αρουραίων και άλλων τρωκτικών
και τίς έβγαζαν από πάνω τους μόνο όταν κουρελιάζονταν και έπεφταν
μόνες τους…» (Χρήστου Νεράντζη - «Τό έπος τής Μικράς Ασίας 1919 - 1922»)
και εμφανίστηκαν γιά 1η φορά στά Μικρασιατικά εδάφη μόλις τό 980 μ.Χ.
προερχόμενοι από τά βάθη τού Τουρκμενιστάν…
Είναι αναγκαίο νά καταγγελθεί αυτή η ασύστολη διαστρέβλωση της
ιστορικής και πολιτισμικής πραγματικότητας πού επιχειρεί τό Τουρκικό
Κράτος και νά γίνει ευρύτερα γνωστή, η θρασύτατη τακτική τών
11
Τουρκικών Αρχών ν’ απαγορεύουν στούς αρχαιολόγους-ξεναγούς τους
οποιαδήποτε αναφορά στήν Ελληνική «καταγωγή» κάθε είδους ιστορικού
αρχαιολογικού μνημείου, στά τουριστικά πλήθη πού επισκέπτονται τίς
πασίγνωστες αρχαίες Ελληνικές πόλεις τής Ιωνίας, τής Μαγνησίας, τής
Αιολίδας, τής Καρίας, τής Λυκίας και τών άλλων περιοχών τής Ελληνικής
Μικράς Ασίας (από τά «προϊστορικά» χρόνια και, συνεχώς, μέχρι τό τραγικό
1922…) σέ μιά συστηματική προσπάθεια νά οικειοποιηθούν θρασύτατα,
Ιστορία και Πολιτισμό πού δ έ ν τούς ανήκει.
(Εντελώς πρόσφατα -Νοέμβριος 2006- ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ταγήπ Ερντο-
γάν, επιχειρώντας νά πείσει τήν ηγεσία τής Ευρωπαϊκής Ενωσης γιά τήν
πολιτισμική συνεισφορά τών …Τούρκων στόν Ευρωπαϊκό πολιτισμό, δέν
δίστασε νά αναφερθεί στούς αρχαίους προγόνους μας Ομηρο, Θαλή, Βίαντα
κ.λ.π. αναφέροντάς τους όχι ως αρχαίους Ελληνες αλλά ως …«τέκνα τής
Ανατολίας» και (κατ’ επέκταση) ως «προγόνους» τών σύγχρονων Τούρκων !!!)
Και βέβαια, η αδίστακτη αυτή πολιτική, αφ’ ενός τής εξαφανίσεως και
αφ’ ετέρου τής οικειοποιήσεως τών στοιχείων «πατρότητος» κάθε ιστο-
ρικού και πολιτισμικού επιτεύγματος τών υποδούλων στούς Τούρκους
λαών (κυρίως τής Μικράς Ασίας και τών δημιουργών της) είναι πάγια,
συνειδητή και μακροχρόνια σχεδιασμένη.
Στό βιβλίο του «From the Holy Mountain» ο Συγγραφέας William
Darlymple, δίνει αποκαλυπτικές λεπτομέρειες αυτής τής βάρβαρης Τουρ-
κικής «πρακτικής» πού συνεχίστηκε αδιάκοπα από τό έτος 1915 (οπότε
ολοκληρώθηκε τό σχέδιο εξοντώσεως τών Αρμενίων) μέχρι και σήμερα :
«…Κλιμάκια κρατικών υπαλλήλων χτένιζαν τήν Ανατολική Μικρά Ασία
εντοπίζοντας τά Αρμενικά πολιτιστικά κατάλοιπα καταστρέφοντάς τα»…
«Εκκλησίες ανατινάχτηκαν ή γκρεμίστηκαν, οι περίφημοι πέτρινοι σταυροί
(«Χατσκάρ») θρυμματίστηκαν. Από 2.549 καταγεγραμμένα εκκλησιαστικά
κτίρια σώζονται σήμερα μόνο 197…».
«Όλα αυτά συνέβαιναν μακρυά από τά μάτια τών ξένων, εφ’ όσον η
Τουρκία είχε χαρακτηρίσει «μεθοριακή ζώνη» μεγάλο τμήμα τής άλλοτε
Αρμενίας, θέτοντας προσκόμματα στήν επίσκεψη αλλοδαπών. Ιστορικοί
πού επεχείρησαν επιτόπιες έρευνες απελάθηκαν κακήν - κακώς»…
12
Οι ανατριχιαστικές περιγραφές, τόσο Ευρωπαίων και Αμερικανών όσο
και Αρμενίων συγγραφέων - ιστορικών πού ερευνούν, μέ σπαραγμό και
πόνο ψυχής, τά στοιχεία πού πιστοποιούν αυτήν, τήν 1η στα παγκόσμια
χρονικά προμελετημένη, σχεδιασμένη και οργανωμένη «ριζική» γενοκτονία
τού (γηγενούς από χιλιετηρίδες στήν Μικρά Ασία) έθνους τους, από τό
(μόλις μερικούς αιώνες …«φιλοξενούμενο» σ’ αυτήν) αιμοσταγές Τουρκικό
έθνος, είναι ατελείωτες και δυσβάστακτες γιά όποιον διαθέτει στοιχειώδη
αισθήματα ανθρωπιάς…
Περιοριζόμαστε νά καταγράψουμε ενδεικτικά δύο μόνον από αυτές τίς
«διδακτικές» περιπτώσεις τής Τουρκικής «εφευρετικότητος περί τό
…γενοκτονείν» : O Aρμένιος ιστορικός Βακν Ναντριάν γράφει :
«…Οι Αρμένιοι θανατώνονταν μέ μαχαίρια, ξίφη, τσεκούρια και σφυριά,
από τούς Τούρκους στρατιώτες και παραστρατιωτικούς, γιά εξοικονόμηση
πυρομαχικών…». (Αλλοι) «…Ερρίφθησαν μαζικά στήν Μαύρη Θάλασσα
και στόν Ευφράτη ποταμό ο οποίος ξεχείλισε τόσο από τά πτώματα
γυναικών και παιδιών, ώστε άλλαξε ρούν». (Αλλοι) «Δεκάδες χιλιάδες
Αρμένιοι κάηκαν ζωντανοί μέσα σε αχυρώνες…».
Ο Τούρκος στρατηγός Μεχμέτ Βεχίπ Πασά αποκάλυψε ότι, επισκεπτό-
μενος κατεστραμμένο Αρμενικό χωρίο, βρήκε σπίτια-αποθήκες γιά
καμμένους ανθρώπινους σκελετούς πού «ήταν τόσο στριμωγμένοι ώστε
στέκονταν όρθιοι»… Ο ίδιος Τούρκος στρατηγός σχολίασε ότι : «…Σέ όλη
τήν ιστορία τού Ισλάμ δέν μπορεί κανείς νά βρεί παρόμοια αγριότητα»…
(Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», φύλλο 19.10.2006, σελ.62)
Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρόσφατη (Οκτώβριος 2006) ψήφιση από
τό Κοινοβούλιο τής Γαλλίας, νόμου πού θά τιμωρεί ποινικά όποιον αρνεί-
ται τό γεγονός τής Αρμενικής γενοκτονίας, αντιμετωπίστηκε από τήν
Τουρκική Κυβέρνηση και τήν Τουρκική κοινωνία, όχι βέβαια μέ πειστικά
επιχειρήματα αρνήσεώς του (πού νά «βρεθούν» άλλωστε…) αλλά όπως
πάντα μέ απειλητικές «υλακές» και ωμούς εκβιασμούς γιά «πάγωμα»
εμπορικών και οικονομικών σχέσεων, ακύρωση παραγγελιών, «σαμπο-
τάζ» Γαλλικών προϊόντων κ.λ.π.
13
[ Είμαστε εναντίον κάθε ποινικοποιήσεως τής αντίθετης απόψεως και
γνώμης και θεωρούμε ότι τέτοιοι νόμοι (όπως ο αντίστοιχος πού έχουν
θεσπίσει ορισμένα Ευρωπαϊκά Κράτη γιά όσους αμφισβητούν τό γεγονός ή
ακόμη και τήν έκταση τού Εβραϊκού Ολοκαυτώματος από τούς Γερμανούς
«ναζί»…) υποκρύπτουν αντιδημοκρατικές έως φασίζουσες νοοτροπίες και
αντιλήψεις…]
Ωστόσο, ενώ ισχύει στήν Τουρκία ο περιώνυμος νόμος 301, βάσει τού
οποίου διώκεται μέ βαρύτατες ποινές όποιος -απλώς- αναφέρεται στήν
γενοκτονία τών (αδύναμων και σήμερα) Αρμενίων, είναι ευνόητο ότι
«παίρνει συγχωροχάρτι» ο -έστω και σέ μή ορθή κατεύθυνση- Γαλλικός
νόμος γιατί, εκτός τών άλλων, θεμελιώνεται στήν -αποδεδειγμένα αντικει-
μενική- ιστορική πραγματικότητα, δηλαδή αυτήν πού αρνούνται λυσσω-
δώς αλλά μάταια οι Τούρκοι, θέλοντας νά «εξαφανίσουν» τά φρικτά εγκλή-
ματα τών …«ευγενών» πατεράδων και παππούδων τους ].
Αλλά βέβαια και οι …«εγγονοί» (σύγχρονοι) Τούρκοι δ έ ν «ξεχνούν» τίς
μακραίωνες σαδιστικές και ληστρικές «παραδόσεις» τών προγόνων τους…
Τό …«πιστοποίησαν πανηγυρικά» (!!!) τ ό σ ο κατά τίς προσχεδιασμένες
ταραχές και λεηλασίες τών Ελληνικών συνοικιών τής Κωνσταντινούπολης
και τής Σμύρνης τό 1955, τούς εξανδραποδισμούς τών Ελληνικών πληθυ-
σμών τής Ιμβρου και τής Τενέδου ό σ ο και μέ τήν βαρβαρική λεηλασία
και καταστροφή τών Ελληνικών -Αρχαίων και Βυζαντινών- μνημείων τής
κατεχόμενης Κύπρου μετά τήν Τουρκική εισβολή τού 1974, όταν γέμισαν
οι «Γκαλερί» τής Ευρώπης και τής Αμερικής μέ τά κλεμμένα από τόν
Τουρκικό «Αττίλα», σπαράγματα τού ΕλληνοΚυπριακού πολιτισμού.
(Σύμφωνα μέ επίσημα στοιχεία :
1. Στήν Κωνσταντινούπολη, κατά τήν διάρκεια τού «Πογκρόμ» εις βάρος
τής Ελληνικής Κοινότητος, τήν νύχτα τής 6ης πρός 7η Σεπτεμβρίου 1955 :
α. Δολοφονήθηκαν 15 Ελληνες (μεταξύ τών οποίων ο ιερέας Γεώργιος
Μαντάς, ηλικίας 90 ετών, τόν οποίο έκαψαν ζωντανό…)
β. Βασανίσθηκαν εκατοντάδες Ελληνες και βιάσθηκαν 200 Ελληνίδες.
γ. Πυρπολήθηκαν 29 Χριστιανικές Εκκλησίες και 46 λεηλατήθηκαν.
14
δ. Λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν 3.000 οικίες και 4.368 καταστήματα
Ελλήνων.
ε. Βεβηλώθηκαν τά Ελληνικά νεκροταφεία και ανασκάφηκαν εκατοντάδες
τάφοι.
2. Στήν Κύπρο, τό 1974, πέρα από τούς χιλιάδες νεκρούς και αγνοου-
μένους πού δημιούργησε η (καταδικασμένη μέ δεκάδες ψηφίσματα τού Ο.Η.Ε.)
απρόκλητη Τουρκική εισβολή και κατοχή τού 40% τών εδαφών τής
μεγαλονήσου, ανέρχονται σέ 192.000 (!!!) Ελληνοκύπριους οι πρόσφυγες
και σέ 505 οι Ελληνορθόδοξες εκκλησίες και μοναστήρια πού λεηλα-
τήθηκαν στό κατεχόμενο από τούς Τούρκους τμήμα αυτής.
Και όμως, παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ανιστόρητοι σύγχρονοι Ελληνες
και μάλιστα προβεβλημένοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, επιχει-
ρηματίες-οικονομικοί παράγοντες κ.ά. (προφανέστατα «ενορχηστρωμένοι»…)
οι οποίοι «σιγοντάρουν» τήν υστερόβουλη προσπάθεια τών Αμερικανών
νά «αλώσουν» και νά ποδηγετήσουν τήν Ευρωπαϊκή Ενωση, μέ τήν
ένταξη («από τό παράθυρο»…) τής πάντοτε οπισθοδρομικής Τουρκίας.
Πράττουν δέ, «αγνοώντας» τό γεγονός ότι (σέ περίπτωση εντάξεώς της) η
Τουρκία θά διαθέτει τεράστια δύναμη στά κέντρα εξουσίας τής Ευρωπαϊκής
Ενώσεως, εφ’ όσον, λόγω πληθυσμού, θά έχει τήν μεγαλύτερη ομάδα
εκπροσώπων στό Ευρωκοινοβούλιο, μετά τήν Γερμανία…
Και βέβαια, όταν τώρα, πού είναι απλά μόνο υποψήφιο μέλος, προβάλλει
μέ θράσος συμπεριφορές πού παραβιάζουν τό Ευρωπαϊκό «Κεκτημένο»
σέ πολλά καίρια θέματα (όπως τό ζήτημα τών ανθρωπίνων δικαιωμάτων
τών ίδιων τών πολιτών της) και φθάνει στό σημείο νά μήν αναγνωρίζει τήν
Κυπριακή Δημοκρατία, [ η οποία ευτυχώς (κυρίως χάρις τόν πατριω-
τισμό τού γενναίου Προέδρου της Τάσσου Παπαδόπουλου καί τής απόρ-
ρίψεως, μέ συντριπτική πλειοψηφία από τόν Ελληνικό Κυπριακό Λαό,
τού ανέντιμου «σχεδίου Ανάν»…) ήδη είναι μέλος τής Ε.Ε. ], είναι
προφανές τί (θά) μπορεί νά πράξει εις βάρος μας εάν -αφρόνως- τής
επιτραπεί νά ενταχθεί… (Πάντα στήν λογική τού : «φωνάζει ο κλέφτης γιά νά
φοβηθεί ο νοικοκύρης…»)
15
Εν όψει τής ενάρξεως (τήν 03.10.2005) τών συζητήσεων περί εντάξεως
τής Τουρκίας στήν Ευρωπαϊκή Ενωση, «πλημμύρισαν» -προφανώς «κατ’
εντολήν»- οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί τής Χώρας μας από Τουρκικές
«σειρές» («σήριαλς») απίστευτης απλοϊκότητος, στά πλαίσια μιάς «πλανη-
ταρχικά» κατευθυνόμενης εκστρατείας «πειθούς», προκειμένου νά κατα-
στούν «συμπαθείς» οι νεοβάρβαροι γείτονές μας, σέ περίπτωση ενδεχό-
μενου δημοψηφίσματος γιά τήν έγκριση τής εντάξεώς τους.
Στά πλαίσια αυτά, γνωστές Εφημερίδες τού εγχωρίου «ωφελιμιστικού»
κατεστημένου, δέν δίστασαν νά …«παραγγείλουν» ακόμη και «σφυγμο-
μετρήσεις-μαϊμούδες» προκειμένου νά «πειστεί» ο Ελληνικός Λαός ότι
(ο ίδιος…) «επιθυμεί» τήν ένταξη τής Τουρκίας στήν Ευρωπαϊκή Ενωση.
Εντοπίσαμε ακόμη (σέ «έγκριτη» ημερήσια εφημερίδα τών Αθηνών) άρθρο
γνωστού δημοσιογράφου (μέ ψευδώνυμο…) ο οποίος, αναφερόμενος στίς
ετήσιες γιορτές απελευθερώσεως τής Τρίπολης από τόν Τουρκικό ζυγό,
κατά τήν Επανάσταση τού 1821, επιχείρησε νά «συμψηφίσει» τίς ακρό-
τητες πού συνέβησαν τότε (κακώς αλλά εύλογα, μετά από τόσες εκατονταετίες
σφαγών και εξανδραποδισμών εις βάρος τών Ελλήνων τού Μωρηά…) κατά
τήν κατάληψή της από τίς δυνάμεις τού Κολοκοτρώνη, «συγκρίνοντάς» τις
(…) μέ τίς προσχεδιασμένες και συστηματικές φρικαλεότητες τών Τούρκων
εις βάρος τών Ελληνικών πληθυσμών στήν Μικρασιατική καταστροφή
τού 1922 !!!
Εδώ πρέπει νά σταθούμε μέ προσοχή γιατί, αυτή τήν «συμψηφιστική
λογική» θά τήν συναντήσουμε πολλές φορές στήν επιχειρηματολογία πού
προβάλλουν οι κατευθυνόμενοι «κεκράκτες» τής παγκοσμιοποίησης :
