Δημήτριος Τριγώνης - Dimitrios Trigonis

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

(Τα Μάρμαρα Μιλούν)



Καθώς διαβαίνω ανάμεσα

στον ιερό σου χώρο,

Ω Παρθενώνα,

φουχτιάζω μερικά κομματιασμένα,

άψυχα και παγωμένα μάρμαρά σου.



Τα σφίγγω επάνω στο στήθος μου,

κι’ αυτά τα απομεινάρια από την

περίλαμπρη αίγλη σου, που κοίτωνται

τώρα εδώ κι’ εκεί επάνω στ’ άγιο χώμα σου,

γίνονται φλόγα πού ζεσταίνει τήν ψυχή μου.



Η καρδιά μου σκιρτά σαν ακούω

ψιθυρίσματα χαράς, πόνου, στεναγμών και θρήνου

να βγαίνουν μέσα από τ’ άψυχα σπλάχνα τους,

λες και ζωντανεύουν μέσα στις φούχτες μου

και θέλουν να «μιλήσουν».



Κλείνω τα μάτια μου και τ’ αφουγκράζομαι,

τ’ ακούω να «μιλούν» με χαρά και υπερηφάνεια

για τον χρυσούν αιώνα του Περικλέους,

τότε που ο απαράμμιλος, ο ένας και μοναδικός γλύπτης

ο μέγας Φειδίας σε σμίλεψε.



Μαζί με τους μεγάλους Αρχιτέκτονας Ικτίνον και Καλλικράτην

πήραν το πεντελικό καθάριο μ’άψυχο μάρμαρο,

τού έδωσαν «ψυχή» και το «ζωντάνεψαν».

Κι’ ανήγειραν εσένα λαμπρέ μου Παρθενώνα

γιά να φωτίζης το ανθρώπινο γένος!



Έγινες η κιβωτός τού πνεύματος

και η μαρμάρινη βίβλος της τέχνης!

Έγινες το θείο φωτοστέφανον της Ελλάδος

της ενδοξοτέρας χώρας της αρχαιότητος,

της κοιτίδος και ασπίδος τού δυτικού πολιτισμού!



Έγινες ο ιερός Ναός της Παλλάδος Αθηνάς,

της γλαυκώπιδος Παρθένου Θεάς της Σοφίας,

προστάτιδος τού κλεινού και ιοστεφούς άστεως των Αθηνών,

φάρου των γραμμάτων, τέχνης και γνώσεως!

έγινες ο οίκος τού κάλλους και τού «Αεί όντος»!





Μα ανάμεσα στα ψιθυρίσματα της χαράς κι’ υπερηφάνειας

ανακατεύονται μαζί φωνές πόνου και στεναγμών

διότι αυτό το βάθρο σου, της δόξης και τιμής,

το «πλάκωσε» ο μαύρος μεσαιών και οι απολίτιστοι λαοί του

σ’ έθεσαν στο περιθώριο και στην αφάνεια.



Και οι στεναγμοι γίνονται θρήνος και δάκρυα,

που ζεματούν την ψυχή,

όταν μετά την αναγέννησι, πρός αίσχος

των «πολιτισμένων» λαών, σ’ άφησαν να σκλαβωθής

από τους βαρβάρους.



Χείριστον δέ, που ματώνει την καρδιά,

στην περίοδο της σκλαβιάς σου σε ακρωτηρίασαν!

Οι βάρβαροι με την πυρίτιδα

και οι «πολιτισμένοι βάρβαροι» με την κλοπή

και την αρχαιοκαπηλία.



Και τώρα ακόμη

σε μία δήθεν ελεύθερη και πολιτισμένη κοινωνία

τα ιερά σου γλυπτά κρατούνται αιχμάλωτα

μακριά από τα δοξασμένα, άγια χώματα

τού τόπου που ανήκουν, της γενετείρας σου Ελλάδος.



Φτάνει πιά. Λαοι της οικουμένης εγερθείτε.

Βροντοφωνείσθε την κατακραυγή σας στους βεβήλους.

Τα μάρμαρα «μιλούν» και «στενάζουν»

διά τα αιχμάλωτα γλυπτά αδέλφια τους,

έφτασε το πλήρωμα τού χρόνου να επαναπατριστούν στον ιερό τους τόπο.





Να επουλώσουν τις πληγές

αυτής της πολυβασανισμένης γης σου

από τις πράξεις των βεβήλων που μολύνουν

τα τιμημένα, αιματοβαμμένα χώματά της,

τα προπύργια της ελευθερίας και τού πολιτισμού!



Ω Παρθενώνα μου!

Διά μέσου των εποχών οι βάρβαροι

ζήλεψαν το κάλλος σου και σε ακρωτηρίασαν,

οι βλάσφημοι, οι ιερόσυλοι «πολιτισμένοι»

με ιταμότητα προσπάθησαν να σε διαμελίσουν.

Μα τα μάρμαρά σου «μιλούν»`



Ω Παρθενώνα μου!

ήσουν, είσαι και θα παραμένης

ο χρυσός, ολόλαμπρος και ακτινοβόλος ήλιος

να φωτίζης την οικουμένη εις τούς αιώνας!



ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΡΙΓΩΝΗΣ


Μπρίτζπορτ Κοννέκτικατ

Δεκέμβριος 2005