ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΙΚΗΦ. ΚΟΣΣΥΒΑΚΗ - ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

Ι Δ Ο Υ Ο Ι Τ Ο Υ Ρ Κ Ο Ι
(Μέ τήν απειλή τής ένταξής τους στήν Ευρωπαϊκή Ενωση)
Α Θ Η Ν Α
Δεκέμβριος 2006
2
Ι Δ Ο Υ Ο Ι Τ Ο Υ Ρ Κ Ο Ι
Γιά τόν Λαό αυτόν θά αρκούσε ίσως νά αναφερθεί κάποιος μόνο στήν
«εκτίμηση» τού εξέχοντος Αγγλου πολιτικού και Πρωθυπουργού τής
Μεγάλης Βρεττανίας τού 19ου αιώνα, Γουίλλιαμ Γλάδστων (William
Gladstone) σέ συγγραφή του, τό έτος 1876, γιά τό λεγόμενο «Ανατολικό
Ζήτημα», δηλαδή τό πρόβλημα τής διάλυσης τής παρηκμασμένης
Οθωμανικής αυτοκρατορίας :
«…Aπό την μαύρη ημέρα που πρωτοεμφανίζονται στην Ευρώπη οι
Τούρκοι αποδείχτηκαν στο σύνολό τους ως ο πλέον αντιανθρωπιστικός
τύπος της Ανθρωπότητος». «Οπουδήποτε και αν πήγαν, μια φαρδιά
γραμμή αίματος ακολούθησε το πέρασμά τους». «Οπου απλώθηκε η
κυριαρχία τους, εξαφανίστηκε ο Πολιτισμός». «Αντιπροσωπεύουν παντού
τήν κυβέρνηση της βίας, αντίθετα σέ κάθε έννοια δικαίου».
Πρόκειται γιά τούς Οθωμανούς Τούρκους, οι οποίοι, μεταξύ τών άλλων
«πολιτισμικών θεσμών» τους, είχαν καθιερώσει μέ νόμο τήν …αδελφο-
κτονία και κάθε Σουλτάνος τους, προκειμένου νά εδραιωθεί στό θρόνο,
ξεκλήριζε -«εν δικαίω»- όλα του τ’ αδέλφια…
(Ο διάδοχος τού Μωάμεθ τού «Πορθητή», ο επιλεγόμενος Σελήμ ο «Αγριος»,
εξόντωσε εννέα μέλη τής οικογενείας του εφαρμόζοντας τόν νόμο αυτόν (…) ο δέ
Βαγιαζήτ «Ιλντερίμ» («Κεραυνός») έσφαξε εν ψυχρώ τόν αδελφό του, αμέσως
μόλις πληροφορήθηκε τόν θάνατο τού πατέρα τους, στή μάχη τού Κοσσυφο-
πεδίου τό 1389 μ.Χ., εφαρμόζοντας τόν ίδιο νόμο).
Πρόκειται γιά τούς Οθωμανούς Τούρκους, οι οποίοι π ο τ έ δέν τήρησαν
συνθήκες πολέμου, συμφωνίες παράδοσης πόλεων και σεβασμού αιχμα-
λώτων, η δε αιμοβορία τους, η δολιότητα τους, η καθιέρωση απάνθρωπων
βασανιστηρίων και η εξόντωση ολόκληρων πληθυσμών δ έ ν ήταν
μεμονωμένα γεγονότα, οφειλόμενα σέ κάποια ανώνυμα στελέχη τής στρα-
τιωτικής και πολιτικής τους ιεραρχίας αλλά (ήταν) η επίσημη πολιτική
συμπεριφορά τής Τουρκικής Σουλτανικής ηγεσίας και η προσχεδιασμένη
τακτική της γιά τήν κατατρομοκράτηση και υποδούλωση τών Λαών πού
3
αντιστέκονταν, προκειμένου νά υπερασπίσουν τήν Πατρίδα τους από
αυτή τήν αναπάντεχη «αγέλη τσακαλιών»…
Οι Μικρασιατικοί και οι Βαλκανικοί Λαοί, περισσότερο δέ απ’ όλους οι
Ελληνες, δέν έχουν νά θυμούνται από τούς Τούρκους δυνάστες τους παρά
μόνο «πικρούς» αιώνες απίστευτων σφαγών, λεηλασιών, παιδομαζωμά-
των, βασανιστηρίων, εμπρησμών και εξανδραποδισμών, αφ’ ότου αυτός
ο αιμοχαρής και ληστρικός λαός, έκανε τήν εμφάνισή του στά πατρογονικά
εδάφη τους και αυτά είναι ιστορικά στοιχεία πού δ έ ν π ρ έ π ε ι νά
λησμονούνται.
Ενδεικτικά θά θυμίσουμε μερικά από τά «κατορθώματά» τους πού,
δυστυχώς, δέν αποτελούν εξαίρεση αλλά τόν κανόνα τής διαχρονικής
βαρβαρότητάς τους.
Εχει καταγραφεί στά ιστορικά χρονικά ότι ο Μωάμεθ Β’ όταν εκστρά-
τευσε κατά τής Ρόδου, τό 1459 μ.Χ., μετέφερε εκεί και εννέα χιλιάδες (9.000)
«παλούκια» (…) έχοντας εκ προοιμίου τήν «ευγενή» πρόθεση νά «παλου-
κώσει» ισάριθμους από τούς υπερασπιστές τής πόλεως…
Είναι φρικιαστική η περιγραφή τών ιστορικών συγγραφέων γιά τήν
σφαγή τών αιχμαλώτων υπερασπιστών τής Χαλκίδας (όταν τήν κατέλαβε
τό 1457 μ.Χ. ο ίδιος ο Μωάμεθ Β’) και πάλι παραβιάζοντας τίς συνθήκες
παράδοσής τους.
Είναι γνωστή η απάνθρωπη εξόντωση (παρά τίς επίσημες συνθήκες
παράδοσης τής Αμμοχώστου εν έτει 1569) τού αιχμαλώτου Διοικητή της,
ηρωϊκού Βενετού Μαρκαντώνιο Μπραγκαντίν (τόν οποίο οι Τούρκοι
έγδαραν ζωντανό…) αλλά και τό ξεπούλημα στά σκλαβοπάζαρα τής
Ανατολής, χιλιάδων αιχμαλώτων γυναικοπαίδων.
Παρομοίως και γενικότερα, δέν υπήρξε πόλη και περιοχή τού ευρύτερου
Ελλαδικού και Μικρασιατικού Ελληνισμού στά 400 χρόνια τής Τουρκο-
κρατίας πού νά μήν υπέστη σφαγές, εξανδραποδισμούς, πυρπολήσεις
και (τό χειρότερο όλων…) τό απάνθρωπο παιδομάζωμα, μέ τό οποίο, κάθε
Ελληνική οικογένεια, απορφανίζονταν από τά ευρωστότερα και ευφυέ-
στερα άρρενα τέκνα της, γιά νά στελεχωθούν τά «επίλεκτα» τάγματα τού
Οθωμανικού Στρατού, οι «Γενίτσαροι».
4
Ακόμη, είναι απίστευτες οι φρικαλεότητες πού διέπραξε ο Τουρκικός
στόλος, μέ ναύαρχο τόν διαβόητο εξωμότη Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα,
στήν 10ετία μεταξύ 1560 και 1570, σέ βάρος τού Ελληνισμού τού Αιγαίου,
όπου τά περισσότερα νησιά αλλά και οι παραθαλάσσιες πόλεις ερημώ-
θηκαν, οι πληθυσμοί, όσοι δέν σφαγιάστηκαν, πουλήθηκαν ως σκλάβοι
και ελάχιστοι ξέφυγαν.