Kαμμία σύγκριση και κανένας συμψηφισμός δέν μπορεί νά γίνει, μεταξύ
μεμονωμένων (ή και ομαδικών) ακραίων φαινομένων, οφειλομένων ε ί τ ε
σέ συμπεριφορές απλών μαχητών πού συνέβησαν σέ ώρες μάχης ε ί τ ε
σέ «θυμοειδή» εκδίκηση τών επαναστατών Ελλήνων γιά τά ανείπωτα
βασανιστήρια πού υπέστησαν επί αιώνες οι Ελληνικοί πληθυσμοί από
τούς δυνάστες Τούρκους, μέ αντίστοιχα φαινόμενα, οργανωμένα «εν
ψυχρώ» από τήν Τουρκική («Σουλτανική» αλλά και νεώτερη «Κεμαλική»)
16
κρατική εξουσία, μέ συστηματικό «πρόγραμμα», εκπαίδευση, χρηματο-
δότηση και προπαγάνδα «συσκοτίσεως».
Ο Αμερικανός Πρόξενος τής Σμύρνης τό 1922 και συγγραφέας Τζώρτζ
Χόρτον αποκαλύπτει και εδώ τήν φοβερή πραγματικότητα ____________: «…Aν και δεν
χωρά αμφιβολία ότι και οι Ελληνες (στρατιώτες) σκότωσαν Τούρκους
(αμάχους) εν τούτοις είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει στην ανθρώπινη ιστορία
λαός σαν τον Τουρκικό ο οποίος να επιδίδεται σε τόσο συστηματικές
μαζικές εκκαθαρίσεις αλλοεθνών πληθυσμών»…
(Αλλά οι μαρτυρίες γιά τήν προσχεδιασμένη και συστηματική γενοκτονική
συμπεριφορά τών Τούρκων τού Κεμάλ εις βάρος τών Ελληνικών πληθυσμών
δ έ ν τελειώνουν…)
Ο Πρόξενος τής Αυστρίας στήν Τουρκία σέ τηλεγράφημά του πρός τόν
Υπουργό του επί τών Εξωτερικών, Βαρώνο Φόν Μπούριαν, τήν 30/11/1916
ανέφερε ότι : «…Στις 26 Νοεμβρίου ο Ρεφέτ Μπέης (Τούρκος Υπουργός
Εξωτερικών) μού εξομολογήθηκε ότι : «Θα πρέπει να αποτελειώσουμε
τους Ελληνες όπως κάναμε μέ τούς Αρμένιους»…
Ο Δυτικός ιερωμένος J.Lepsius, o οποίος είχε διατρέξει τήν Τουρκία τής
εποχής τών αρχών τού αιώνα, έγραψε τήν 31.7.1915 : «Οι ανθΕλληνικοί
και αντιΑρμενικοί διωγμοί είναι δύο φάσεις τού αυτού προγράμματος
εξοντώσεως τού Χριστιανικού πληθυσμού τής Τουρκίας».
Ο ιστορικά καταγεγραμμένος από αντικειμενικούς φορείς (επίσημες
αναφορές, στατιστικά μεγέθη και πορίσματα εκπροσώπων τής «Κοινωνίας
τών Εθνών» κ.λ.π.) εξανδραποδισμός, από τό νεοΤουρκικό Κράτος τού
Κεμάλ, τών εκατομμυρίων Ελλήνων και Αρμενίων (όχι όμως και τών
διαχρονικών συμμάχων τους Εβραίων…) πού ζούσαν στήν Μικρά Ασία από
χιλιετηρίδες, δ έ ν ήταν μόνο μιά «στιγμιαία» εγκληματική (ούτως ή άλλως
κατάφωρα αντίθετη πρός τίς αρχές τού διεθνούς δικαίου) συμπεριφορά
ενός λαού εις βάρος ενός άλλου, έστω και εχθρικά διακείμενου.
Πρόκειται και γιά ένα βαρυσήμαντο αποδεικτικό στοιχείο πού επιβε-
βαιώνει ότι -διαχρονικά- ολόκληρη η κοινωνική «πυραμίδα» τών Τούρκων
(Κυβέρνηση, «πνευματική ελίτ», κρατικοί αξιωματούχοι, στρατός, απλοί πολίτες,
νεολαία κ.λ.π.) διακατέχεται από μιά ασυνήθιστη εγκληματική προδιάθεση
17
αλλά και από αντίστοιχη έλλειψη πολιτισμικών «αντισωμάτων», τά οποία -
ενδεχομένως- θά μπορούσαν νά «αμβλύνουν» αυτή τήν πρωτόγονη
βαρβαρότητά τους.
Τήν εκτίμησή μας αυτή στηρίζουμε τ ό σ ο στίς περιγραφές τού «τρόπου»
και τών «μέσων» πού χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν οι Τούρκοι
εναντίον εκείνων πού θεωρούν εχθρούς τους σε συνδυασμό με τό «ποιοί»
είναι αυτοί πού διαπράττουν τίς φρικαλεότητες πού τό ίδιο τό Κράτος τους
σχεδιάζει και οργανώνει ό σ ο και στό γεγονός ότι, ακόμη και σήμερα,
[ Αιώνες και δεκαετίες μετά από τά ολοκαυτώματα τών Αρμενίων (1915) αλλά και
τών Ελλήνων τού Πόντου (1919) και τής Ιωνίας (1922) ] τό Τουρκικό Κράτος,
ό χ ι μόνο αρνείται πεισματικά νά τά αναγνωρίσει αλλά και απειλεί
θρασύτατα (μέ διακοπή διπλωματικών και οικονομικών σχέσεων κ.λ.π.) όσους
έχουν τό σθένος νά τά υπενθυμίζουν και ν’ αξιώνουν τήν αναγνώρισή τους
από τά Κοινοβούλια τών Κρατών τής Ευρώπης ή και τής Αμερικής.
Ενα μικρό …«απάνθισμα» από αυτά τά φρικαλέα «κατορθώματα» επιφα-
νών Τούρκων αξιωματούχων αλλά και απλών Τούρκων πολιτών, αρκεί
γιά νά σχηματίσει κάποιος τήν ίδια άποψη περί αυτής τής -διαστροφικά
εγκληματικής- νοοτροπίας τους… Διαβάστε και φρίξετε :
(Τζ. Χόρτον, Αμερικανός Πρόξενος στήν Σμύρνη κατά τά γεγονότα τής Μικρασια-
τικής καταστροφής τό 1922) : «…Ο Τούρκος Διοικητής τής Σμύρνης, ο Νουρεντίν,
παρέδωσε στόν μανιασμένο Τουρκικό όχλο της συνοικίας Τιρκιλίκ (Σμύρνη) τον
Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο. Σαν τα ζώα διαμέλισαν το σώμα του και
περιέφεραν την «λεία» τους στους δρόμους τής πόλης».
«…Στις 13 Σεπτεμβρίου (1922) ξέσπασε πυρκαγιά στην Αρμενική συνοικία». «Οι
Τούρκοι έχυναν πετρέλαιο στα σπίτια των Χριστιανών και τοποθετούσαν εμπρη-
στικές βόμβες»… «Κοντά στον «Πανιώνιο» σύλλογο, Τούρκοι στρατιώτες βίαζαν
νεαρές κοπέλλες και γονείς έτρεχαν προς το Νεκροταφείο για να κρύψουν τα
παιδιά τους στους τάφους». «Οι Τούρκοι δεν σεβάστηκαν ούτε τον ιερό εκείνο
χώρο και έσφαζαν τις γυναίκες πάνω στα μνήματα»…
«Στο Αχμετλή, τοποθεσία έξω από τον Κασαμπά (Σμύρνη) ο Δήμαρχος Αμπντούλ
Μπαϊτ διέπραξε φρικαλεότητες που στιγματίζουν το ανθρώπινο γένος. Αφού
αποκεφάλισε εκατοντάδες Ελληνες, χρησιμοποίησε τα κεφάλια τους για να
χτίσει τον τοίχο της αυλής του»… «Στην συνέχεια συγκέντρωσε στην πλατεία
18
μερικούς επιφανείς Ελληνες της περιοχής και, υπό τις επευφημίες του όχλου,
τους έκοψε τα κεφάλια με πριόνια»…
[ Κεμάλ, «Διοικητής», «Δήμαρχος», «στρατιώτες», «όχλος»… Ολο τό
Τουρκικό έθνος «επί σκηνής», σέ ώρες …«πολιτισμικής δημιουργίας»
και εγγράφοντας «προσημείωση» αξιώσεως εντάξεως τών απογόνων
του στήν Ευρώπη τού 21ου αιώνα.]
Είναι προφανές ότι, παρ’ όλο πού (γενικότερα) οι Λαοί, πολλές φορές
στήν ιστορική διαδρομή τους, βαρύνονται μέ μελανά σημεία ακραίας
συμπεριφοράς πρός άλλους Λαούς ή μεμονωμένους συνανθρώπους τους
(και εξ’ αυτού «ουδείς αναμάρτητος»…), όμως, αντίστοιχα φαινόμενα Ελλη-
νικής (κρατικής ή άλλως πως οργανωμένης) γενοκτονικής ενέργειας εις
βάρος οιουδήποτε Λαού ή αλλοεθνούς κοινότητος, ουδέποτε υπήρξαν
ανά τούς αιώνες, ακριβώς γιατί τό ιστορικό και πολιτισμικό υπόβαθρο
τών διαχρονικών Ελλήνων δ έ ν τό επέτρεπε.
Είναι αξιολύπητοι διάφοροι συμπατριώτες μας (δηλωμένοι «κεκράκτες»
τής «Πλανηταρχικής Παγκοσμιοποίησης») οι οποίοι θέλουν νά …«λησμονούν»
τήν βαρβαρότητα και τήν εγκληματική πολιτική τού στρατοελεγχόμενου
καθεστώτος τής σημερινής Τουρκίας, μέ τίς χιλιάδες τών -απάνθρωπα
βασανιζόμενων- πολιτικών κρατουμένων της και τόν βίαιο διωγμό εκατο-
μμυρίων Κούρδων από τίς προαιώνιες εστίες τους.
Είναι οι ίδιοι πού αντιπαρέρχονται τήν αδιάκοπη προκλητικότητα και
αρπακτική «βουλιμία» τών Τούρκων στό Αιγαίο, τίς αναίσχυντα προβα-
λλόμενες «γκρίζες ζώνες» και τήν αδιάντροπη αμφισβήτηση τής νόμιμης
(βάσει τής Διεθνούς Συνθήκης τής Λωζάνης τού 1923) Ελληνικής κυριαρχίας
επί τών νησιών τού Αιγαίου πελάγους. (Μέχρι και γιά τήν νήσο ...Γαύδο στά
νότια τής Κρήτης, εκδήλωσαν τήν «όρεξή» τους οι αδίστακτοι…).
Ετσι «εθελοτυφλώντας», προσπαθούν νά «ωραιοποιήσουν» τήν Τουρκία
ως …«πολύφερνη νύφη», γιά τήν οποία η Ενωμένη Ευρώπη θά πρέπει
«ν’ ανοίξει διάπλατα τίς πύλες της», αντιπαρερχόμενοι μέ εξοργιστική
αμβλύνοια τό αιματοβαμμένο παρελθόν της αλλά και τήν αδιόρθωτη,
αρπακτική, αυθάδη και προκλητική (contra σέ διεθνείς νόμους και κανόνες)
σύγχρονη συμπεριφορά της.
19
Ως «επιστέγασμα» αυτής τής (συνειδητής ;;;…) ιστορικής ημιμάθειας αλλά
και πολιτικής τυφλότητας θά πρέπει νά κριθεί και η (πρό ολίγων ετών)
ασύνετη και α ν ι σ τ ό ρ η τ η δήλωση τού τέως Πρωθυπουργού Κων/νου
Σημίτη ότι, δήθεν, «…η Τουρκία δικαιούται νά θεωρείται Ευρωπαϊκό
Κράτος από τόν 16ο αιώνα» !!!
Ο οποίος (τέως Πρωθυπουργός τής Ελλάδος…) δυστυχώς, υπήρξε «υπό-
τροπος» σέ τέτοιου είδους -μακροπρόθεσμης βλάβης τών Εθνικών μας
δικαίων- δηλώσεις, εφ’ όσον ήταν ο πρώτος πού «αναγνώρισε» (στήν
Ευρωπαϊκή διάσκεψη τής Μαδρίτης, τό 1997) τά …«νόμιμα συμφέροντα
τής Τουρκίας στό Αιγαίο»…
Επόμενη συνέπεια αυτής τής (παιδαριώδους αφελείας…) «αναγνωρίσεως»
είναι νά …«τρέχουμε και νά μήν φτάνουμε» προκειμένου νά αντιμετω-
πίσουμε τήν «λευκή βίβλο» τών (ατελείωτων) αξιώσεων τής Τουρκίας γιά
τό (από τήν προϊστορία του Ελληνικό…) Αιγαίο αλλά και τά αδιάκοπα «βολ-
πλανέ» τών Τουρκικών μαχητικών αεροπλάνων πάνω από τήν Λήμνο και
τά υπόλοιπα νησιά μας.
Θεωρούμε ότι, τό σύγχρονο Τουρκικό κράτος (τεχνητό απολίθωμα εξυπηρέ-
τησης κυνικών γεωπολιτικών συμφερόντων τών «Μεγάλων Δυνάμεων» μετά
τόν Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο) κατά τήν άποψή μας θά παραμείνει, γιά πολλές
δεκαετίες ακόμη, ένα αδιάλλακτο στρατοκρατικό «μαντρί» μεσαιωνικής
βαρβαρότητας και μισαλλοδοξίας, πού θά επιβουλεύεται τήν εδαφική
ακεραιότητα, τόν φυσικό πλούτο και τήν πολιτισμική κληρονομιά τών
γειτονικών του κρατών/εθνών, υπεξαιρώντας τα όπου μπορεί και παρα-
βιάζοντας, γιά τά «στενόκαρδα» συμφέροντά του, διεθνείς νόμους και
συνθήκες.
Η προσπάθεια «μεταμφιέσεώς» του, ώστε να «πεισθεί» η Ευρωπαϊκή
κοινή γνώμη (η οποία σέ κάθε σφυγμομέτρηση εκφράζει εύλογα και μέ μεγάλα
ποσοστά τήν απέχθεια και τήν αποστροφή της στήν πιθανότητα εντάξεως τής
Τουρκίας στήν Ευρωπαϊκή Ενωση) είναι μάταιη και θυμίζει δολοφόνο πού
αξιώνει από τό Δικαστήριο τήν αθώωσή του επειδή (και μόνο…) «έπλυνε»
τά χέρια του από τό αίμα τών θυμάτων του…
20
Αισθανόμαστε πατριωτικό χρέος, αυτή τήν κρίσιμη εποχή και εμπρός
στήν ανιστόρητη και «μυωπική» παραδοχή (εκ μέρους τής Αμερικανοκίνητης
πολιτικής και οικονομικής «ιντελιγκέντσιας» τής Χώρας μας…) τής «αποενοχο-
ποίησης» τών Τούρκων από τό -παλαιότερο αλλά και πρόσφατο- βαρβα-
ρικό παρελθόν τους και τής …«ψυμμιθίωσής» τους ως Λαού, δήθεν,
σύγχρονου και πολιτισμένου, νά επισημάνουμε και νά προβάλλουμε
(όσο μάς είναι δυνατό) τά στοιχεία εκείνα πού πείθουν κάθε αντικειμενικό
παρατηρητή ότι οι Τούρκοι παραμένουν, σέ πολιτικό, κοινωνικό και πολι-
τισμικό επίπεδο, αδιόρθωτα πρωτόγονοι, αδίστακτοι και απάνθρωποι.
O Tζώρτζ Χόρτον είναι και σ’ αυτό τό σημείο αποκαλυπτικός : «…Μόνο
όποιος έχει ζήσει στην Ανατολία μπορεί να ξέρει το βαθμό ανικανότητας των
Τούρκων σε ζητήματα εκσυγχρονισμού και κοινωνικής προόδου. Το επίπεδό τους
σου φαίνεται απίστευτο αν δεν έχεις επισκεφθεί Τουρκικά χωριά και δεν έχεις
ταξιδέψει στην ενδοχώρα. Η πραγματικότητα που κυριαρχεί εκεί σού φαίνεται
αδιανόητη. Πώς μπορείς να πιστέψεις, αν δεν το έχεις δεί με τα μάτια σου, ότι
ένας λαός πού κατείχε επί 500 χρόνια τά πιο εύφορα και πλούσια μέρη της
γής, έμεινε τόσο καθυστερημένος…». «Οποιος ελπίζει ότι η Τουρκία μπορεί
να προοδεύσει με αμιγώς τουρκικό πληθυσμό είναι σαν να πιστεύει ότι ο ήλιος
μπορεί κάποτε ν’ ανατείλει από την Δύση…».
