«Η αντιλόπη της αίσθησης»
Η Φλώρα Ορφανουδάκη ήδη με το «Χαμένον Ίλιο» είχε δείξει τις ικανότητές της. Πειθαρχημένη ελλειπτικότητα, ποιητική αίσθηση του αιτιοκρατικού, σαφήνεια, που τροφοδοτείται και από τη λογική και από το συναίσθημα και την αισθαντικότητα.
Τώρα με την «Αντιλόπη της αίσθησης» δείχνει ότι έχει προωθήσει πολύ και τη μορφή και το περιεχόμενο. Ο στίχος είναι πιο σφικτός, πιο αποτελεσματικός, τα ποιήματα έχουν οργανικότερη εξέλιξη. Η κάπως αβέβαιη εξομολογητικότητα της πρώτης ποιητικής της συλλογής μετασχηματίζεται και παίρνει πραγματικότερες κατευθύνσεις. Το σάστισμα και η μελαγχολία γίνονται τώρα φιλοσοφία του υποκειμένου. Ο αβρός πεισιθανατισμός (ο δικός της και της εποχής) παίρνει τώρα τη μορφή ηθικοαισθητικών συνειδητοποιήσεων. Τα οδυνηρά και αναίτια σταματήματα που επιβάλλει ο χρόνος αντικαθίστανται με τη ρυθμοκινητική γοητεία που επιβάλλει στο στίχο η γνήσια ποίηση.
Έχει προχωρήσει πολύ στη δυνατότητα μετουσίωσης. Πώς όμως το κατάφερε; Όχι βέβαια τυχαία, με επιπολαιόριζες προσπάθειες, εικοτολογώντας ή προφητολογώντας. Υπάρχει ένα ουσιαστικό προχώρεμα στην κατανόηση του αυθεντικού, του λυρικού, του αισθητικού, του πνευματικού. Έτσι ο λόγος της αποχαρακτηρίζει και αποκαλύπτει την ψευτοενότητα του παρόντος. Πολύ ευχαρίστως θα υπέγραφε τους στίχους του Νίκου Καρούζου: δική σας η λογική/ δεν την διεκδίκησα. Η γενική πιο εδραία βάση κατανόησης της δίνει την δυνατότητα να προχωρήσει σε ουσιαστικότερη γλωσσική τελείωση, να διασαφηνίσει τις εικονοπλασίες της, να κάνει πλαστικότερη την εκφραστική δομή, να επιγραμματοποιήσει τον στίχο.
Η ποιήτρια ξέρει να χρησιμοποιεί και να μεταστοιχειώνει την πονεμένη απαλότητα που φέρνει στον ποιητικό λόγο η γενιά της, να ανθίσταται πνευματικά στη φθορά (με τον στίχο, την αισιοδοξία, την χαρά, την πίστη), να μην μένει άπραγη, να αποφορτίζει από την σκοτεινιά και την μουγκαμάρα τους τις ανήλιαγες εμφανίσεις. Όπως όλοι οι εκπρόσωποι της ποιητικής γενιάς του ’80 που ψάχνουν συνδημιουργώντας η Φλώρα Ορφανουδάκη βιώνει το αγεφύρωτο χάσμα της οντολογικής της ποιότητας με τον περιβάλλοντα χώρο-χρόνο. Γι’ αυτό και (προσπαθεί να) τραγουδά.
Γιατί ο ποιητής αυτό οφείλει να κάνει. Ζώντας στο αέναο χωροχρόνο των δολοφόνων οφείλει να μένει έκκεντρος και να τραγουδά…
Παντελής Απέργης, κριτικός