Αλεξανδρινή μου Υπατία (άνοιξη του 416 μ.Χ.) Ποίημα του Ιωάννη Σ. Μποζίκη

Τι αντιθέσεις, τι ειρωνεία Αλεξανδρινή μου Υπατία!
Τι τραγική κατάντια στις γνώσεις σου ενάντια!
Στο όνομα του Ναζωραίου θυσίασαν τη σύνεση του ωραίου
κι έθαψαν μαζί σου τα ιδεώδη της ψυχής σου.
Μεγάλη Υπατία, σώφρων, ενάρετη.
Σκοπός σου οι γνώσεις, το δίκιο, η αρετή.
Με το θάνατο σου η ανθρωπότης πήρε τον κάτω δρόμο,
Τρόμος και σκοταδισμός σκέπασε όλο τον κόσμο.
Πάσχα των Χριστιανών, Πάσχα μοιραίο.
Φανατικοί κι αμόρφωτοι καλόγεροι
κάνουν το έγκλημα το φρικαλέο.
Στη θέση Καισαρεία,
παρά των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης
απάνω σου ξεχύθηκαν οι αθεόφοβοι κι αγριεμένοι.
Αχ, στοργική και Δελφική μου Υπατία!
Με τι ζήλο και για ποια αμαρτία
σε χτύπησαν με πέτρες, σίδερα και ξύλα
κι έγδαραν τη σάρκα σου με κοφτερά κοχύλια;
Τι αντιθέσεις, τι ειρωνεία της Ιστορίας!
Οι χριστιανοί, τώρα διώκτες της κάθε παλαιάς θρησκείας
πήραν εκδίκηση με αίμα, εξευτελίζοντας
το πάνσοφό σου πνεύμα.
Με τι ζοφερό μίσος, περιφέρανε τα διαλυμένα μέλη σου
κι ανάψανε φωτιά να κάψουν το σεπτό κορμί σου;
Πού βρήκανε οι βάρβαροι την όρεξη
μες στη Μεγάλη Εβδομάδα
και στήσανε χορό μπροστά στις στάχτες όλοι αράδα;
Κι ας κατατάχτηκε στων Αγίων τη χορεία
ο Κύριλλος, καμαρωμένος,
πάντα στο βαθύ τίποτα της αβύσσου θα είναι ξεχασμένος.
Κι ας σκορπίσανε τις στάχτες σου στους τέσσερους ανέμους,
το πνεύμα σου το ελληνικό θα μας κρατάει πάντα ενωμένους.
Προδομένη και τραγική μου Υπατία!
Δεν ήσουν μάγισσα, ούτε του σατανά η θυγατέρα.
Ήσουν η θράκα, η ζεστή, η τελευταία των Ελλήνων η μητέρα.
Ήσουν μια αχτίδα από τον ήλιο, που λάμπει εκεί πέρα,
ήσουν η Ελλάδα της αρχαιότητας, η Ελλάδα, που θα γυρίσει κάποια μέρα.


Α' ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ 2005
ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