Από τότε (1922) μέχρι σήμερα, οι Τούρκοι ελάχιστα άλλαξαν και, όχι
μόνο εξακολουθούν νά είναι ουραγοί σέ ζητήματα πολιτικού εκσυγχρο-
νισμού και κοινωνικής προόδου αλλά υπάρχουν αναντίρρητα αποδεικτικά
στοιχεία ότι διατηρούν και όλα τά αιμοχαρή χαρακτηριστικά τής νεοβάρ-
βαρης φυλής τους, αμετανόητα ονειρευόμενοι θρασύτατες κατακτήσεις
Ελληνικών (και όχι μόνο…) εδαφών, σφαγές Ελλήνων και -εν τέλει- νά
φαντασιώνονται τήν ανασύσταση τής αιματοβαμμένης Οθωμανικής Αυτό-
κρατορίας τους…
[Εννοείται____________, μέ τίς υποβολιμαίες «ευλογίες», τόσο τού «μεγάλου αφεντικού»
τής «Νέας Παγκόσμιας Τάξης» (τών Η.Π.Α) όσο και τού («εντός τών τειχών»
τής Ευρωπαϊκής Ενώσεως) απροκάλυπτου «προβοκάτορά» του, τής (πάντοτε
ανθελληνικής) Αγγλίας…]
21
Τά στοιχεία είναι συγκλονιστικά και αδιάψευστα : Στό βιβλίο «Ο
ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ» τών εκδόσεων «ΡΗΣΟΣ»
(Εκδοση 1991) περιέχεται ένα ποικίλο απάνθισμα παλαιότερης αλλά και
πρόσφατης Τουρκικής «ποιήσεως» αποκαλυπτικό τών απειλητικών διαθέ-
εων, τού κομπλεξικού φθόνου και τού διαχρονικού μίσους πού τρέφουν
γιά τήν πάντοτε ανυστερόβουλη Πατρίδα μας και τόν ευγενή Λαό μας αυτά
τά ανθρωποειδή πού θέλουν νά λογίζονται και υποψήφιοι «Ευρωπαίοι»…
Θ α υ μ ά σ τ ε : 1. Τίτλος : «ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΠΕΡΑΣΑΝ»
Εκεί όπου τα πόδια μου επάτησα
το αίμα πάντα άφθονο τη γή ποτίζει
και εκεί όπου τα χέρια μου τα άπλωσα
ο Μάης σε φθινόπωρο γυρίζει.
Θα αφήσω όλεθρο που θαν’ μοναδικός
και δεν ξανάγραψε ποτέ η ιστορία
που δεν θα διορθώσει ο πολιτισμός
σε δέκα χρόνια μέσα. Πίστη μου είν’ η βία.
Τά σπλάχνα θα κρεμάσω στού γαϊτανιού
την άκρη και του κόσμου όλου την σοφία
μαζί με τον πολιτισμό, στού ντουφεκιού
τη σφαίρα και στα πίσω πόδια του αλόγου.
Οι ρεματιές, τά δάση πάνω στα βουνά,
μαζί με τους σταυρούς τ’ ολέθρου που θα αφήσω
για πάντα θα μιλούν στον κόσμο για καλά
«Οι Τούρκοι πέρασαν». Να τι αφήσαν πίσω.
(Τό ποίημα αυτό, γράφτηκε τό έτος 1912 από τόν Τούρκο ποιητή Ενίς -
Αβνί Μπέη και, κατά τίς πληροφορίες μας, αποτελεί, όπως και πολλά
απ’ τά υπόλοιπα, βασικό «διδακτικό υπόδειγμα» στήν σπουδαστική εκπαί-
δευση τών Τουρκοπαίδων…)
2. Τίτλος : «ΑΙΣΧΡΕ ΕΛΛΗΝΑ»
Ενόσω είσαι ζωντανός, αισχρέ Ρωμηέ στη γή
το μίσος μου γιά σέ, μά τον Αλλάχ, δεν με αφήνει.
Κεφάλια χίλια νά ‘κοβα σά νάτανε σκυλί
ο καθένας γκιαούρης, άχ το μίσος μου δεν σβύνει.
22
Εκδίκηση είν’ ο μόνος μου, απ’ εδώ και μπρός, σκοπός.
Σάν έλθει ο καιρός, σκληρά θ’ αγωνιστώ στη μάχη
κι άν πελεκήσω σε μιά μέρα χίλια σάν εχθρός
γκιαούρηδων κεφάλια, άχ ! τό μίσος μου πύρα θάχει.
Χιλιάδων εκατό τα πτώματα στον ποταμό
κι άν ρίξω. Και τριάντα δύο χιλιάδων άν συντρίψω
με πέτρα τα κεφάλια και τά δόντια με το στανιό
σάς βγάλω. Αχ ! τό μίσος μου δεν θα εγκαταλείψω.
(Τό ποίημα αυτό, τού Τούρκου ποιητή Ι.Veziroglou, δημοσιεύτηκε στήν
γνωστή μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα «Χουρριέτ» την 18η Ιουλίου 1974,
δηλαδή τήν παραμονή τής Τουρκικής εισβολής στήν Κύπρο και περιελά-
μβανε ακόμη δύο «στροφές».
Η μία στροφή έχει τούς εξής στίχους :
«Να τρυπούσα με την λόγχη μου σαράντα χιλιάδες
απ’ αυτούς κι ακόμη ογδόντα χιλιάδες
να έστελνα στο διάβολο. Μά τον Αλλάχ !
Δεν μπορεί να μου φύγει αυτό το μίσος».
3. (Στροφή από τό ποίημα «ΔΥΤΙΚΗ ΘΡΑΚΗ» τού Ποιητή ΧουσεΪν
Τσελίκογλου πού δημοσιεύτηκε τό 1977) :
Σ’ όποιον με πειθώ δεν ησυχάζει
πρέπει να του ασκήσεις βία,
φρόνιμος να ‘ναι για να μάθει.
Του Ελληνα η φιλία να λείπει.
Μίσος έχω δίχως τελειωμό.
Πρέπει από την Θράκη μας να φύγει.
4. (Στροφή από το ποίημα «Η ΚΥΠΡΟΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ» του
Μusa Korkmaz - Eτος 1974) :
Η Κύπρος ξέρουμε πώς είναι Τουρκική,
το λέει και η ιστορία ! Σύντομα θα πάρουμ’ όλα
του Αιγαίου τα νησιά, στην εύθετη στιγμή και
την πατρίδα του Ατατούρκ Θεσσαλονίκη (…)
23
Τέτοιας «πολιτισμικής ποιότητος» και διάχυτης κατακτητικής βουλιμίας
ποιήματα, περιλαμβάνονται πολλά στό ανωτέρω βιβλίο, μέ «αντικείμενα
τού πόθου» τών (τουλάχιστον ανιστόρητων…) Τούρκων ποιητών, τήν Ρόδο,
την Λέσβο, τήν Κώ, τήν Σάμο, τήν Κρήτη, τήν Χίο, τήν Λήμνο, τήν
Σαμοθράκη και τό Καστελλόριζο...
Τό γεγονός ότι η εκφραζόμενη, μέ τά …«ποιήματα» αυτά, νοοτροπία
«Ούννων μακελλάρηδων» δ ε ν είναι μόνο «ρομαντικές εμπνεύσεις»
τυχαίων Τούρκων ποιητών αλλά είναι η επίσημη -δ ι α χ ρ ο ν ι κ ή-
πολιτική στρατηγική τής Τουρκικής εξουσιαστικής «ιντελιγκέντσιας», επι-
βεβαιώνεται πλήρως και από α ν τ ί σ τ ο ι χ ε ς -ολοκληρωτικής
νοοτροπίας- δηλώσεις τών -πλέον επισήμων- εκπροσώπων της…
Ι δ ο ύ : Ο πρώην Πρωθυπουργός της Τουρκίας Σουλεϋμάν Ντεμιρέλ
είχε δηλώσει τήν 09.06.1974 (παραμονές τής -ήδη προετοιμαζόμενης…-
εισβολής τού «Αττίλα» στην Κύπρο) : «Η βασική διαφωνία μεταξύ Τουρκίας
και Ελλάδος ανέκυψε επειδή τα νησιά που βρίσκονται κοντά στην Τουρκία
ανήκουν στην Ελλάδα και όχι στην Τουρκία. Τα νησιά αυτά αποτελούν
μέρος της Ανατολίας και για αιώνες ανήκαν στο Κράτος που κυριαρχούσε
στην Ανατολία»…
Σέ συνέχεια, ο ίδιος Σουλεϋμάν Ντεμιρέλ, τήν 19.08.1976 σέ άλλη
συνέντευξή του στήν Τουρκική εφημερίδα «Χουρριέτ» και απευθυνόμενος
σέ δημοσιογράφο, συνιστούσε «αυστηρά» : «Μήν ονομάζετε αυτά τά νησιά
«Ελληνικά νησιά» αλλά «Νησιά τού Αιγαίου»…
Τό γεγονός ότι τά νησιά αυτά φέρουν Ελληνική ονομασία τουλάχιστον
4.000 έως 5.000 χρόνια, ότι κατοικούνται ανέκαθεν από Ελληνικούς
πληθυσμούς σέ ποσοστά από 95% έως 100% και ότι έχουν κατοχυρωθεί
στήν νεώτερη Ελλάδα βάσει διεθνών συνθηκών, προφανώς δ έ ν είναι
ζήτημα πού «προβλημάτισε» τόν Ντεμιρέλ, ο οποίος επίσης έδειχνε «νά
αγνοεί» (δήθεν) ότι ο «μυθικός» Αιγέας, πού έδωσε τό όνομά του «στά
νησιά τού Αιγαίου», ήταν Ελληνας βασιληάς τής «προϊστορικής» Αθήνας
και πατέρας τού πασίγνωστου «προϊστορικού» ήρωα Θησέα…
Αλλά και ο πρώην Υπουργός Αμυνας τής Τουρκίας Χασάν Ισίκ δήλωνε
τόν Απρίλιο 1984 στήν Αγγλόφωνη Τουρκική εφημερίδα «Daily News :
24
«…Είναι φυσικό ότι οι υπευθυνότητες και τα δικαιώματα του έθνους που
κυριαρχεί στην Ανατολία θα πρέπει να επεκτείνονται τ ο υ λ ά χ ι σ τ ο ν
μέχρι το μέσον του Αιγαίου… Καμμία Τουρκική κυβέρνηση δεν μπορεί
να αγνοήσει αυτό το γεγονός που είναι θέμα εθνικής μας ασφαλείας»…
Εάν, παρ’ όλα τ’ ανωτέρω αποκαλυπτικά στοιχεία, υπάρχουν κάποιοι
αφελείς οι οποίοι εξακολουθούν ν’ αμφιβάλλουν γιά τό «ευγενές» και
«πολιτισμένο» γονιδιακό υπόστρωμα τών Τούρκων, άς αφιερώσουν λίγο
ακόμη χρόνο γιά τήν ανάγνωση τού παρακάτω (εν περιλήψει) αποκαλυ-
πτικού κειμένου :
«…Ρίξτε μιά ματιά στο βάθος τής Τουρκίας. Εκεί όπου περιμένουν έτοιμοι
οι νεκροθάφτες… Ρίξτε μια ματιά στις δολοφονίες που γίνονται στα λύκεια.
Οι μαθητές μας είναι έτοιμοι να σκοτώσουν… Ρίξτε μια ματιά στις αίθουσες
των δικαστηρίων. Οι δικηγόροι μας είναι έτοιμοι να σκοτώσουν».. «Ρίξτε
μια ματιά στους θανάτους των προσφύγων. Οι φορτηγατζήδες μας είναι
έτοιμοι να σκοτώσουν... Ρίξτε μια ματιά στις δολοφονίες της «τιμής». Οι
άντρες μας είναι έτοιμοι να σκοτώσουν…»
«…Σκεφτήκατε ποτέ γιατί ρέπουμε τόσο πολύ στο να σκοτώνουμε τους
άλλους και στην συνέχεια να θεωρούμε τον εαυτό μας αθώο» ;;; «Διότι
μετά από κάθε δολοφονία κρινόμαστε αθώοι. Διότι σε κάθε δολοφονία
υπάρχει μια μαγεία που αθωώνει τον Τούρκο».
«Σε κάθε όψη της χώρας υπάρχει ένα κάλεσμα για δολοφονία». «Μπορεί
να είναι κοινή αξία σε μια κοινωνία η ετοιμότητα αυτή για δολοφονίες ;;;
Και όμως ναι… Και μετά από κάθε δολοφονία μπορείτε με περηφάνεια
να βάλετε το όπλο στη θέση του, διότι οι θεωρίες περί συνομωσίας θα
έχουν ξεπλύνει την δολοφονία. Διότι μετά από κάθε δολοφονία είναι έτοιμη
και η θεωρία περί «συνομωσίας…».
«Εάν δεν θέσουμε θέμα πολίτη (ότανν με τον όρο «πολίτης» εννοούμε
κάθε Τούρκο που είναι έτοιμος να δολοφονήσει…) τότε ποιά είναι η αξία
τής ζωής» ;;;
«Πώς μπορεί να γίνει λόγος για δικαιοσύνη, όταν η αίσθηση της
ευχαρίστησης που δίνει η δολοφονία έχει πάρει όμηρο το δίκαιο»;;;
25
«Τι είδους μέλλον μπορείτε να ελπίζετε για μια κοινωνία που είναι
βάναυση και άδικη όταν είναι ισχυρή, αλλά είναι άθλια και ζητιάνα όταν
χάνει την δύναμή της, μια κοινωνία ξενόφοβη, άθλια και ανασφαλή, μια
κοινωνία που δηλητηριάζει τον εαυτό της σαν τον σκορπιό»…
«Ποτέ δεν θα έχουμε το δικαίωμα να διδάξουμε στον κόσμο το μάθημα
της ειρήνης και της ελευθερίας». «Ποτέ δεν το είχαμε εξ’ άλλου το δικαίωμα
αυτό. Και δεν θα το αποκτήσουμε ποτέ, όσο η θανάτωση αξίζει για μας
περισσότερο από ότι η ζωή»…
Όχι, τό κείμενο αυτό δέν τό έγραψε κάποιος ορκισμένος εχθρός
τής Τουρκίας…
Πρόκειται γιά άρθρο τής Τουρκάλας δημοσιογράφου Αϊσέ Ονάλ στήν
Τουρκική ιστοσελίδα “gazetem.net” πού αναδημοσιεύθηκε στήν εφημε-
ρίδα «Ελευθεροτυπία» τήν 03/06/2006.
Οι πιό πάνω (και άλλες συνεχώς επαναλαμβανόμενες) «ανερυθρίαστες____________»
δηλώσεις τών πλέον επισήμων εκπροσώπων τού Τουρκικού εξουσια-
στικού κατεστημένου, σέ συνδυασμό μέ τίς «ενδόμυχες δολοφονικές
διαθέσεις» τών Τούρκων «ποιητών» και «λογοτεχνών» αλλά και τίς απο-
καλυπτικές -όπως η ανωτέρω- παραδοχές κάποιων (ελαχίστων) Τούρκων
πολιτών μέ συνείδηση και διάθεση αυτοκριτικής, θεωρούμε εύλογα ότι
επιβεβαιώνουν «πανηγυρικά» τίς, ως άνω, διαπιστώσεις και εκτιμήσεις
μας γιά τό ανίατο τής Τουρκικής (βαρβαρικής και οπισθοδρομικής) παθογέ-
νειας σέ ιστορικό, πολιτικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο…
Ταυτόχρονα όμως, επιβεβαιώνουν και τήν αντίστοιχη αναγκαιότητα τής
«πάσει δυνάμει» επαγρυπνήσεως μας ως Ελληνικού Κράτους αλλά
-κυρίως- ως Ελληνικού Εθνους πού επιθυμεί νά επιβιώσει ως άξιος
κληρονόμος μιάς επίζηλης εθνικής, πολιτισμικής και ιστορικής παρου-
σίας αλλά και συνέχειας, η οποία διαχρονικά αμφισβητείται και εποφθα-
λμιάται «απ’ τό τσακάλι και τήν αρκούδα». (Οπως δραματικά επισημαίνει ο
Ελληνας ποιητής Νίκος Γκάτσος στό ποίημά του «Αθανασία»…).
26
Είναι ολοφάνερο ότι, η σταθερή πολιτική θέση κάθε υπεύθυνου
Ελληνα και Ελληνίδας, πού αντιλαμβάνεται τήν καταστροφική σημασία
και τίς δυσοίωνες συνέπειες πού θά είχε γιά τήν Ελλάδα (αλλά και τήν
Κύπρο…) η ένταξη τής Τουρκίας στήν Ευρωπαϊκή Ενωση ως πλήρους
μέλους της, δ έ ν μπορεί παρά νά είναι η απόλυτη άρνησή της,
προκειμένου ν’ αποτραπούν (οι, άλλως, βέβαιες…) μελλοντικές συμφορές
τής πολύπαθης Ελληνικής Πατρίδας μας.
Αθήνα 1η Δεκεμβρίου 2006
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΝΙΚΗΦ. ΚΟΣΣΥΒΑΚΗΣ__