Διακόσια πενήντα χρόνια αργότερα, τόν Μάρτιο 1822, η μαρτυρική Χίος,
ένα νησί 120.000 κατοίκων πού ευημερούσε όσο κανένα στόν Αιγαιακό
χώρο, βίωσε μία ακόμη ενδεικτική απόδειξη τής …«πολιτισμικής»
Τουρκικής συμπεριφοράς, σέ εκδίκηση τής αποβάσεως Σάμιων επανα-
στατών υπό τόν Λυκούργο Λογοθέτη και τήν (όχι ομόθυμη…) συμμετοχή
της στήν Εθνική Επανάσταση.
Εναντίον της κατέπλευσε όλος σχεδόν ο Τουρκικός στόλος πού αποβί-
βασε πολυάριθμο τακτικό στρατό αλλά και χιλιάδες άτακτους «βασιβου-
ζούκους» οι οποίοι, επί ημέρες, αφέθηκαν νά σφάζουν και νά λεηλατούν
ανελέητα αθώους ανθρώπους.
Σέ μία εβδομάδα, καταστράφηκε και πυρπολήθηκε οτιδήποτε υλικό
αγαθό (σπίτια, αρχοντικά, εκκλησίες, καλλιέργειες, δενδροφυτείες κ.λ.π.) ενώ
μέ επίσημη διαταγή τού Διοικητή τών στρατευμάτων εισβολής, περί τούς
πενήντα χιλιάδες (50.000) αιχμάλωτοι Χιώτες σφαγιάστηκαν από τούς
Τούρκους, άλλες σαράντα χιλιάδες (40.000) πουλήθηκαν στά σκλαβο-
πάζαρα τής Αιγύπτου, τού Αλγερίου και τής Τύνιδας, είκοσι χιλιάδες
(20.000) γλύτωσαν τά Ψαριανά καράβια, ενώ μόνο πέντε χιλιάδες (5.000)
απέμειναν σάν φαντάσματα πάνω στό έρημο και κατεστραμμένο νησί…
Ο πολιτισμένος κόσμος έφριξε τότε γιά τήν αποτρόπαια γενοκτονία και
α ρ κ ε ί : νά διαβάσει κανείς τό ποίημα τού Βίκτωρος Ουγκώ «Τό παιδί
τής Χίου», ν’ αντικρύσει τόν περίφημο πίνακα τού Ευγένιου Ντελακρουά
«Η σφαγή τής Χίου» (και επισκεπτόμενος τήν Βυζαντινή «Νέα Μονή» τής
Χίου, ν’ ανατριχιάσει βλέποντας τά δεκάδες κρανία παιδιών και ενηλίκων
5
μέ εμφανή τά σημάδια από τά μαχαίρια και τά τσεκούρια τών βαρβάρων
σφαγέων τους) γιά νά μήν τούς συγχωρήσει ποτέ…).
Αλλά βέβαια η ίδια αδίστακτη και αιματοβαμμένη συμπεριφορά τών
Τούρκων επιφυλάχτηκε και σέ άλλες πόλεις και νησιά τής επαναστατη-
μένης Ελλάδος, ιδιαίτερα δέ στά Ψαρά, στήν Κάσο και στήν Κρήτη όπου,
μετά τήν αποτυχία τής Επαναστάσεως τού 1821, ξεκληρίστηκαν ολόκληρα
χωριά, ο δε ηγέτης της Δασκαλογιάννης, γδάρθηκε ζωντανός, παρ’ ότι
παραδόθηκε οικειοθελώς, μετά από επίσημες συνθήκες ανακωχής.
Αλλωστε, ίδια ήταν διαχρονικά η άνανδρη συμπεριφορά τών απάν-
θρωπων αυτών θηρίων σέ βάρος κάθε αιχμαλώτου αγωνιστή - επαναστάτη
πού έπεφτε στά ανελέητα χέρια τους.
Ενδεικτικά και πάλι θά αναφερθούμε σέ ορισμένους μόνον εξέχοντες
Ελληνες αγωνιστές πού είχαν τήν φρικτή τύχη νά πέσουν στά χέρια
τών Τούρκων, γιατί ο «κατάλογος» είναι ατελείωτος στά τετρακόσια
χρόνια πού πέρασαν από τήν κατάληψη τής Πόλης, τήν 29η Μαϊου 1453
μέχρι τό έτος 1828, οπότε συστήθηκε ανεξάρτητο Ελληνικό Κράτος.
Ι Δ Ο Υ : O Μιχαήλ Ράλλης γδάρθηκε ζωντανός, ο Κορκόνδυλος Κλαδάς
παλουκώθηκε, οι τρείς αδελφοί τού Γεωργίου Καστριώτη, πού είχαν
παραδοθεί ως όμηροι, δολοφονήθηκαν, ο Επίσκοπος Τρίκκης Διονύσιος
και ο παπά-Θύμιος Βλαχάβας γδάρθηκαν ζωντανοί, ο Ανδρίτσος Βερού-
σης (πατέρας τού Οδυσσέα Ανδρούτσου) στραγγαλίστηκε στίς φυλακές
τής Κωνσταντινούπολης, μετά από επτά χρόνια αιχμαλωσίας.
Ακόμη, τόν βάρδο τής Βαλκανικής Ελευθερίας, Ρήγα Φεραίο και τούς
συντρόφους του, οι Τούρκοι τούς στραγγάλισαν στή φυλακή.
Τού Κατσαντώνη και τού αδελφού του Χασιώτη, τούς έσπασαν τά
κόκκαλα.
Ο ήρωας τού 1821 Θανάσης Διάκος, πού πιάστηκε αιχμάλωτος μέ
σπασμένο γιαταγάνι στήν Αλαμάνα, άνανδρα παλουκώθηκε και ψήθηκε
ζωντανός στήν φωτιά…
6
Αλλά εκτός τών Ελλήνων και οι υπόλοιποι Βαλκανικοί, Μικρασιατικοί
και Αραβικοί πληθυσμοί δέν υπέστησαν λιγότερα από τούς αιμοβόρους
Τούρκους στά αντίστοιχα και γι’ αυτούς χρόνια τής Οθωμανικής κατά-
κτησης και κατοχής μέχρι τούς Βαλκανικούς πολέμους τού 20ου αιώνα.
Στήν Βουλγαρία, τήν Αλβανία, τήν Ρουμανία, τήν Σερβία και τήν Κροατία,
επί αιώνες, πόλεις και χωριά πυρπολούνταν αδίστακτα, οι κάτοικοι
ζούσαν κάτω από τόν συνεχή τρόμο τής βαρύτατης φοροαρπαγής, τής
αυθαιρεσίας και τής σφαγής, υποχρεούμενοι νά αλλαξοπιστήσουν γιά νά
γλυτώσουν και όσοι δέν υπέκυπταν σφάζονταν ή πουλιόνταν σκλάβοι.