Γρηγόρης Νικηφ. Κοσσυβάκης

Ο Γρηγόρης Νικηφ. Κοσσυβάκης, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947, μαθήτευσε στο 7ο Γυμνάσιο Παγκρατίου, φοίτησε στην Νομική Σχολή Αθηνών και από το 1976 είναι μάχιμος Δικηγόρος Αθηνών, με ειδικότητα στο Εργατικό Δί­καιο.
Βιώνει το προνόμιο, από μεν τον πατέρα του να κατάγεται από Ηπειρώτες προγόνους που πρωτα­γωνίστησαν σε όλους τους απελευ­θερωτικούς και αντιστασιακούς αγώνες του Ελληνικού 'Έθνους, ήδη πριν από το 1821 μέχρι και την Εθνική Αντίσταση 1942-1944, από δε την μητέρα του να κατά­γεται από Αιγαιοπελαγίτικες και Μικρασιατικές γενιές, με αντίστοι­χη αγωνιστική συμβολή και οδυ­νηρές εμπειρίες προσφυγιάς, διωγ­μών, φυλακίσεων και, εξοριών.
Ό απόηχος των προγονικών του παραδειγμάτων, του επέβαλε την συμμετοχή του στο φοιτητικό κίνη­μα κατά της Χούντας των Συνταγ­ματαρχών, ή όποια, «εκτιμώντας» την αντιστασιακή του δράση, τον «φιλοξένησε» στο κολαστήριο του ΕΑΤ-ΕΣΑ, τον συμπε-ριέλαβε στον κατάλογο με τους πλέον επικίνδυ­νους για το δικτατορικό καθεστώς «αναρχικούς» φοιτητές και του στέρησε επί 3ετία την λήψη του πτυχίο του.
Στην πορεία της ζωής του, ο πα­ρών συγγραφεύς, συνθέτοντας προ­γονικές και προσωπικές κοινωνικές εμπειρίες, επέλεξε ως Δικηγόρος να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζομένων, προάγοντας με συνέ­πεια, μείζονος σημασίας δικαστικές εργασιακές διεκδικήσεις.
Παράλληλα, θεωρώντας καθή­κον την ανιδιοτελή συμμετοχή του στα κοινά, αποδέχθηκε τις τιμη­τικές προτάσεις του «Συνασπισμού της Αριστεράς» να είναι υποψήφι­ος Βουλευτής στην Άρτα κατά τις εθνικές εκλογές 1989, 1990, 1996 και στην Αθήνα το 2000. Άρθρα του, για καίρια πολιτι­κά και κοινωνικά ζητήματα, έχουν δημοσιευθεί κατ' επανάληψη σε ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά των Αθηνών και της Επαρχίας.
Ήδη, εκτιμώντας ότι το μείζον ζήτημα των καιρών μας είναι ή αντιμετώπιση της δόλιας προσπά­θειας απόΕλληνοποίησης του Λαού μας και ιδιαίτερα της νεολαίας μας, προτάσσει την αναγκαιότητα της «επαναφορτίσεως» της εθνικής μας μνήμης με πολύτιμα («επιμελώς αποκρυπτόμενα»), ιστορικά γεγο­νότα και στοιχεία.

Διαχρονικός Ηπειρωτικός Ελληνισμός του Γρηγόρη Κοσσυβάκη

Στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του Αρτινού δικηγόρου κ. Γρηγόρη Κοσσυβάκη που έγινε πριν από λίγες ημέρες στην Αθήνα παρέστη ο Δήμαρχος Ιωαννίνων κ. Νικόλαος Γκόντας , ο οποίος ήταν και ένας από τους παρουσιαστές του έργου του φίλου του και συναδέλφου του στην άσκηση της νομικής επιστήμης.