Εύλογα ο Γερμανός συγγραφέας τού 19ου αιώνα, ο Γιόχαν Βύλφερ από
τήν Νυρεμβέργη, διακήρυττε πρός κάθε κατεύθυνση ότι : «…Ο Τούρκος
είναι ο χειρότερος εχθρός τών ανθρώπων»…)
Αναφέρουμε χαρακτηριστικά μία από τίς πιό φρικιαστικές μνήμες τής
Τουρκικής θηριωδίας (πού όμως «επισήμως» αποσιωπούνται γιά ευνόητους
λόγους…) τήν αναφορά τού ιστορικού Αθ. Κομνηνού στό βιβλίο του «Τά
μετά τήν Αλωσιν», σέ γεγονός τού οποίου υπήρξε αυτόπτης μάρτυς :
Είδε στήν αγορά τής Τουρκοκρατούμενης Αλεξάνδρειας στήν Αίγυπτο,
τριάντα χιλιάδες (ναί, 30.000 !!!) κομμένες γλώσσες Ελλήνων οι οποίοι
είχαν σφαγιασθεί κατ’ εντολήν τού Τούρκου Διοικητή γιατί συνέχιζαν νά
μιλούν Ελληνικά παρά τήν σχετική απαγόρευση…
Ο ΤουρκοΕβραίος περιηγητής του 17ου αιώνα Εβλιά Τσελεμπή, πού
ακολουθούσε τόν πατέρα του στήν εκστρατεία τού Σουλτάνου Μουράτ Δ’
εναντίον τής Περσίας τό έτος 1634, περιγράφει ως αυτόπτης μάρτυρας
την κατάληψη τής Περσικής πόλεως Ταυρίδας από τούς Τούρκους :
«…Όταν κατελήφθη η Ταυρίδα πήρανε όλο τον πληθυσμό σκλάβους και
γκρεμίσανε όλα τα σπίτια μην αφήνοντας πέτρα πάνω στην πέτρα. Μέχρι
και ο τελευταίος στρατιώτης πλούτισε από την λεηλασία. Κατά διαταγή του
Μουράτ ο στρατός μπήκε στο φημισμένο πάρκο του Σεϊμπάνη, γκρέμισε
όλα τα κιόσκια και έκοψε όλα τα δέντρα και ρημάζοντας κάθε άλλη βλάστη-
ση τόσο που δεν έβλεπες ίχνος καλλιέργειας λές και είχε μείνει ακαλλιέ-
ργητη, αυτή η πρώην χαρούμενη πεδιάδα από τον καιρό του Αδάμ».
7
Γράφει επίσης ο Εβλιά Τσελεμπή ότι, όταν ο Σουλτάνος Μουράτ κατέ-
λαβε τήν Βαγδάτη και εκείνος ανήκε τότε στό στρατιωτικό σώμα τών
«Σπαχήδων», έσφαξαν μέχρις ενός 25.000 Πέρσες αιχμαλώτους…
Όμως και στούς αιώνες πού ακολούθησαν, από τήν κατάκτηση και τήν
λεηλασία τής Κωνσταντινούπολης τό 1453 π.Χ. μέχρι τήν σύγχρονη
εποχή, σέ τίποτε δέν άλλαξαν τά «χαρακτηριστικά» τής αιματοβαμμένης
εξουσιαστικής Τουρκικής παρουσίας, όπως εύστοχα τά επισημαίνει ο
Γλάδστων.
Αντίθετα, υπήρξαν αλλεπάλληλα γεγονότα πού επιβεβαίωσαν τραγικά
τίς επισημάνσεις του αφού, τό Τουρκικό κράτος -πού δίκαια έχει απο-
κληθεί «κράτος δολοφόνος»- β α ρ ύ ν ε τ α ι, όχι μόνο ως Οθωμανική
Αυτοκρατορία επί αιώνες αλλά και ως «κοσμικό» Κράτος (μετά τήν
επανάσταση τών νεοΤούρκων τό έτος 1908) μέ ανήκουστα εγκλήματα κατά
τών υπόδουλων Λαών τής Μικράς Ασίας, της Μέσης Ανατολής και τών
Βαλκανίων, πού είχαν τήν τραγική αφέλεια νά πιστέψουν, ότι η κατάλυση
τής θεοκρατικής Σουλτανικής εξουσίας θά αρκούσε γιά νά θεμελιώσει
ένα σύγχρονο Τουρκικό κράτος δικαίου και ευνομίας γιά όλες τίς Εθνό-
τητες πού τήν κατοικούσαν.
Ο Τζώρτζ Χόρτον, Γενικός Πρόξενος τών Η.Π.Α. στήν Σμύρνη κατά τίς
περιόδους 1911-1917 και 1919-1922, γράφει σχετικά στό βιβλίο του
«Αναφορικά μέ τήν Τουρκία» (Εκδόσεις «Νέα Σύνορα» - Α.Λιβάνη») :
«…Αμέσως μετά την ψήφιση του Συντάγματος, το πρώτο βήμα της
κυρίαρχης τουρκικής φυλής ήταν να εδραιώσει την υπεροχή της με
μέτρα καταστολής, ακόμη και με φόνους». «Οι Τούρκοι, παράλληλα,
αποφάσισαν να εξαναγκάσουν όλες τις μη τουρκικές φυλές να γίνουν
Οθωμανοί στη γλώσσα, στους νόμους, στα ήθη και τά έθιμα»…
«Δεν πιστεύω να συνέλαβε ανθρώπινος νούς, ποτέ άλλοτε, πιό ανόητο
σχέδιο από αυτό, δηλαδή να υποχρεώσει ολόκληρα έθνη να αλλάξουν
την γλώσσα και τά έθιμά τους μέσα σε μια νύχτα…».
Αυτό το σχήμα φαντάζει ακόμα πιό απίθανο αν λάβουμε υπ’ όψη μας
ότι αυτή η προσπάθεια έγινε (και γίνεται) από ένα κατώτερο πολιτισμό
που προσπαθεί να επιβληθεί σ’ έναν ανώτερό του».
8
Kαι συνεχίζει ο Τζώρτζ Χόρτον : «…Οι (νέο)Τούρκοι δεν είχαν ποτέ την
πρόθεση να δώσουν ίσες ελευθερίες σε όλους τους λαούς που είχαν την
ατυχία να βρίσκονται στο έλεός τους».
«Όταν απέτυχαν να τους εκτουρκίσουν, η εναλλακτική λύση που είχαν
ήταν να τους αφανίσουν, πολιτική που δ ε ν χρειάζεται μακροπρόθεσμα
σχέδια για να υλοποιηθεί…»
Ετσι άρχισε τό αποτρόπαιο γενοκτονικό έγκλημα τής (νέο)Τουρκικής
εξουσίας σέ βάρος τών, υπόδουλων από αιώνες, λαών τής Μικράς
Ασίας και τής Βαλκανικής στις αρχές του 20ου αιώνα.
Ηδη, πρίν από τήν έναρξη τού Α’ Παγκόσμιου Πολέμου οι νεόΤουρκοι
(μέ τήν διπλωματική κάλυψη τής Γερμανίας και τήν «μυωπική» ανοχή τών
λοιπών Ευρωπαϊκών Κρατών…) αλλά και στήν διάρκειά του, σύμφωνα μέ
μελέτη/έκθεση τής «ΕλληνοΑμερικανικής Εταιρείας», ξερίζωσαν 1.500.000
(ενάμισυ εκατομμύριο) Ελληνες από τήν Θράκη και τήν Μικρά Ασία.
Παράλληλα, από τό έτος 1915, ξεκίνησαν τά απάνθρωπα μαρτύρια, ο
βίαιος εκπατρισμός από τίς πανάρχαιες εστίες τους και, εν τέλει, η
ανήκουστη γενοκτονία τουλάχιστον 1.500.000 (ενάμισυ εκατομμυρίου)
Αρμενίων…
Τήν ίδια τύχη υπέστη ο μαρτυρικός Ελληνισμός τού Πόντου, ο οποίος,
αντιστάθηκε μέ τά όπλα στήν (σχεδιασμένη από τόν ίδιο τόν Κεμάλ και
τόν διαβόητο σαδιστή-δολοφόνο υπαρχηγό του Τοπάλ Οσμάν) γενοκτονία
του αλλά, απομονωμένος γεωγραφικά όπως ήταν, εξοντώθηκε ή εκδιώ-
χθηκε μαζικά και διασκορπίσθηκε όχι μόνο στήν Ελλαδα αλλά και στίς
χώρες τής (πρώην) Σοβιετικής Ενωσης. (Για να υποστεί και άλλα δεινά από
τήν αιμοσταγή Σταλινική εξουσία…)
Ακολούθησε ο εξανδραποδισμός, τό έτος 1922, ενός εκατομμυρίου
Ελλήνων τής Ιωνίας, τής Κων/πολης και τής Κύπρου καθώς και άλλων
μεγάλων ή μικρότερων σέ πληθυσμό αρχέγονων Λαών τής Μ.Ασίας και
αφ’ ετέρου ο εκτουρκισμός -«μέ τό μαχαίρι στό λαιμό»- τών υπολοίπων.
Ωστόσο, καθ’ όσον αφορά τήν Μικρά Ασία (κυρίως δέ τίς παράλιες
περιοχές της και τόν Πόντο) θά πρέπει νά (ξανα)γίνει γνωστό σέ όλους
τούς Ελληνες (γιατί, όπως φαίνεται, αρκετοί επιθυμούν νά τό ξεχάσουμε…)
9
ότι, από τήν ολοκλήρωση τής κατακτήσεώς της από τούς Οθωμανούς
Τούρκους (14ος αίώνας μ.Χ.) και μέχρι τήν καταστροφή τού 1922, η πλειο-
ψηφία τών πληθυσμών της, κ ά θ ε ά λ λ ο παρά Τουρκική ήταν.
Μέχρι τό 1922 λοιπόν, οι Τούρκοι, επί συνολικού -τότε- πληθυσμού
έντεκα (11) εκατομμυρίων (περίπου) κατοίκων του Οθωμανικού κράτους
δ έ ν υπερέβαιναν τά τρία (3.000.000) εκατομμύρια ενώ οι Ελληνες ήσαν
περί τά δυόμισυ (2.500.000) εκατομμύρια.
Υπήρχαν ακόμη (μή Μουσουλμάνοι) : Oι εναπομείναντες Αρμένιοι,
περίπου 700.000 (μετά από τίς δύο φρικτές γενοκτονίες τους απ’ τούς
Τούρκους), οι Εβραίοι (περίπου 60.000), οι Σύροι (περίπου 70.000) και οι
διάφοροι αλλοδαποί, οι λεγόμενοι «Φραγκολεβαντίνοι». (περί τίς 100.000).
Οι υπόλοιποι, περί τά τέσσεράμισυ (4.500.000) εκατομμύρια, ήσαν
Μουσουλμάνοι (αλλά ό χ ι Τούρκοι) βίαια εξισλαμισμένοι αρχαίοι λαοί
τής Μικράς Ασίας, μέ πλέον πολυπληθείς τούς (Ελληνικής καταγωγής,
γλωσσικής ρίζας και αρχαιοελληνικών λατρευτικών εθίμων) Γιουρούκους
(1.200.000), τούς Ερυθίνους (400.000), τούς Δερβίσες (170.000), τούς
Ισαύρους - Καππαδόκες (220.000), τούς Βιθυνούς (200.000), τούς Λαζούς
(100.000), τούς Κιρκασίους ή «Τσερκέζους» (450.000), Κούρδους (1.300.000),
Σάννους (300.000), «Κιζιλμπασήδες» (500.000).
Υπήρχαν όμως και άλλοι, αριθμητικά περιορισμένοι αλλά σαφώς διακρι-
τοί από τους Τούρκους, όπως ήταν οι Λύκιοι, οι Λυκάονες, οι Πάμφυλοι,
οι Ιβηρες, οι Ανσαρίτες, οι Ζεϊμπέκοι, οι Πισίδες, οι Παφλαγόνες κ.λ.π.
δηλαδή Λαοί πού κατοικούσαν στήν Μ. Ασία επί χιλιετηρίδες, πρίν
κάνουν τήν -μισητή σέ όλους- εμφάνισή τους οι Τούρκοι σφαγείς τους.
Οι περισσότεροι από τούς Λαούς αυτούς, κρατούσαν άσβεστη γιά
αιώνες (μέ τοπικά αντάρτικα και εξεγέρσεις) τήν ιδιαίτερη φυλετική τους
εθνότητα και τήν επιθυμία νά απαλλαγούν από τόν βάρβαρο Τούρκο
δυνάστη τους.
Τέτοιοι ήταν λ.χ. οι Τσερκέζοι, οι οποίοι μάλιστα φημίζονταν ως
σπουδαίοι ιππείς και συνέδραμαν αξιόλογα, κατά τήν περίοδο 1920-
1922, τίς Ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις στίς μάχες μέ τούς άτακτους
Τούρκους «Τσέτες». (Πολλοί από αυτούς, ακολούθησαν τήν αποχώρηση
τού Ελληνικού στρατού, φοβούμενοι τήν εκδικητική μανία τών Τούρκων).
10
Μετά τήν Μικρασιατική καταστροφή τού 1922 και τόν ξεριζωμό τών
Ελλήνων από τίς πανάρχαιες εστίες τους, οι εθνότητες αυτές είτε αποδε-
κατίσθηκαν είτε εξαναγκάσθηκαν σέ βίαιο (επιφανειακό) εκτουρκισμό.
[ Τό …«φιλόστοργο» Αμερικανικό «Σταίητ Ντηπάρτμεντ», τό οποίο, κάθε χρόνο
συντάσσει εκθέσεις (απρόκλητα, επιλεκτικά και κατά τά συμφέροντα τής Αμερι-
κανικής εξωτερικής πολιτικής…) γιά τίς καταπιεζόμενες μειονότητες ανά τήν
Υφήλιο (και, δήθεν, «ανακάλυψε» τέτοιες στήν Χώρα μας…) ουδέποτε ασχολή-
θηκε μέ τίς δυστυχείς αυτές, πανάρχαιες εθνότητες, οι οποίες αργοσβύνουν
στήν «θερμή» -αφομοιωτική- «αγκαλιά» τής Τουρκικής τρομοκρατίας…)
Μέ αυτές τίς απάνθρωπες μεθόδους, «κατόρθωσε» σήμερα η Τουρκία
(«λάθρα βιώσασα» κ α ι κατά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο 1940 - 1945, όταν η
ηρωϊκά μαχόμενη τόν Ιταλικό φασισμό και τόν Γερμανικό ναζισμό Ελλάδα,
απώλεσε περί τό 1/12 τού πληθυσμού της…) νά επικαλείται Τουρκικό
πληθυσμό εξήντα εκατομμυρίων (60.000.000) ενώ, είναι προφανές ότι, τά
2/3 (τουλάχιστον) από αυτούς δ έ ν είναι Τούρκοι (και οι περισσότεροι από
αυτούς τό γνωρίζουν ότι δ έ ν είναι…)
Τό κωμικοτραγικό δε, στήν περίπτωση τού «σύγχρονου» Τουρκικού
Κράτους (πού «φιλοδοξεί» νά εξασφαλίσει, μέ απειλές και εκβιασμούς αλλά
και τίς «υπόγειες» -πρός τούτο- «υποδείξεις» και μεθοδεύσεις τών Η.Π.Α. τήν
ένταξή του στήν Ευρωπαϊκή Ενωση) είναι η συστηματική και οργανωμένη
προσπάθειά του, νά «μεταμφιέσει» ως, δήθεν, ιστορικούς κτήτορες τών
εδαφών τών Λαών αυτών και ως «δημιουργούς» τών πολιτιστικών
μνημείων πού συναντά κανείς σέ κάθε του «βήμα» στίς περιοχές αυτές,
π ο ι ο ύ ς ;;;
Τούς απογόνους τών βαρβάρων Τούρκων νομάδων, τών καταγομένων
από τούς Ούννους τού Αττίλα, οι οποίοι, «…μέχρι τό 450 μ.Χ. ντύνονταν
μέ προβιές καμωμένες από δέρματα αρουραίων και άλλων τρωκτικών
και τίς έβγαζαν από πάνω τους μόνο όταν κουρελιάζονταν και έπεφταν
μόνες τους…» (Χρήστου Νεράντζη - «Τό έπος τής Μικράς Ασίας 1919 - 1922»)
και εμφανίστηκαν γιά 1η φορά στά Μικρασιατικά εδάφη μόλις τό 980 μ.Χ.