Στο νέο βιβλίο του Γρ. Κοσσυβάκη γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στον «ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ» που είναι και ο τίτλος και κυρίως στην καταγραφή γεγονότων και τις δράσεις ηρώων κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. «Το νέο βιβλίο του Γρ. Κοσσυβάκη κινείται στην επαναφόρτιση της Εθνικής μας μνήμης η οποία εξασθενεί στην εποχή μας. Δυστυχώς οι νέοι μας φορτώνονται με πολλές ασήμαντες γνώσεις και όχι με τις ιστορικές μνήμες όπως έχει υποχρέωση κάθε Έλληνας» είπε ο κ. Γκόντας και έκανε ιδιαίτερη αναφορά τόσο στα γεγονότα της περιόδου της Τούρκικης σκλαβιάς όσο και στους ήρωες που πρωταγωνιστούν στο βιβλίο του Γρ. Κοσσυβάκη, όπως στο Γ. Καστριώτη (Σκερντέμπεη) καθαρόαιμο Έλληνα από την Καστοριά και τον οποίο έχουν αναγάγει ως ήρωά τους και απελευθερωτή τους οι Αλβανοί.

Ο κ. Γκόντας υπογράμμισε την προσφορά των Εθνικών Ηπειρωτών προς το σκλαβωμένο Έθνος κι έκανε ειδική μνεία στα μεγάλα έργα που έγιναν με δωρεές του Γ. Αβέρωφ, αδελφών Ζάππα και Ζωσιμάδων , στον Ι. Δόμπολη, στον Σίνα στους αδελφούς ριζάρη κ.λ.π. «Είμαστε υπερήφανοι για την καταγωγή των Εθνικών Ευεργετών και κυρίως για την προσφορά τους στο σκλαβωμένο Έθνος. Στράγγισαν την ζωή τους για να ενισχύσουν τον εθνικό αγώνα και για να αναπτυχθούν τα Ελληνικά γράμματα», κατέληξε ο κ. Γκόντας ο οποίος δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην μεγάλη προσφορά στην Ήπειρο της οικογένειας Κοσσυβάκη την οποίας απόγονος είναι και οι συγγραφέας Γρ. Κοσσυβάκης.

Αξίζει να σημειωθεί η ιδιαίτερη αναφορά που έγινε στην πρωτοτυπία του Δήμου Ιωαννιτών που στην προσπάθεια του να τιμήσει όλους όσους προσέφεραν στο έθνος κάνει ειδική επεξήγηση στις πινακίδες των οδών της πόλης. Μάλιστα από τους ομιλητές έγινε ανοικτή έκκληση να μιμηθούν την πράξη και άλλες πόλεις της χώρας.

Στην παρουσίαση εκτός από τον κ.Γκόντα μίλησαν οι: κ. Ιωάννης Βερυβάκης πρ. αρχηγός ΓΕΕΘΑ, ο κ. Λέανδρος Ρακιτζής Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης και ο Θεσπρωτός δημοσιογράφος κ. Ιωάννης Τζώρτζης.

Γιώργος Καστριώτης - You Tube

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ

-ΚΑΤΑΓΩΓΗ-


Παππούς του ήταν ο Κων/νος Καστριώτης (+ 1390), ηγεμόνας της Ημαθίας και της Καστοριάς (εξ ου και Καστοριώτης, Καστριώτης). Υιός του Κωνσταντίνου ήταν ο Ιωάννης Καστριώτης, ο άρχοντας της Κρούγιας (Κρόιας), με σύζυγό του την Σερβίδα Βοϊσάβα. Έφεραν στη ζωή 9 παιδιά : 5 θυγατέρες και 4 υιούς, με τελευταίο στην σειρά (1404) τον Γεώργιο Καστριώτη.


-ΑΝΑΤΡΟΦΗ - ΕΞΕΛΙΞΗ-


Στα χρόνια του σουλτάνου Μουράτ του Β΄ (1421-1451) υποχρεώνεται ο πατέρας του Ιωάννης, για να διατηρήσει την αυθεντία στην Κρούγια, να παραδώσει ως ομήρους τους 4 γιους του σ’ αυτόν, οι οποίοι και θα ανατραφούν κατά τις τουρκικές συνήθειες στην σουλτανική αυλή της Αδριανουπόλεως. Εκεί, χριστιανοί αυτοί, εξισλαμίζονται. Ο Μουράτ Β' εκτιμώντας τα χαρίσματα του Γεωργίου (ομορφιά, ευρωστία, γενναιότητα) τον συνεκπαιδεύει με τον διάδοχο του θρόνου, τον μετέπειτα Μωάμεθ Β' τόν Πορθητή της Κων/πόλεως. Ο Σουλτάνος θαυμάζοντας την παλληκαριά του, του προσέδωσε την τουρκική ονομασία «Ισκεντέρ μπέη» (Σκεντέρμπεη), που στα ελληνικά σημαίνει «Αλέξανδρος ηγεμών ή Μέγας Αλέξανδρος».


Η ανάμνηση όμως της Κρούγιας, η πληροφορία του θανάτου του πατέρα του πρώτα και κατόπιν της μητέρας του, δεν τον άφησαν ήσυχο. Με την πρώτη ευκαιρία λιποτακτεί από τον Τούρκικο Στρατό και ξαναπαίρνει το χριστιανικό όνομα Γεώργιος. Νυμφεύεται την θυγατέρα του Αριανίτου, Ανδρονίκη Κομνηνή, και το 1443 κηρύσσει την επανάσταση εναντίον του Τούρκου κατακτητού. Ελευθερώνει την Κρούγια με τα 300 παλληκάρια του και αμέσως εισέρχεται στον Καθεδρικό Ναό της και ψάλλει ο ίδιος και οι συνακόλουθοί του Δοξολογία ευχαριστήριο προς τον Θεό. Διατάζει να υψωθεί στα κάστρα της ο δικέφαλος αετός με φόντο πορφυρό ως έμβλημά του, που ήταν, τι άλλο παρά , η πολεμική σημαία του Βυζαντίου. Συνήθιζε να φοράει το αρχαίο ελληνικό μακεδονικό κράνος με το διπλό κέρατο. Η μία μάχη ακολουθεί την άλλη για να κρατήσει ελεύθερη την Επαρχία του από τους τυρράνους. Πεθαίνει στις 17 Ιανουαρίου του 1468, σε ηλικία 64 ετών από πυρετό που προκλήθηκε από ελονοσία. Θάφτηκε στο Ναό του Αγίου Νικολάου στο Αλέσσιο (αρχαία Λισσός). Τον διαδέχθηκε ο υιός του Ιωάννης Καστριώτης.


-ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ-


Οι αγώνες του Γεωργίου Καστριώτου ήταν αγώνες Ορθοδόξου Χριστιανού ηγέτου εναντίον των Τούρκων για να κρατήσει την Επαρχία του ελεύθερη. Ήταν Ηπειρώτης Έλληνας, όπως αδιάψευστα διακηρύσσουν οι ακόλουθες Ιστορικές Πηγές, που αποτελούν μνημειώδη ντοκουμέντα :

Ο Marini Barletii, πρώτος του Βιογράφος από την Σκόδρα (αρχές 16ου μ.Χ. αι.), τον αποκαλεί «Ηπειρώτη πρίγκηπα» και «Ηγεμόνα των Ηπειρωτών», ενώ ολόκληρη η βιογραφία αναφέρεται μόνο σε Ηπειρώτες και καθόλου σε Αλβανούς.
Επίσης, ο ίδιος ο Σκεντέρμπεης απευθυνόμενος προς τον ηγεμόνα του Τάραντα Ιωάννη Αντώνιο και προδίδοντας έτσι την καταγωγή και τα αληθινά του αισθήματα, γράφει : «οι προπάτορες ημών ήσαν Ηπειρώτες , εκ των οποίων ηγέρθη εκείνος ο Πύρρος του οποίου την ορμήν μόλις οι Ρωμαίοι ηδυνήθησαν να αντικρούσουν».
Παρομοίως ως απόγονος των Ηπειρωτών και όχι των Ιλλυριών αναφέρει σε επιστολή του προς τον Ιταλό Ursini το 1460.
Ακόμη προς τον Βασιλιά Αλφόνσον, μονάρχη της Αραγόνος, Νεαπόλεως και Σικελίας γράφει: «Τω λαμπροτάτω και κραταιώ Βασιλεί Αλφόνσω, Μονάρχη της Αραγόνος, Νεαπόλεως και Σικελίας, Σκεντέρμπεης Πρίγκιψ των Ηπειρωτών χαίρειν τε και ευ πράττειν».
Ομιλώντας ενώπιον του Πάπα Παύλου Β' τονίζει: «Μετά την υποδούλωσιν της Ασίας και της Ελλάδος, μετά την σφαγήν των ηγεμονικών γόνων της Κων/πόλεως, της Τραπεζούντος… και την ερήμωσιν μεγίστου μέρους της Μακεδονίας και της Ηπείρου, απέναντι του αγρίου κατακτητού του αγωνιζομένου να συντρίψη τον σταυρόν, να ανυψώση επί του Καπιτωλίου την ημισέληνον και να πληρώση δούλων τον κόσμον όλον … μόνος εγώ ίσταμαι μετά των λειψάνων των στρατιωτών μου και μετά της μικράς μου επικρατείας…».
Υπήρξε κάτοχος της Ελληνικής Παιδείας και Γλώσσας, αφού από το μετερίζι του στέλνονταν έγγραφα γραμμένα στην Ελληνική γλώσσα.
Επιπλέον ο Τούρκος βιογράφος του Αλή Πασά, Αχμέτ Μουφίτ, γράφει για τον Καστριώτη: «το έτος 1443 δραπέτευσε από το οθωμανικό στρατόπεδο του Μοράβα ο Έλληνας ηγεμόνας Καστριώτης και πήγε στην έδρα των προγόνων του, την Κρόια».
Ιταλικές, Αγγλικές και Σουηδικές αναφορές θεωρούν τον Σκεντέρμπεη Έλληνα. Έτσι ο Ιταλός A. Salvi στην τραγωδία του (1718) τον αναφέρει ως Έλληνα (Greco). Ο Άγγλος C. Randall το 1810 τον αποκαλεί Έλληνα Ήρωα (Grecian Hero) και οι Σουηδοί Barrau αρχικά και Rudbeck αργότερα (1835) θεωρούν τον Γ. Καστριώτη Έλληνα.
Η Ιστορία του Γάλλου ιστορικού Παγανέλ (Paganel: Histoire de Scanderbey), που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1855 τον αναφέρει ξεκάθαρα ως Έλληνα.
Θέλετε και μια Αλβανική παραδοχή της Ελληνικής Ηπειρωτικής καταγωγής του Σκεντέρμπεη; Το αλβανικό γραμματόσημο του 1968, συμπληρώνοντας εκείνη την χρονιά 500 έτη από τον θάνατό του, παρουσιάζει το εξώφυλλο της προαναφερθείσης Ιστορίας του Barletii, που αναγράφεται σ’ αυτό καθαρά, ότι ήταν Ηπειρώτης Πρίγκιπας (Epirotarum Principis) και όχι Αλβανός η Ιλλυριός. Γράφει το εξώφυλλο : «HISTORIA DE VITA ET GESTIS SCANDERBEGI EPIROTARUM PRINCIPIS».
Επομένως, ορθώς ο Δανός Φραντς Ντε Ζεσσέν, στρατιωτικός ανταποκριτής της εφημερίδος «Le Temps» των Παρισίων, αμφιβάλλει για την αλβανική καταγωγή του Καστριώτου, τονίζοντας σε διάλεξή του : «Ζήτημα δε είναι, εάν και αυτός ο Σκεντέρμπεης δύναται να θεωρηθή Αλβανός, αφού ήτο υιός του Έλληνος μεγιστάνος Ιωάννου Καστριώτου και Σερβίδος πριγκιπίσσης». Τέλος

Η Ιστορία περίτρανα αποδεικνύει αβίαστα την Ελληνικότητα του Γεωργίου Ιωάννου Καστριώτου. Η όποια προσπάθεια πλαστογραφήσεως και φαλκιδεύσεως της Ιστορίας έρχεται ώρα που φανερώνεται και ξεσκεπάζεται . Διότι , «μεγάλη η αλήθεια και υπερισχύει » (Α' 'Εσδρας 4,41).

Ελληνική Γλώσσα

Οι συνέπειες από την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος...

Του Στάντη Αποστολίδη


Όταν ψηφιζόταν σε μεταμεσονύκτια συνεδρίαση της Βουλής η τροπολογία Βερυβάκη για το μονοτονικό, η τότε κυβέρνηση, θωπεύοντας τον αριστερίστικο λαϊκισμό, ξεπούλαγε κάτι που ούτως ή άλλως δεν γνώριζε και δεν την ενδιέφερε! Ένα κομμάτι της Παιδείας συνυφασμένο, όχι μόνο με την αρχαιοελληνική παράδοση, αλλά και με την πνευματική παρακαταθήκη του νέου Ελληνισμού από το 18ο ήδη αιώνα! Ολ' οι θαυμαστοί 300, μαζί, συμπεριφέρθηκαν σαν αγράμματη γριούλα που βρίσκοντας στο σεντούκι της παλιά μπαρουτοκαπνισμένα κουμπούρια, τα...δίνει στο γύφτο για ν' αδειάσει τον τόπο από τη «σαβούρα». Δεν ρωτάει κανέναν, και δεν θα μάθει ποτέ τι έχασε...


Κι ας φώναζε ο Ελύτης: «Είμαι υπέρ του παλαιού συστήματος, εναντίον του μονοτονικού και υπέρ της διδασκαλίας των Αρχαίων. Είναι η βάση για να ξέρεις την ετυμολογία των λέξεων». (Και πώς θα καταλάβεις άραγε Ελύτη χωρίς αυτή την έρμη την ετυμολογία;) Κι αλλού ξανά, γραφικότερα: «...κάθε ύψιλον, κάθε οξεία, κάθε υπογεγραμμένη, δεν είναι παρά ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου πάνω σε καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοί αμπελώνες, υπέρθυρα εκκλησιών...». Δεν ήξερε αυτός, ήταν ποιητής! Κι ας επέμενε ο Καστοριάδης: «Ν' αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα, γιατί αυτοί που τους βάλανε ήξεραν τι κάνανε. Η κατάργησή τους είναι κατάργηση της ορθογραφίας, που αποτελεί καταστροφή της συνέχειας. Ήδη τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των Αρχαίων Ελληνικών. Δηλαδή, πάμε να καταστρέψουμε ό,τι χτίσαμε!» Ήταν οπισθοδρομικός αυτός, παρωχημένος!