προερχόμενοι από τά βάθη τού Τουρκμενιστάν…
Είναι αναγκαίο νά καταγγελθεί αυτή η ασύστολη διαστρέβλωση της
ιστορικής και πολιτισμικής πραγματικότητας πού επιχειρεί τό Τουρκικό
Κράτος και νά γίνει ευρύτερα γνωστή, η θρασύτατη τακτική τών
11
Τουρκικών Αρχών ν’ απαγορεύουν στούς αρχαιολόγους-ξεναγούς τους
οποιαδήποτε αναφορά στήν Ελληνική «καταγωγή» κάθε είδους ιστορικού
αρχαιολογικού μνημείου, στά τουριστικά πλήθη πού επισκέπτονται τίς
πασίγνωστες αρχαίες Ελληνικές πόλεις τής Ιωνίας, τής Μαγνησίας, τής
Αιολίδας, τής Καρίας, τής Λυκίας και τών άλλων περιοχών τής Ελληνικής
Μικράς Ασίας (από τά «προϊστορικά» χρόνια και, συνεχώς, μέχρι τό τραγικό
1922…) σέ μιά συστηματική προσπάθεια νά οικειοποιηθούν θρασύτατα,
Ιστορία και Πολιτισμό πού δ έ ν τούς ανήκει.
(Εντελώς πρόσφατα -Νοέμβριος 2006- ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ταγήπ Ερντο-
γάν, επιχειρώντας νά πείσει τήν ηγεσία τής Ευρωπαϊκής Ενωσης γιά τήν
πολιτισμική συνεισφορά τών …Τούρκων στόν Ευρωπαϊκό πολιτισμό, δέν
δίστασε νά αναφερθεί στούς αρχαίους προγόνους μας Ομηρο, Θαλή, Βίαντα
κ.λ.π. αναφέροντάς τους όχι ως αρχαίους Ελληνες αλλά ως …«τέκνα τής
Ανατολίας» και (κατ’ επέκταση) ως «προγόνους» τών σύγχρονων Τούρκων !!!)
Και βέβαια, η αδίστακτη αυτή πολιτική, αφ’ ενός τής εξαφανίσεως και
αφ’ ετέρου τής οικειοποιήσεως τών στοιχείων «πατρότητος» κάθε ιστο-
ρικού και πολιτισμικού επιτεύγματος τών υποδούλων στούς Τούρκους
λαών (κυρίως τής Μικράς Ασίας και τών δημιουργών της) είναι πάγια,
συνειδητή και μακροχρόνια σχεδιασμένη.
Στό βιβλίο του «From the Holy Mountain» ο Συγγραφέας William
Darlymple, δίνει αποκαλυπτικές λεπτομέρειες αυτής τής βάρβαρης Τουρ-
κικής «πρακτικής» πού συνεχίστηκε αδιάκοπα από τό έτος 1915 (οπότε
ολοκληρώθηκε τό σχέδιο εξοντώσεως τών Αρμενίων) μέχρι και σήμερα :
«…Κλιμάκια κρατικών υπαλλήλων χτένιζαν τήν Ανατολική Μικρά Ασία
εντοπίζοντας τά Αρμενικά πολιτιστικά κατάλοιπα καταστρέφοντάς τα»…
«Εκκλησίες ανατινάχτηκαν ή γκρεμίστηκαν, οι περίφημοι πέτρινοι σταυροί
(«Χατσκάρ») θρυμματίστηκαν. Από 2.549 καταγεγραμμένα εκκλησιαστικά
κτίρια σώζονται σήμερα μόνο 197…».
«Όλα αυτά συνέβαιναν μακρυά από τά μάτια τών ξένων, εφ’ όσον η
Τουρκία είχε χαρακτηρίσει «μεθοριακή ζώνη» μεγάλο τμήμα τής άλλοτε
Αρμενίας, θέτοντας προσκόμματα στήν επίσκεψη αλλοδαπών. Ιστορικοί
πού επεχείρησαν επιτόπιες έρευνες απελάθηκαν κακήν - κακώς»…
12
Οι ανατριχιαστικές περιγραφές, τόσο Ευρωπαίων και Αμερικανών όσο
και Αρμενίων συγγραφέων - ιστορικών πού ερευνούν, μέ σπαραγμό και
πόνο ψυχής, τά στοιχεία πού πιστοποιούν αυτήν, τήν 1η στα παγκόσμια
χρονικά προμελετημένη, σχεδιασμένη και οργανωμένη «ριζική» γενοκτονία
τού (γηγενούς από χιλιετηρίδες στήν Μικρά Ασία) έθνους τους, από τό
(μόλις μερικούς αιώνες …«φιλοξενούμενο» σ’ αυτήν) αιμοσταγές Τουρκικό
έθνος, είναι ατελείωτες και δυσβάστακτες γιά όποιον διαθέτει στοιχειώδη
αισθήματα ανθρωπιάς…
Περιοριζόμαστε νά καταγράψουμε ενδεικτικά δύο μόνον από αυτές τίς
«διδακτικές» περιπτώσεις τής Τουρκικής «εφευρετικότητος περί τό
…γενοκτονείν» : O Aρμένιος ιστορικός Βακν Ναντριάν γράφει :
«…Οι Αρμένιοι θανατώνονταν μέ μαχαίρια, ξίφη, τσεκούρια και σφυριά,
από τούς Τούρκους στρατιώτες και παραστρατιωτικούς, γιά εξοικονόμηση
πυρομαχικών…». (Αλλοι) «…Ερρίφθησαν μαζικά στήν Μαύρη Θάλασσα
και στόν Ευφράτη ποταμό ο οποίος ξεχείλισε τόσο από τά πτώματα
γυναικών και παιδιών, ώστε άλλαξε ρούν». (Αλλοι) «Δεκάδες χιλιάδες
Αρμένιοι κάηκαν ζωντανοί μέσα σε αχυρώνες…».
Ο Τούρκος στρατηγός Μεχμέτ Βεχίπ Πασά αποκάλυψε ότι, επισκεπτό-
μενος κατεστραμμένο Αρμενικό χωρίο, βρήκε σπίτια-αποθήκες γιά
καμμένους ανθρώπινους σκελετούς πού «ήταν τόσο στριμωγμένοι ώστε
στέκονταν όρθιοι»… Ο ίδιος Τούρκος στρατηγός σχολίασε ότι : «…Σέ όλη
τήν ιστορία τού Ισλάμ δέν μπορεί κανείς νά βρεί παρόμοια αγριότητα»…
(Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», φύλλο 19.10.2006, σελ.62)
Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρόσφατη (Οκτώβριος 2006) ψήφιση από
τό Κοινοβούλιο τής Γαλλίας, νόμου πού θά τιμωρεί ποινικά όποιον αρνεί-
ται τό γεγονός τής Αρμενικής γενοκτονίας, αντιμετωπίστηκε από τήν
Τουρκική Κυβέρνηση και τήν Τουρκική κοινωνία, όχι βέβαια μέ πειστικά
επιχειρήματα αρνήσεώς του (πού νά «βρεθούν» άλλωστε…) αλλά όπως
πάντα μέ απειλητικές «υλακές» και ωμούς εκβιασμούς γιά «πάγωμα»
εμπορικών και οικονομικών σχέσεων, ακύρωση παραγγελιών, «σαμπο-
τάζ» Γαλλικών προϊόντων κ.λ.π.