Κι ας ανέλυε ο Ρένος Αποστολίδης, φιλολογικότατα: «Η ορθογραφία δεν μπορεί παρά να είναι ιστορική, αφού η ορθή γραφή κάθε λέξης ακριβώς [...] εκκαλεί όλο το παρελθόν εμπειρίας, που αιώνες ποικιλοχρησίας συσσώρευσαν μέσα της, δυναμικοποιεί δηλαδή το θησαυρό της σε νόημα και ποιότητες ανεκτίμητες και βοηθεί άρα στο να ξελαμπικάρεται η λέξη διαρκώς, ν' αναπαρθενεύεται, να γίνεται η σημασία της πολυδύναμη...!»


Πλανιόντουσαν όλοι, κι εμείς, πραγματιστές, προσγειωμένοι, πρακτικοί, βρήκαμε τη λύση! Κι όχι πως ήταν τάχα θέμα ΠΑΣΟΚ. Η δεξιά αντιπολίτευση λούφαζε με μόνη αντιγνωμία τού -κατά φαντασίαν «συγγραφέα» κιόλας!- Αβέρωφ, που ψέλλισε πως: «χρειάζεται μια ειδική μελέτη», παραδεχόμενος όμως πάντως πως «είναι μία απλούστευση, η οποία θα είναι χρήσιμη για την... απλούστευση (sic) των νέων γενεών». Πολύ σωστά: «Για την απλούστευση των νέων γενεών»! Για να τους απλουστεύουμε, να τους διευκολύνουμε, να τους αλαφρύνουμε από το περιττό βάρος της γνώσης, της προσπάθειας, του όλου παραδεδομένου γλωσσικού πλούτου, αφήνοντας αδειανό τον εγκέφαλο για να τον γεμίσουν άμεσα με «πόκεμον» και joystick, με Excel και Word αργότερα. Έτσι, μας ενοχλούσε, λέει, το ιστορικό σύστημα τονισμού, παραήταν σύνθετο, «κούραζε αναίτια τα παιδιά», και το πετάξαμε στα σκουπίδια, χωρίς κανείς να σκεφτεί πως το απλούστερο που υιοθετήθηκε είν' εξ ορισμού κι ατελέστερο, κι άρα γι' αδαείς της γλώσσας μόνον, και για τις καθημερινές μας κουβέντες, ούτε για Επιστήμη ούτε για Λογοτεχνία στα σοβαρά ούτε για λόγο «ανεβασμένο» γενικώς, παρά για ομιλούντες μπαμπουίνους...


Μα ήταν πάντα η μεγάλη μάζα των αγραμμάτων, των τεμπέληδων μαθητών και των πεισματωμένων γονιών από τα δικά τους παθήματα από κακούς κι ανέμπνοους δασκάλους, που ποτέ δεν τους είχαν εξηγήσει τι εσήμαινε κάθε σύμβολο, παρά ήξεραν μοναχά να κόβουν βαθμούς με χαιρεκακία για κάθε δασεία που 'βρισκαν να σου 'χει ξεφύγει σαν τους τροχαίους της επαρχίας με τα ραντάρ. Κι ήταν και τα συμφέροντα των εκδοτών και των συγκροτημάτων Τύπου που έριχναν τόσο το κόστος της στοιχειοθεσίας και, και, και... Για όλους βολικό!


Και βρισκόμαστε νά 'χουν περάσει 20 χρόνια αποξένωσης από την ιστορική μορφή των λέξεων χωρίς μια επιστημονική μελέτη για το τι σήμαινε γνωστικά αυτή η απώλεια! Και τώρα η απάντηση δεν μας έρχεται από δασκάλους, με τη συγκομισμένη πείρα της καθημερινής διδακτικής (αλλά και πόσο σπαταλημένη όμως στους λαβύρινθους της περιπτωσιολογίας!), μήτ' από γλωσσολόγους, μήτ' από παιδαγωγούς, παρά από τους γιατρούς! Ναι, από ψυχιάτρους και στατιστικολόγους, που μιλάνε με την αδυσώπητη γλώσσα των αριθμών για την «εκδίκηση των τόνων»!


Το βιβλίο των Τσέγκου-Παπαδάκη-Βεκιάρη δεν είναι παρά μια γλαφυρή δημοσίευση (κι απολύτως βατή στον μη εξοικειωμένο αναγνώστη) των αποτελεσμάτων μιας ψυχιατρικής έρευνας πάνω σε 50 παιδιά πρώτης έως τρίτης Δημοτικού, προσεκτικά επιλεγμένα, ώστε ν' αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα πληθυσμού, δίχως καμμία ιδιαιτερότητα, που αφού μετρήθηκαν αναλυτικά μ' έγκυρες δοκιμασίες (tests) οι ψυχικές τους δεξιότητες, τα μισά απ' αυτά διδάχτηκαν εθελοντικά Αρχαία και πολυτονικό παράλληλα προς τ' άλλα τους μαθήματα. Και με το τέλος της χρονιάς ξανάγινε η ίδια αντικειμενική αξιολόγηση των ικανοτήτων τους. Τ' αποτελέσματα παρουσιάζονται με απόλυτη σαφήνεια σε μόλις δύο σελίδες:


Οι «πολυτονικοί» εμφανίζουν στατιστικώς σημαντική ανοδική διαφορά στη «συναρμολόγηση αντικειμένων», στη «διάκριση γραφημάτων», στη «μνήμη σχημάτων»! Αντιθέτως, οι «μονοτονικοί» παρουσίασαν διαφορά μονάχα στη «μνήμη εικόνων» αλλά... προς τα κάτω! Συμπερασματικά, διαπιστώθηκε ότι η διδασκαλία της ιστορικής ορθογραφίας επιδρά θετικά στις οπτικοαντιληπτικές ικανότητες και λειτουργίες των παιδιών, και μάλιστα στην κρίσιμη ηλικία των 6-9 ετών, όπως αυτές κατεξοχήν αναπτύσσονται. Και γιατί; Η επίδραση αυτή ανάγεται άμεσα στο είδος του ερεθίσματος: όσο πλουσιότερο σε οπτικά σημεία (τόνους και πνεύματα) το γνωστικό αντικείμενο τόσο περισσότερο εξαναγκάζεται σε εστίαση της προσοχής του ο δέκτης κι εξασκείται στην αναγνώρισή τους, αποκτώντας επιπλέον ικανότητα ταχύτερης οφθαλμικής κίνησης και ισχυρότερης συγκέντρωσης. Τα πολλά λόγια βλάπτουν, οι τόνοι όμως ωφελούν!


Όσοι θα ήθελαν να ερευνήσουν ακριβέστερα το πώς και τι, μπορούν να μελετήσουν τις 50 σελίδες με τους διαφωτιστικότατους πίνακες και τα συγκριτικά διαγράμματα ή να ελέγξουν τη μεθοδολογία της έρευνας. Οι δύο σελίδες ωστόσο των πορισμάτων θα 'πρεπε να τυπωθούν σε είκοσι ή τριάντα χιλιάδες αντίτυπα και να μοιραστούν σ' όλους τους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν Ελληνικά στα σχολεία, για να ξέρουν πόσο στραβώνει τα παιδιά και η δικιά τους άγνοια πλέον, και να 'ναι συνυπεύθυνοι με την αβελτηρία τους εφεξής να υψώνουν τη φωνή τους και για θέματα παιδείας καθαρά, κι όχι μόνο για τους μισθούς τους έξω από τα υπουργεία, με τις ντουντούκες!


Θυμάστε που, χρόνια πίσω, κάτι δάσκαλοι του «πρακτικού» ισχυρίζονταν πως ήταν ανώτερο από το «κλασικό» διότι «τα μαθηματικά οξύνουν τον νουν». Κι εμείς κοροϊδεύαμε βέβαια, μα έλα που βρέθηκε επιστημονικά μετρημένο, με τα μαθηματικά τους κιόλας, πως τ' Αρχαία και η ορθογραφία εντέλει όξυναν περισσότερο τον νουν! Αυτή κι αν είν' εκδίκηση των τόνων!..


Πέρα όμως από αστεία κι αντεκδικήσεις, χρόνια τώρα ακούγονται τα φληναφήματα διαφόρων πως τάχα «τίποτε δεν χάσαμε με το μονοτονικό» κι «άχρηστες όλες εκείνες οι κουτσουλιές πάνω απ' τις λέξεις» και «οι αρχαίοι δεν τα 'χαν, οι Αλεξανδρινοί τα πρόσθεσαν» και «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω» κι άλλα τέτοια επιπόλαια κι αντιεπιστημονικά. Οι αποδείξεις για το τι χάσαμε βρίσκονται μπρος στα μάτια μας. Μήπως ξαναδιαβάζουν κάποιοι στον τοίχο, γραμμένο από αόρατο χέρι, εκείνο «Μανή, θεκέλ, φάρες» που είδε ο τελευταίος Βαβυλώνιος βασιλιάς, σαν έμπαινε κιόλας στις πύλες της πρωτεύουσας του ο Πέρσης που θα τον αφάνιζε κι αυτόν και το θρόνο του;.. «Μετρημένα, ζυγισμένα, διαιρεμένα» -δηλαδή: «τέλειωσες!» τον προειδοποιούσε τότε ο προφήτης.


Μήπως δεν χρειαζόμαστε προφήτες πια, παρά μάς αρκούν οι φωνές όσων ήξεραν ακόμα να χρησιμοποιούν αυτά τα «σημαδάκια» που μονοκοντυλιά κατάργησαν ανεγκέφαλοι κυβερνώντες, κι αν δεν μπορούν να σκεπάσουν τα μουγκανητά των «αρμοδίων» των υπουργείων όποιας Παιδείας εδώ και μίαν εικοσαετία, είναι πάντως σοβαρότατες και τώρα πια κι επιστημονικά επιβεβαιωμένες, ώστε να υποψιάζουν για το τι επίκειται;


Ασφαλώς το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω! Μόνο, συμφορά μας! Θα τρέχουμε για καθαρό νερό από τα νάματά του, αύριο με τον κουβά, μεθαύριο με το κουταλάκι!*"

Ανοικτό Ψυχοθεραπευτικό Κέντρο - Συνεργάτες

Συνεργάτες.

Ἐπιμέλεια: Νατάσα Καραποστόλη, Μαρούλα Μητρούτσικου, Γιούλα Πάντου

Ἐναλλακτικές Ἐκδόσεις, 2007

Ἀπό τὸ ὀπισθόφυλλο:

Οἱ παρεκκλίνουσες συμπεριφορὲς τῶν ἀνθρώπων δὲν εἶναι συνήθως ἐπιδοκιμαστέες· τὸ ἴδιο ἀπαράδεκτες θεωροῦνται καὶ οἱ παρεκκλίσεις ἀπὸ τοὺς καθιερωμένους τρόπους ἀντιμετώπισής τους. Τὸ Ἀνοικτὸ Ψυχοθεραπευτικὸ Κέντρο ἀπετέλεσε, καὶ ἀποτελεὶ ὥς ἕνα βαθμό, μιὰ παρέκκλιση, ἴσως ἐπειδὴ πίστευε καὶ πιστεύει ὅτι οἱ παρεκκλίσεις εἶναι ἀναπόσπαστα καὶ πολὺ χρήσιμα, χαρακτηριστικὰ τῆς φύσης. Ἡ παρέκκλιση, πάντως, αὐτή, τοῦ Α.Ψ.Κ., δὲν ἦταν ἀποτέλεσμα περίσκεψης ἀλλ' ... ἀπερισκέπτου ἀντιδράσεως· γι' αὐτό, ἀπὸ φίλους ἀλλὰ καὶ ἀπὸ 'μᾶς τοὺς ἴδιους, τὸ ἐγχείρημα ἀναγνωρίζεται ὡς "παλαβό". Ὡστόσο, αὐτὴ ἡ "ἀντιδραστικότητα" τῆς ἀπαρχῆς, ἡ παλαβομάρα ἤ παρέκκλιση κρατάει 27 χρόνια.

Οἱ συντελεστὲς τοῦ ὅποιου ἔργου ἐπετελέσθη, κατ' αὐτὰ τὰ 27 χρόνια, δὲν θεωροῦν πὼς ἔχουν ὑποχρέωση νὰ δώσουν κάποια ἀναφορά, ἤ λόγο, πρὸς ὁποιαδήποτε "ἐπίσημη" ἤ συντεχνιακὴ κατεύθυνση, πέραν τῶν στηριξάντων μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη τους τὸ ἐγχείρημα.

Βεβαίως, ὑπάρχει ἡ διάθεση ἔκφρασης τοῦ "τὰ καταφέραμε", ὅπως καὶ τὸ καμάρι ὅτι αὐτὴ ἡ εὐδοκίμηση κατορθώθηκε ἄνευ ἀρωγῆς ἐξωτερικῆς, παρὰ μόνον χάρη στὸ ἐνδόμυχο κίνητρο τῶν συντελεστῶν καὶ ὄχι ἐξ αἰτίας κάποιου δελέατος οἰκονομικοῦ ἤ ἄλλου. Ἄν ἐνδοψύχως ὑπῆρχε κάποιο "δέλεαρ", αὐτὸ ἦταν ἴσως ἡ ἀόριστη προσδοκία ἑνός κάποιο "δύσκολου εὖγε" μιᾶς μικρῆς Ἀγορᾶς πεισματωμένων "σοφιστῶν".

Ὅλοι οἱ ἀπολογισμοὶ μὲ τὶς ἀναγκαῖες ἱστορικὲς ἀναδρομές, ἰδιαιτέρως ὅταν γίνονται ἀπὸ τοὺς ἱδρυτὲς καὶ πρωτοστάτες, μοιραῖα ἔχουν ἕνα αὐτοεγκωμιαστικὸ περιχόμενο. Πολὺ περισότερο δὲ ὅταν αὐτὲς οἱ ἀναδρομὲς ἐκτείνονται καὶ σ' ἕνα ἱκανὸ βάθος χρόνου, ὅπως εἶναι μιὰ 27ετία ...

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος, Ἰωάννης Κ. Τσέγκος

Εἰσαγωγικά

1. Ἡ Διαμορφωτικὴ Περίοδος, Ἀθανασία Κακούρη-Μπασέα

2. Ἰδεολογικοπολιτικοὶ Προβληματισμοὶ περὶ τὴν Ψυχιατρικὴ καὶ τὴν Ψυχοθεραπεία κατὰ τὴν Μεταπολίτευση, Ἰωάννης Κ. Τσέγκος

Α. ΤΟ ΑΝΟΙΚΤΟ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΗΜΕΡΑ

1. Γενικὴ Θεώρηση, Ἀθανασία Κακούρη-Μπασέα, Δημήτρης Μοσχονᾶς

2. Τὸ Περί-Ἐγὼ καὶ τὰ Ἐμπρόσωπα Ψυχοθεραπευτικὰ Σχήματα, Ἰωάννης Κ. Τσέγκος

3. Ἀνάδειξη τῆς Ἑτερότητας καὶ Ἀξιοποίηση τῆς Προσωπικότητας, Ἰωάννης Κ. Τσέγκος

4. Οἱ Ἀδόμητες Δραστηριότητες, Ἰωάννης Κ. Τσέγκος

5. Ἡ Ὁμαδικοαναλυτική-Κοινοτικὴ Ἐποπτεία, Ἕρση Κουνέλη

6. Κοινωνικοθεραπεία. Ἡ Χρήση τῆς Δραστηριότητας στὴν Ψυχοθεραπεία, Νατάσα Καραποστόλη

Β. Ο ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ

1. Ἁδρομερής Περιγραφὴ τοῦ Θεραπευτικοῦ Τομέως, Ἀθανασία Κακούρη-Μπασέα, Δημήτρης Μοσχονᾶς

2. Τὸ Τμῆμα Θεραπείας Ἐνηλίκων, Ἀθανασία Κακούρη-Μπασέα

3. Τὸ Τμῆμα Θεραπείας Οἰκογένειας καὶ Παιδιῶν, Θαλῆς Ν. Παπαδάκης, Ἕρση Κουνέλη

4. Ἡ Ψυχολογικὴ Ἀξιολόγηση, Χριστίνα Τερλίδου, Θαλῆς Ν. Παπαδάκης

5.Τὸ Θερινὸ Τμῆμα, Ἀθανασία Κακούρη-Μπασέα

6. Οἱ Ψυχοθεραπευτικὲς Κοινότητες, Νατάσα Καραποστόλη, Θεμελίνα Σκανδαλιάρη

7. Ἡ Καθημερινὴ Ψυχοθεραπευτικὴ Κοινότητα, Θεμελίνα Σκανδαλιάρη, Ἄννα Τζιότζιου

8. Ἡ Δεκαπενθήμερη Ψυχοθεραπευτικὴ Κοινότητα, Ἄννα Τζιότζιου, Εὐθύμιος Μαρκεζίνης

9. Οἱ Θερινὲς Θεραπευτικὲς Κοινότητες, Θεμελίνα Σκανδαλιάρη, Ἄννα Τζιότζιου

10. Τὸ Ὁμαδικοαναλυτικὸ Ψυχόδραμα, Νατάσα Καραποστόλη, Ἰωάννα Κατσούρη

Γ. Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ-ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ

1. Τὸ Τμῆμα Σεμιναρίων καὶ Συνεδρίων, Ἑλένη Μοράρου

2. Οἱ Ἐκπαιδευτικὲς Κοινότητες. Μεταπτυχιακὲς Ἐπαγγελματικὲς Ἐκπαιδεύσεις τοῦ Α.Ψ.Κ. καὶ τοῦ Ι.Ο.Α.Α., Εὐθύμιος Μαρκεζίνης, Νατάσα Καραποστόλη

3. Ἰνστιτοῦτο Ὁμαδικῆς Ἀνάλυσης Ἀθηνῶν, Εὐθύμιος Μαρκεζίνης

4. Ἰνστιτοῦτο Διαγνωστικῆς Ψυχολογίας, Δήμητρα Βεκιάρη, Ἰωάννα Πιπεργιᾶ

5. Ἰνστιτοῦτο Ψυχοδράματος-Κοινωνικοθεραπείας, Νατάσα Καραποστόλη, Ἀγγελικὴ Κοσμόγιαννη

6. Ἰνστιτοῦτο Θεραπείας Οἰκογένειας, Ἕρση Κουνέλη, Θαλῆς Ν. Παπαδάκης

7. Εὐρωπαϊκὸ Δίκτυο Ὁμαδικο-αναλυτικῶν Ἐκπαιδευτικῶν Ὀργανισμῶν (E.G.A.T.I.N.), Ζωὴ Βογιατζάκη

Δ. ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ

Ἡ Γραμματεία τοῦ Α.Ψ.Κ., Μαρούλα Μητρούτσικου



Βιβλιογραφία - Παραπομπές

Παράρτημα 1: Ἐξωτερικοὶ ὁμιλητὲς καὶ θεματολογία

Παράρτημα 2: Συμμετοχὴ σὲ Συνέδρια

Εὑρετήριο ὀνομάτων

Εὑρετήριο Θεμάτων

Ανοικτό Ψυχοθεραπευτικό Κέντρο

Α.Ψ.Κ.

Θεραπεία καὶ Ἐκπαίδευση σὲ ἕνα Κέντρο Ἡμέρας


Τὸ Ἀνοικτὸ Ψυχοθεραπευτικὸ Κέντρο ἱδρύθηκε τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1980 ἀπὸ μία ὁμάδα ἄμεσα ἐνδιαφερομένων γιὰ τὴν ψυχικὴ ὑγεία ἀνθρώπων καὶ ἀποτέλεσε τὴν ἔμπρακτη ἔκφραση μιᾶς σειρᾶς διαφωνιῶν, διαπιστώσεων ἀλλὰ καὶ θέσεων στὸν ἑλληνικὸ ψυχιατρικὸ χῶρο. Πιὸ συγκεκριμένα, «ἡ δημιουργία του ἀποφασίσθηκε ἀφοῦ διπιστώθηκε ὅτι τὰ κρατικὰ προγράμματα, ἀκόμη καὶ τὰ πλέον πολυδάπανα, ὄχι μόνον δὲν ἐπιλύουν, ἀλλὰ ἀντίθετα περιπλέκουν τὸ πρόβλημα Ψυχικὴ Ὑγεία, ἀφοῦ σχεδὸν πάντοτε καταλήγουν στὸν ἀνησυχητικὸ πολλαπλασιασμὸ τῶν ἰδιωτικῶν ἢ κρατικῶν κρεβατιῶν, στὴν αὔξηση τοῦ τζίρου τῶν φαρμακοβιομηχανιῶν, καθὼς ἐπίσης καί, κυρίως αὐτό, στὴν αὔξηση τῶν ψυχιατρικῶν ἀσθενῶν» (Τσέγκος, 1981). Στὸ καταστατικὸ ἱδρύσεως τοῦ ὀργανισμοῦ ἀναφέρονται οἱ κάτωθι βασικοὶ σκοποὶ:

Δημιουργία κατάλληλων συνθηκῶν ἐργασίας, τόσο γιὰ τοὺς θεραπευομένους ὅσο κυρίως γιὰ τοὺς θεραπευτές.
Ἀπομυθοποίηση τῆς ἐπικινδυνότητας τῶν ψυχικὰ ἀσθενῶν.
Πρόταξη τῆς ψυχοθεραπείας σὲ ἡμερήσια βάση ὡς κύριας θεραπευτικῆς προσέγγισης.
Λελογισμένη χρήση τῶν φαρμάκων.
Κατάρριψη τοῦ μύθου ὅτι ἡ ψυχοθεραπεία εἶναι ἀκριβή. Ἀντιθέτως, μπορεῖ νὰ εἶναι εὐπρόσιτη σὲ ὅλες τὶς κοινωνικὲς τάξεις.
Ἐκπαίδευση ἐπαγγελματιῶν ψυχικῆς ὑγείας στὴν ψυχοθεραπεία (Ὁμαδικὴ Ἀνάλυση, Ψυχόδραμα-Κοινωνικοθεραπεία, Θεραπεία Οἰκογένειας) καὶ τὴν Ψυχολογικὴ Ἀξιολόγηση.
Εὐαισθητοποίηση τῆς κοινῆς γνώμης ὡς πρὸς τὴν ἰδέα τῆς κοινοτικῆς προσέγγισης.

Οἱ δύο κύριοι τομεῖς δραστηριοτήτων τοῦ ὀργανισμοῦ εἶναι ὁ θεραπευτικὸς καὶ ὁ ἐκπαιδευτικός-ἐρευνητικός.

Ὀργανόγραμμα Δραστηριοτήτων

Βιβλία Σύγχρονης Ψυχοθεραπείας

Διεύθυνση Σειράς : Ιωάννης Κ. Τσέγκος

Η εκδίκηση των τόνων

Η εκδίκηση των τόνων
Η επίδραση των αρχαίων ελληνικών και του μονοτονικού στην ψυχοεκπαιδευτική εξέλιξη του παιδιού:
Συγγραφέας: Τσέγκος Ιωάννης Κ., Βεκιάρη Δήμητρα, Παπαδάκης Θαλής Ν.
Υπεύθυνος Σειράς: Τσέγκος Ιωάννης Κ.
Εκδότης: Εναλλακτικές Εκδόσεις
Σειρά: Σύγχρονη Ψυχοθεραπεία
ISBN: 978-960-427-083-5
Έτος έκδοσης: 2005

Περιγραφή
[...] Η ιδέα, ο σχεδιασμός και η διεξαγωγή της έρευνας, για τις συνέπειες της επιβολής του μονοτονικού, είναι προϊόν παρατηρήσεων και προβληματισμών που έγιναν σε χώρο όχι της εκπαίδευσης, αλλά της υγείας, όταν διαπιστώθηκε ότι, εκτός από τους φυγόπονους διορθωτές ("κάτω τα αιματοβαμμένα γραπτά"), τώρα έχουμε και πελατοθήρες θεραπευτές... καθώς και βεβαιωσιολόγους για μαθησιακές δυσκολίες, δυσλεξίες και "δυσλεξίες".
Η έρευνα αυτή είναι, δυστυχώς, η πρώτη και η μόνη η οποία έχει γίνει κατά τα 23 χρόνια που πέρασαν, από τη μεταμεσονύχτια συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων, της 11ης Ιανουαρίου του 1982, όταν με μια άσχετη τροπολογία επεβλήθη η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων.
Ο Εκπαιδευτικός-Ερευνητικός Τομέας του Ανοικτού Ψυχοθεραπευτικού Κέντρου διεξήγαγε, από το 1999 έως το 2002, την παρούσα έρευνα, σκοπός της οποίας ήταν να διερευνήσει την επίδραση που, ενδεχομένως, έχουν η εκμάθηση της ιστορικής ορθογραφίας και η αντίστοιχη της απλοποιημένης γραφής (μονοτονικό) στις ψυχοεκπαιδευτικές ικανότητες και λειτουργίες του ατόμου. Συμμετείχαν 21 ψυχολόγοι, 2 στατιστικολόγοι κι ένας ψυχίατρος.
Τα ευρήματα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι με την εκμάθηση των αρχαίων ελληνικών-ιστορικής ορθογραφίας ωριμάζουν ταχύτερα: οι οπτικές λειτουργίες, καθώς και οι γνωστικές, όπως η Αντίληψη και η Μνήμη. Δηλαδή διαπιστώθηκε θετική επίδραση στις οπτικοαντιληπτικές ικανότητες και λειτουργίες των παιδιών, από 6 έως 9 ετών, τις οποίες η εκμάθηση αυτή αναπτύσσει με επιταχυνόμενο ρυθμό. Και, όπως είναι γνωστό, η ωρίμανση των οπτικοαντιληπτικών και γνωστικών ικανοτήτων και λειτουργιών συνεπάγεται και περαιτέρω θετική σχολική επίδοση.
Η εκμάθηση αυτή μπορεί να ενεργήσει προληπτικά στην εμφάνιση ορισμένων μαθησιακών δυσκολιών (δυσλεξίες κ.ά.), αλλά και θεραπευτικά, όταν οι δυσκολίες αυτές έχουν ήδη εμφανισθεί.

Η ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟ

Δημοσιεύματα στὸν Τύπο σχετικά μὲ τὴν Ἔρευνα


ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2005

Πολυτονικό καὶ δυσλεξία

Ἀξιότιμε κ. Καρκαγιάννη,

Σᾶς γράφω ἐπειδὴ αὐτὲς τὶς μέρες, πολὺς θόρυβος καὶ κυρίως πολλὴ παραποίηση τῆς ἀλήθειας διαπράττεται γύρω ἀπὸ τὸ πολυτονικὸ καὶ τὴ δυσλεξία, ἀπ' ἀφορμὴ τὴν τριετὴ ἔρευνα ποὺ ἔγινε στὸ Ἀνοικτὸ Ψυχοθεραπευτικὸ Κέντρο, καὶ τὸ βιβλίο ποὺ κυκλοφόρησε πρόσφατα («Ἡ Ἐκδίκηση τῶν Τόνων», Ἐναλλακτικὲς Ἐκδόσεις), ὁπότε χρειάζονται ὁρισμένες διευκρινίσεις:

1. Ἡ ἔρευνα ἄρχισε πρὶν 6 χρόνια καὶ ἡ πρώτη της φάση, ποὺ κράτησε 3 χρόνια, ἔγινε μὲ παιδιὰ φυσιολογικὰ Α΄, Β΄ καὶ Γ΄ τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.