13
[ Είμαστε εναντίον κάθε ποινικοποιήσεως τής αντίθετης απόψεως και
γνώμης και θεωρούμε ότι τέτοιοι νόμοι (όπως ο αντίστοιχος πού έχουν
θεσπίσει ορισμένα Ευρωπαϊκά Κράτη γιά όσους αμφισβητούν τό γεγονός ή
ακόμη και τήν έκταση τού Εβραϊκού Ολοκαυτώματος από τούς Γερμανούς
«ναζί»…) υποκρύπτουν αντιδημοκρατικές έως φασίζουσες νοοτροπίες και
αντιλήψεις…]
Ωστόσο, ενώ ισχύει στήν Τουρκία ο περιώνυμος νόμος 301, βάσει τού
οποίου διώκεται μέ βαρύτατες ποινές όποιος -απλώς- αναφέρεται στήν
γενοκτονία τών (αδύναμων και σήμερα) Αρμενίων, είναι ευνόητο ότι
«παίρνει συγχωροχάρτι» ο -έστω και σέ μή ορθή κατεύθυνση- Γαλλικός
νόμος γιατί, εκτός τών άλλων, θεμελιώνεται στήν -αποδεδειγμένα αντικει-
μενική- ιστορική πραγματικότητα, δηλαδή αυτήν πού αρνούνται λυσσω-
δώς αλλά μάταια οι Τούρκοι, θέλοντας νά «εξαφανίσουν» τά φρικτά εγκλή-
ματα τών …«ευγενών» πατεράδων και παππούδων τους ].
Αλλά βέβαια και οι …«εγγονοί» (σύγχρονοι) Τούρκοι δ έ ν «ξεχνούν» τίς
μακραίωνες σαδιστικές και ληστρικές «παραδόσεις» τών προγόνων τους…
Τό …«πιστοποίησαν πανηγυρικά» (!!!) τ ό σ ο κατά τίς προσχεδιασμένες
ταραχές και λεηλασίες τών Ελληνικών συνοικιών τής Κωνσταντινούπολης
και τής Σμύρνης τό 1955, τούς εξανδραποδισμούς τών Ελληνικών πληθυ-
σμών τής Ιμβρου και τής Τενέδου ό σ ο και μέ τήν βαρβαρική λεηλασία
και καταστροφή τών Ελληνικών -Αρχαίων και Βυζαντινών- μνημείων τής
κατεχόμενης Κύπρου μετά τήν Τουρκική εισβολή τού 1974, όταν γέμισαν
οι «Γκαλερί» τής Ευρώπης και τής Αμερικής μέ τά κλεμμένα από τόν
Τουρκικό «Αττίλα», σπαράγματα τού ΕλληνοΚυπριακού πολιτισμού.
(Σύμφωνα μέ επίσημα στοιχεία :
1. Στήν Κωνσταντινούπολη, κατά τήν διάρκεια τού «Πογκρόμ» εις βάρος
τής Ελληνικής Κοινότητος, τήν νύχτα τής 6ης πρός 7η Σεπτεμβρίου 1955 :
α. Δολοφονήθηκαν 15 Ελληνες (μεταξύ τών οποίων ο ιερέας Γεώργιος
Μαντάς, ηλικίας 90 ετών, τόν οποίο έκαψαν ζωντανό…)
β. Βασανίσθηκαν εκατοντάδες Ελληνες και βιάσθηκαν 200 Ελληνίδες.
γ. Πυρπολήθηκαν 29 Χριστιανικές Εκκλησίες και 46 λεηλατήθηκαν.
14
δ. Λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν 3.000 οικίες και 4.368 καταστήματα
Ελλήνων.
ε. Βεβηλώθηκαν τά Ελληνικά νεκροταφεία και ανασκάφηκαν εκατοντάδες
τάφοι.
2. Στήν Κύπρο, τό 1974, πέρα από τούς χιλιάδες νεκρούς και αγνοου-
μένους πού δημιούργησε η (καταδικασμένη μέ δεκάδες ψηφίσματα τού Ο.Η.Ε.)
απρόκλητη Τουρκική εισβολή και κατοχή τού 40% τών εδαφών τής
μεγαλονήσου, ανέρχονται σέ 192.000 (!!!) Ελληνοκύπριους οι πρόσφυγες
και σέ 505 οι Ελληνορθόδοξες εκκλησίες και μοναστήρια πού λεηλα-
τήθηκαν στό κατεχόμενο από τούς Τούρκους τμήμα αυτής.
Και όμως, παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ανιστόρητοι σύγχρονοι Ελληνες
και μάλιστα προβεβλημένοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, επιχει-
ρηματίες-οικονομικοί παράγοντες κ.ά. (προφανέστατα «ενορχηστρωμένοι»…)
οι οποίοι «σιγοντάρουν» τήν υστερόβουλη προσπάθεια τών Αμερικανών
νά «αλώσουν» και νά ποδηγετήσουν τήν Ευρωπαϊκή Ενωση, μέ τήν
ένταξη («από τό παράθυρο»…) τής πάντοτε οπισθοδρομικής Τουρκίας.
Πράττουν δέ, «αγνοώντας» τό γεγονός ότι (σέ περίπτωση εντάξεώς της) η
Τουρκία θά διαθέτει τεράστια δύναμη στά κέντρα εξουσίας τής Ευρωπαϊκής
Ενώσεως, εφ’ όσον, λόγω πληθυσμού, θά έχει τήν μεγαλύτερη ομάδα
εκπροσώπων στό Ευρωκοινοβούλιο, μετά τήν Γερμανία…
Και βέβαια, όταν τώρα, πού είναι απλά μόνο υποψήφιο μέλος, προβάλλει
μέ θράσος συμπεριφορές πού παραβιάζουν τό Ευρωπαϊκό «Κεκτημένο»
σέ πολλά καίρια θέματα (όπως τό ζήτημα τών ανθρωπίνων δικαιωμάτων
τών ίδιων τών πολιτών της) και φθάνει στό σημείο νά μήν αναγνωρίζει τήν
Κυπριακή Δημοκρατία, [ η οποία ευτυχώς (κυρίως χάρις τόν πατριω-
τισμό τού γενναίου Προέδρου της Τάσσου Παπαδόπουλου καί τής απόρ-
ρίψεως, μέ συντριπτική πλειοψηφία από τόν Ελληνικό Κυπριακό Λαό,
τού ανέντιμου «σχεδίου Ανάν»…) ήδη είναι μέλος τής Ε.Ε. ], είναι
προφανές τί (θά) μπορεί νά πράξει εις βάρος μας εάν -αφρόνως- τής
επιτραπεί νά ενταχθεί… (Πάντα στήν λογική τού : «φωνάζει ο κλέφτης γιά νά
φοβηθεί ο νοικοκύρης…»)
15
Εν όψει τής ενάρξεως (τήν 03.10.2005) τών συζητήσεων περί εντάξεως
τής Τουρκίας στήν Ευρωπαϊκή Ενωση, «πλημμύρισαν» -προφανώς «κατ’
εντολήν»- οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί τής Χώρας μας από Τουρκικές
«σειρές» («σήριαλς») απίστευτης απλοϊκότητος, στά πλαίσια μιάς «πλανη-
ταρχικά» κατευθυνόμενης εκστρατείας «πειθούς», προκειμένου νά κατα-
στούν «συμπαθείς» οι νεοβάρβαροι γείτονές μας, σέ περίπτωση ενδεχό-
μενου δημοψηφίσματος γιά τήν έγκριση τής εντάξεώς τους.
Στά πλαίσια αυτά, γνωστές Εφημερίδες τού εγχωρίου «ωφελιμιστικού»
κατεστημένου, δέν δίστασαν νά …«παραγγείλουν» ακόμη και «σφυγμο-
μετρήσεις-μαϊμούδες» προκειμένου νά «πειστεί» ο Ελληνικός Λαός ότι
(ο ίδιος…) «επιθυμεί» τήν ένταξη τής Τουρκίας στήν Ευρωπαϊκή Ενωση.
Εντοπίσαμε ακόμη (σέ «έγκριτη» ημερήσια εφημερίδα τών Αθηνών) άρθρο
γνωστού δημοσιογράφου (μέ ψευδώνυμο…) ο οποίος, αναφερόμενος στίς
ετήσιες γιορτές απελευθερώσεως τής Τρίπολης από τόν Τουρκικό ζυγό,
κατά τήν Επανάσταση τού 1821, επιχείρησε νά «συμψηφίσει» τίς ακρό-
τητες πού συνέβησαν τότε (κακώς αλλά εύλογα, μετά από τόσες εκατονταετίες
σφαγών και εξανδραποδισμών εις βάρος τών Ελλήνων τού Μωρηά…) κατά
τήν κατάληψή της από τίς δυνάμεις τού Κολοκοτρώνη, «συγκρίνοντάς» τις
(…) μέ τίς προσχεδιασμένες και συστηματικές φρικαλεότητες τών Τούρκων
εις βάρος τών Ελληνικών πληθυσμών στήν Μικρασιατική καταστροφή
τού 1922 !!!
Εδώ πρέπει νά σταθούμε μέ προσοχή γιατί, αυτή τήν «συμψηφιστική
λογική» θά τήν συναντήσουμε πολλές φορές στήν επιχειρηματολογία πού
προβάλλουν οι κατευθυνόμενοι «κεκράκτες» τής παγκοσμιοποίησης :
Kαμμία σύγκριση και κανένας συμψηφισμός δέν μπορεί νά γίνει, μεταξύ
μεμονωμένων (ή και ομαδικών) ακραίων φαινομένων, οφειλομένων ε ί τ ε
σέ συμπεριφορές απλών μαχητών πού συνέβησαν σέ ώρες μάχης ε ί τ ε
σέ «θυμοειδή» εκδίκηση τών επαναστατών Ελλήνων γιά τά ανείπωτα
βασανιστήρια πού υπέστησαν επί αιώνες οι Ελληνικοί πληθυσμοί από
τούς δυνάστες Τούρκους, μέ αντίστοιχα φαινόμενα, οργανωμένα «εν
ψυχρώ» από τήν Τουρκική («Σουλτανική» αλλά και νεώτερη «Κεμαλική»)
16
κρατική εξουσία, μέ συστηματικό «πρόγραμμα», εκπαίδευση, χρηματο-
δότηση και προπαγάνδα «συσκοτίσεως».
Ο Αμερικανός Πρόξενος τής Σμύρνης τό 1922 και συγγραφέας Τζώρτζ
Χόρτον αποκαλύπτει και εδώ τήν φοβερή πραγματικότητα ____________: «…Aν και δεν
χωρά αμφιβολία ότι και οι Ελληνες (στρατιώτες) σκότωσαν Τούρκους
(αμάχους) εν τούτοις είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει στην ανθρώπινη ιστορία
λαός σαν τον Τουρκικό ο οποίος να επιδίδεται σε τόσο συστηματικές
μαζικές εκκαθαρίσεις αλλοεθνών πληθυσμών»…
(Αλλά οι μαρτυρίες γιά τήν προσχεδιασμένη και συστηματική γενοκτονική
συμπεριφορά τών Τούρκων τού Κεμάλ εις βάρος τών Ελληνικών πληθυσμών
δ έ ν τελειώνουν…)
Ο Πρόξενος τής Αυστρίας στήν Τουρκία σέ τηλεγράφημά του πρός τόν
Υπουργό του επί τών Εξωτερικών, Βαρώνο Φόν Μπούριαν, τήν 30/11/1916
ανέφερε ότι : «…Στις 26 Νοεμβρίου ο Ρεφέτ Μπέης (Τούρκος Υπουργός
Εξωτερικών) μού εξομολογήθηκε ότι : «Θα πρέπει να αποτελειώσουμε
τους Ελληνες όπως κάναμε μέ τούς Αρμένιους»…
Ο Δυτικός ιερωμένος J.Lepsius, o οποίος είχε διατρέξει τήν Τουρκία τής
εποχής τών αρχών τού αιώνα, έγραψε τήν 31.7.1915 : «Οι ανθΕλληνικοί
και αντιΑρμενικοί διωγμοί είναι δύο φάσεις τού αυτού προγράμματος
εξοντώσεως τού Χριστιανικού πληθυσμού τής Τουρκίας».
Ο ιστορικά καταγεγραμμένος από αντικειμενικούς φορείς (επίσημες
αναφορές, στατιστικά μεγέθη και πορίσματα εκπροσώπων τής «Κοινωνίας
τών Εθνών» κ.λ.π.) εξανδραποδισμός, από τό νεοΤουρκικό Κράτος τού
Κεμάλ, τών εκατομμυρίων Ελλήνων και Αρμενίων (όχι όμως και τών
διαχρονικών συμμάχων τους Εβραίων…) πού ζούσαν στήν Μικρά Ασία από
χιλιετηρίδες, δ έ ν ήταν μόνο μιά «στιγμιαία» εγκληματική (ούτως ή άλλως
κατάφωρα αντίθετη πρός τίς αρχές τού διεθνούς δικαίου) συμπεριφορά
ενός λαού εις βάρος ενός άλλου, έστω και εχθρικά διακείμενου.
Πρόκειται και γιά ένα βαρυσήμαντο αποδεικτικό στοιχείο πού επιβε-
βαιώνει ότι -διαχρονικά- ολόκληρη η κοινωνική «πυραμίδα» τών Τούρκων
(Κυβέρνηση, «πνευματική ελίτ», κρατικοί αξιωματούχοι, στρατός, απλοί πολίτες,
νεολαία κ.λ.π.) διακατέχεται από μιά ασυνήθιστη εγκληματική προδιάθεση
17
αλλά και από αντίστοιχη έλλειψη πολιτισμικών «αντισωμάτων», τά οποία -
ενδεχομένως- θά μπορούσαν νά «αμβλύνουν» αυτή τήν πρωτόγονη
βαρβαρότητά τους.
Τήν εκτίμησή μας αυτή στηρίζουμε τ ό σ ο στίς περιγραφές τού «τρόπου»
και τών «μέσων» πού χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν οι Τούρκοι
εναντίον εκείνων πού θεωρούν εχθρούς τους σε συνδυασμό με τό «ποιοί»
είναι αυτοί πού διαπράττουν τίς φρικαλεότητες πού τό ίδιο τό Κράτος τους
σχεδιάζει και οργανώνει ό σ ο και στό γεγονός ότι, ακόμη και σήμερα,
[ Αιώνες και δεκαετίες μετά από τά ολοκαυτώματα τών Αρμενίων (1915) αλλά και
τών Ελλήνων τού Πόντου (1919) και τής Ιωνίας (1922) ] τό Τουρκικό Κράτος,
ό χ ι μόνο αρνείται πεισματικά νά τά αναγνωρίσει αλλά και απειλεί
θρασύτατα (μέ διακοπή διπλωματικών και οικονομικών σχέσεων κ.λ.π.) όσους
έχουν τό σθένος νά τά υπενθυμίζουν και ν’ αξιώνουν τήν αναγνώρισή τους
από τά Κοινοβούλια τών Κρατών τής Ευρώπης ή και τής Αμερικής.