2. Σκοπός της ἦταν νὰ διερευνήσει τήν, παράδοξη, αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ μαθητῶν μὲ μαθησιακὲς δυσκολίες, ποὺ παρουσιάστηκε ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ’90 στὸ Παιδοψυχιατρικὸ Τμῆμα τοῦ Α.Ψ.Κ.

3. Ἡ ἔρευνα, ποὺ πρωτοπαρουσιάσθηκε στὸ 18ο Πανελλήνιο Ψυχιατρικὸ Συνέδριο, στὴν Κῶ στὶς 17.5.04, δὲν ἔγινε «ἀπὸ ψυχιάτρους», ὅπως λέγεται καὶ γράφεται, ἀλλὰ ἀπὸ 21 ψυχολόγους καὶ ἕναν ψυχίατρο, τὸν κ. Ἰ.Κ. Τσέγκο, ποὺ εἶχε τὴν ἰδέα καὶ τὴν ἐποπτεία τῆς ἔρευνας.

4. Ἡ ἔρευνα δὲν ἐπιχορηγήθηκε ἀπὸ τὸ κράτος ἢ τὴν Ε.Ε. καὶ πραγματοποιήθηκε μὲ 50 φυσιολογικὰ παιδιὰ ποὺ φοιτοῦν σὲ σχολεῖα τοῦ λεκανοπεδίου ὅπου διδάσκονται, ὅλα φυσικά, τὸ «μονοτονικό».

5. Τὰ παιδιὰ ἦταν συμβατὰ μεταξύ τους ὡς πρὸς ὅλες τὶς μεταβλητὲς ἐκτὸς μόνον τῆς ἐκμάθησης, ἢ μή, τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν, μεταβλητὴ ἡ ὁποία διεχώρησε τὰ παιδιὰ σὲ δύο ὁμάδες (μελέτης καί ἐλέγχου, ἢ «ἀρχαίων» καὶ «μονοτονικῶν»), ἐπειδὴ οἱ «ἀρχαῖοι» διδάσκονταν, ἐπιπλέον, γιὰ δύο ὧρες κάθε Σάββατο καὶ τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά, στὴν «Ἑλληνικὴ Ἀγωγή», μὲ πρωτοβουλία τῶν γονέων τους.

6. Ὅλα τὰ παιδιά ἐξετάστηκαν, στὴν ἀρχὴ καὶ στὸ τέλος τοῦ σχολικοῦ ἔτους (δηλαδὴ μετὰ ἀπὸ 9 μῆνες), μὲ διεθνῶς καθιερωμένες δοκιμασίες, προσαρμοσμένες καὶ σταθμισμένες στὸν ἑλληνικὸ πληθυσμό, ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν (WISC καὶ «ΑΘΗΝΑ» τὲστ).

7. Τὰ ἀποτελέσματα ἔδειξαν ὅτι οἱ «ἀρχαῖοι» ὑπερτεροῦν τῶν «μονοτονικῶν», μὲ στατιστικῶς σημαντικὲς διαφορές, ὡς πρὸς τὶς ὀπτικοαντιληπτικὲς καὶ γνωστικὲς ἱκανότητες καὶ λειτουργίες, οἱ ὁποῖες, ὡς γνωστόν, συνεπάγονται καὶ περαιτέρω θετικὴ σχολικὴ ἐπίδοση. Κατὰ ὁρισμένους εἰδικοὺς μπορεῖ νὰ ἐπιδράσουν θετικὰ στὴν πρόληψη μαθησιακῶν δυσκολιῶν (δυσλεξία καὶ «δυσλεξίες») ἀλλὰ καὶ θεραπευτικὰ ὅταν οἱ δυσκολίες αὐτὲς ἐμφανισθοῦν. Ἡ δυσλεξία πάντως δὲν ἦταν ἀντικείμενο τῆς ἔρευνάς μας. Τὰ ἐρωτήματα, ποὺ ὁδήγησαν στὴν ἔρευνα, προέκυψαν ἀπὸ τὴν αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν μαθησιακῶν δυσκολιῶν, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες χαρακτηρίζονταν ἀπὸ τὰ Κέντρα Διάγνωσης, Ἀξιολόγησης καὶ Ὑποστήριξης (Κ.Δ.Α.Υ.) «ὡς δυσλεξίες».

Ἐπειδὴ ἡ ἀνωτέρω ἔρευνα εἶναι ἡ πρώτη καὶ ἡ μόνη ποὺ ἔχει γίνει κατὰ τὰ 23 χρόνια τῆς ἐπιβολῆς τῆς ἁπλοποιημένης γραφῆς, ἐλπίζουμε ὅτι θὰ δώσει ἔναυσμα καὶ γιὰ ἄλλες, ἐπιβεβαιώνοντας ἢ ἀμφισβητώντας τὰ δικά μας εὑρήματα. Ἡ ἔρευνά μας, πάντως, συνεχίζεται μὲ τὰ ἴδια παιδιά, ποὺ τώρα βρίσκονται σὲ μεγαλύτερη ἡλικία (ΣΤ΄ Δημοτικοῦ), κατὰ τὴν ὁποία διαφοροποιοῦνται τὰ ψυχοεκπαιδευτικὰ δεδομένα.

Τελειώνοντας, θὰ ἤθελα νὰ προσθέσω ὅτι, μετὰ ἀπὸ 23 χρόνια, ὅταν ἡ ἀναγνωσιμότητα κειμένων τύπου life style ὑπερτερεῖ ἐκείνης τοῦ Παπαδιαμάντη καὶ ὅπου ἡ ἡμιμάθεια τῶν φοιτητῶν θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἐν γνώσει καὶ τοῦ ἐπιστολογράφου σας καθηγητοῦ κ. Θ. Τζαβάρα, λίγη περισσότερη ὑπευθυνότητα καὶ σοβαρότητα δὲν θὰ ἔβλαπτε. Ἄν τὰ "χρόνια ἔρευνας καὶ κλινικῆς δραστηριότητας δὲν τοῦ ἐπέτρεψαν (sic) νὰ διαβάσει κάποια σχετικὴ βιβλιογραφία", αὐτὸ ὀφείλεται στὸ ὅτι, δυστυχῶς, τέτοια ἔρευνα πού, ἐπαναλαμβάνω δὲν ἀφορᾶ τὴν δυσλεξία, δὲν ὑπῆρξε! Ἄς διαβάσει λοιπὸν τὴν ἔρευνά μας καὶ ἄς ἐπιχειρήσει ἐνδεχομένως καὶ μία ὁ ἴδιος ἀντὶ νὰ ἐπιφορτίζει ἐσᾶς μὲ διαμεσολαβήσεις στὴν Ἱερὰ Σύνοδο!


Μὲ ἐξαιρετικὴ τιμή,


Θαλῆς Ν. Παπαδάκης

Κλινικὸς Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής

Πρόεδρος τοῦ Συλλόγου Ἑλλήνων Ψυχολόγων





Ἡ Ἐκδίκηση τῶν Τόνων. Ἡ Ἐπίδραση τῶν «Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν»καὶ τοῦ «Μονοτονικοῦ» στὴν ψυχοεκπαιδευτική ἐξέλιξη τοῦ παιδιοῦ.


᾿Ι.Κ. Τσέγκος, Θ. Ν. Παπαδάκης, Δ. Βεκιάρη, 2005. Ἀθήνα: Ἐναλλακτικὲς Ἐκδόσεις.


Ἀπὸ τὸ ὀπισθόφυλλο:

Μετὰ τὸν ἀξιοθρήνητο καβγὰ στὴ Φιλοσοφικὴ Ἀθηνῶν γιὰ τὸ μονοτονικὸ κατὰ τὴν Κατοχὴ (!), εἴχαμε τὴν ἔκδοση δύο βιβλίων, τή Δίκη τῶν Τόνων (1943) καὶ τὴν Ἀντιδικία τῶν Τόνων (1944), ἀπὸ τὶς ἀντίστοιχες παρατάξεις. Μὲ τὴν παροῦσα ἔρευνα, αἰσίως καὶ «νομοτελειακῶς», φθάσαμε καὶ στὴν Ἐκδίκηση τῶν Τόνων, ἀφοῦ μετὰ τὴ Δικτατορία ποὺ ἀνασκολόπησε τὴν Καθαρεύουσα, ἐν συνεχείᾳ καὶ ἡ Μεταπολίτευση ξεκατίνιασε τὴ Δημοτική!

Ἡ ἰδέα, ὁ σχεδιασμὸς καὶ ἡ διεξαγωγὴ τῆς ἔρευνας, γιὰ τὶς συνέπειες τῆς ἐπιβολῆς τοῦ μονοτονικοῦ, εἶναι προϊόν παρατηρήσεων καὶ προβληματισμῶν ποὺ ἔγιναν σὲ χῶρο ὄχι τῆς ἐκπαίδευσης, ἀλλὰ τῆς ὑγείας, ὅταν διαπιστώθηκε ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς φυγόπονους διορθωτὲς ("κάτω τὰ αἱμαοβαμμένα γραπτά"), τώρα ἔχουμε καὶ πελατοθῆρες θεραπευτές ... καθὼς καὶ βεβαιωσιολόγους γιὰ μαθησιακὲς δυσκολίες, δυσλεξίες καὶ "δυσλεξίες".

Ἡ ἔρευνα αὐτὴ εἶναι, δυστυχῶς, ἡ πρώτη καὶ μόνη ἡ ὁποία ἔχει γίνει κατὰ τὰ 23 χρόνια ποὺ πέρασαν, ἀπὸ τὴ μεταμεσονύχτια συνεδρίαση τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, τῆς 11ης Ἰανουαρίου τοῦ 1982, ὅταν μὲ μιὰ ἄσχετη τροπολογία ἐπεβλήθη ἡ κατάργηση τῶν τόνων καὶ τῶν πνευμάτων.

Ὁ Ἐκπαιδευτικός-Ἐρευνητικός Τομέας τοῦ Ἀνοικτοῦ Ψυχοθεραπευτικοῦ Κέντρου διεξήγαγε, ἀπὸ τὸ 1999 ἕως καὶ τὸ 2002, τὴν παροῦσα ἔρευνα, σκοπὸς τῆς ὁποίας ἦταν νὰ διερευνήσει τὴν ἐπίδραση ποὺ, ἐνδεχομένως, ἔχουν ἡ ἐκμάθηση τῆς ἱστορικῆς ὀρθογραφίας καὶ ἡ ἀντίστοιχη τῆς ἁπλοποιημένης γραφῆς (μονοτονικό) στὶς ψυχοεκπαιδευτικὲς ἱκανότητες καὶ λειτουργίες τοῦ ἀτόμου. Συμμετεῖχαν 21 ψυχολόγοι, 2 στατιστικολόγοι κι ἕνας ψυχίατρος.

Τά εὑρήματα ὁδηγοῦν στὸ συμπέρασμα ὅτι μὲ τὴν ἐκμάθηση τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν - ἱστορικῆς ὀρθογραφίας ὡριμάζουν ταχύτερα: οἱ ὀπτικὲς λειτουργίες, καθώς καὶ οἱ γνωστικές, ὅπως ἡ Ἀντίληψη καί ἡ Μνήμη. Δηλαδὴ διαπιστώθηκε θετικὴ ἐπίδραση στὶς ὀπτικοαντιληπτικὲς ἱκανότητες καὶ λειτουργίες τῶν παιδιῶν, ἀπὸ 6 ἕως 9 ἐτῶν, τὶς ὁποῖες ἡ ἐκμάθηση αὐτὴ ἀναπτύσσει μὲ ἐπιταχυνόμενο ρυθμό. Καί, ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ ὡρίμανση τῶν ὀτπικοαντιληπτικῶνξ καί γνωστικῶν ἱκανοτήτων καί λειτουργιῶν συνεπάγεται καὶ περαιτέρω θετικὴ σχολικὴ ἐπίδοση.
Ἡ ἐκμάθηση αὐτὴ μπορεῖ νὰ ἐνεργήσει προληπτικὰ στὴν ἐμφάνιση ὁρισμένων μαθησιακῶν δυσκολιῶν (δυσλεξίες κ.ἄ.), ἀλλὰ καὶ θεραπευτικά, ὅταν οἱ δυσκολίες αὐτὲς ἔχουν ἤδη ἐμφανισθεῖ.
(ἀπὸ τὸ ὀπισθόφυλλο)

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Εὐχαριστήρια
Ἰωάννης Κ. Τσέγκος, Πρόλογος

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ : Προκαταρκτικὴ ἀναδρομή
Εἰσαγωγὴ (ὑπὸ μορφὴ συνεντεύξεως)

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ : Ἡ ἔρευνα
Ἡ ἐκμάθηση τῶν ἀρχαίων ἐλληνικῶν ὡς εὐοδοτικὸς παράγων στὴν ψυχοεκπαιδευτικὴ ἐξέλιξη τοὺ παιδιοῦ
Εἰσαγωγικὰ
Α. Μεθοδολογία
Β. Ἡ διεξαγωγὴ τῆς ἔρευνας
Γ. Τὰ εὑρήματα
Δ. Συζήτηση
Τὸ πρόβλημα τῆς δυσλεξίας
Παραπομπές – Βιβλιογραφία

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟΝ
Παράρτημα : Πίνακες τῶν Διαγραμμάτων
Εὑρετήριο Θεμάτων
Εὑρετήριο ὀνομάτων

Δημοσιεύματα στὸν Τύπο σχετικά μέ τὸ βιβλίο.