Ενα μικρό …«απάνθισμα» από αυτά τά φρικαλέα «κατορθώματα» επιφα-
νών Τούρκων αξιωματούχων αλλά και απλών Τούρκων πολιτών, αρκεί
γιά νά σχηματίσει κάποιος τήν ίδια άποψη περί αυτής τής -διαστροφικά
εγκληματικής- νοοτροπίας τους… Διαβάστε και φρίξετε :
(Τζ. Χόρτον, Αμερικανός Πρόξενος στήν Σμύρνη κατά τά γεγονότα τής Μικρασια-
τικής καταστροφής τό 1922) : «…Ο Τούρκος Διοικητής τής Σμύρνης, ο Νουρεντίν,
παρέδωσε στόν μανιασμένο Τουρκικό όχλο της συνοικίας Τιρκιλίκ (Σμύρνη) τον
Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο. Σαν τα ζώα διαμέλισαν το σώμα του και
περιέφεραν την «λεία» τους στους δρόμους τής πόλης».
«…Στις 13 Σεπτεμβρίου (1922) ξέσπασε πυρκαγιά στην Αρμενική συνοικία». «Οι
Τούρκοι έχυναν πετρέλαιο στα σπίτια των Χριστιανών και τοποθετούσαν εμπρη-
στικές βόμβες»… «Κοντά στον «Πανιώνιο» σύλλογο, Τούρκοι στρατιώτες βίαζαν
νεαρές κοπέλλες και γονείς έτρεχαν προς το Νεκροταφείο για να κρύψουν τα
παιδιά τους στους τάφους». «Οι Τούρκοι δεν σεβάστηκαν ούτε τον ιερό εκείνο
χώρο και έσφαζαν τις γυναίκες πάνω στα μνήματα»…
«Στο Αχμετλή, τοποθεσία έξω από τον Κασαμπά (Σμύρνη) ο Δήμαρχος Αμπντούλ
Μπαϊτ διέπραξε φρικαλεότητες που στιγματίζουν το ανθρώπινο γένος. Αφού
αποκεφάλισε εκατοντάδες Ελληνες, χρησιμοποίησε τα κεφάλια τους για να
χτίσει τον τοίχο της αυλής του»… «Στην συνέχεια συγκέντρωσε στην πλατεία
18
μερικούς επιφανείς Ελληνες της περιοχής και, υπό τις επευφημίες του όχλου,
τους έκοψε τα κεφάλια με πριόνια»…
[ Κεμάλ, «Διοικητής», «Δήμαρχος», «στρατιώτες», «όχλος»… Ολο τό
Τουρκικό έθνος «επί σκηνής», σέ ώρες …«πολιτισμικής δημιουργίας»
και εγγράφοντας «προσημείωση» αξιώσεως εντάξεως τών απογόνων
του στήν Ευρώπη τού 21ου αιώνα.]
Είναι προφανές ότι, παρ’ όλο πού (γενικότερα) οι Λαοί, πολλές φορές
στήν ιστορική διαδρομή τους, βαρύνονται μέ μελανά σημεία ακραίας
συμπεριφοράς πρός άλλους Λαούς ή μεμονωμένους συνανθρώπους τους
(και εξ’ αυτού «ουδείς αναμάρτητος»…), όμως, αντίστοιχα φαινόμενα Ελλη-
νικής (κρατικής ή άλλως πως οργανωμένης) γενοκτονικής ενέργειας εις
βάρος οιουδήποτε Λαού ή αλλοεθνούς κοινότητος, ουδέποτε υπήρξαν
ανά τούς αιώνες, ακριβώς γιατί τό ιστορικό και πολιτισμικό υπόβαθρο
τών διαχρονικών Ελλήνων δ έ ν τό επέτρεπε.
Είναι αξιολύπητοι διάφοροι συμπατριώτες μας (δηλωμένοι «κεκράκτες»
τής «Πλανηταρχικής Παγκοσμιοποίησης») οι οποίοι θέλουν νά …«λησμονούν»
τήν βαρβαρότητα και τήν εγκληματική πολιτική τού στρατοελεγχόμενου
καθεστώτος τής σημερινής Τουρκίας, μέ τίς χιλιάδες τών -απάνθρωπα
βασανιζόμενων- πολιτικών κρατουμένων της και τόν βίαιο διωγμό εκατο-
μμυρίων Κούρδων από τίς προαιώνιες εστίες τους.
Είναι οι ίδιοι πού αντιπαρέρχονται τήν αδιάκοπη προκλητικότητα και
αρπακτική «βουλιμία» τών Τούρκων στό Αιγαίο, τίς αναίσχυντα προβα-
λλόμενες «γκρίζες ζώνες» και τήν αδιάντροπη αμφισβήτηση τής νόμιμης
(βάσει τής Διεθνούς Συνθήκης τής Λωζάνης τού 1923) Ελληνικής κυριαρχίας
επί τών νησιών τού Αιγαίου πελάγους. (Μέχρι και γιά τήν νήσο ...Γαύδο στά
νότια τής Κρήτης, εκδήλωσαν τήν «όρεξή» τους οι αδίστακτοι…).
Ετσι «εθελοτυφλώντας», προσπαθούν νά «ωραιοποιήσουν» τήν Τουρκία
ως …«πολύφερνη νύφη», γιά τήν οποία η Ενωμένη Ευρώπη θά πρέπει
«ν’ ανοίξει διάπλατα τίς πύλες της», αντιπαρερχόμενοι μέ εξοργιστική
αμβλύνοια τό αιματοβαμμένο παρελθόν της αλλά και τήν αδιόρθωτη,
αρπακτική, αυθάδη και προκλητική (contra σέ διεθνείς νόμους και κανόνες)
σύγχρονη συμπεριφορά της.
19
Ως «επιστέγασμα» αυτής τής (συνειδητής ;;;…) ιστορικής ημιμάθειας αλλά
και πολιτικής τυφλότητας θά πρέπει νά κριθεί και η (πρό ολίγων ετών)
ασύνετη και α ν ι σ τ ό ρ η τ η δήλωση τού τέως Πρωθυπουργού Κων/νου
Σημίτη ότι, δήθεν, «…η Τουρκία δικαιούται νά θεωρείται Ευρωπαϊκό
Κράτος από τόν 16ο αιώνα» !!!
Ο οποίος (τέως Πρωθυπουργός τής Ελλάδος…) δυστυχώς, υπήρξε «υπό-
τροπος» σέ τέτοιου είδους -μακροπρόθεσμης βλάβης τών Εθνικών μας
δικαίων- δηλώσεις, εφ’ όσον ήταν ο πρώτος πού «αναγνώρισε» (στήν
Ευρωπαϊκή διάσκεψη τής Μαδρίτης, τό 1997) τά …«νόμιμα συμφέροντα
τής Τουρκίας στό Αιγαίο»…
Επόμενη συνέπεια αυτής τής (παιδαριώδους αφελείας…) «αναγνωρίσεως»
είναι νά …«τρέχουμε και νά μήν φτάνουμε» προκειμένου νά αντιμετω-
πίσουμε τήν «λευκή βίβλο» τών (ατελείωτων) αξιώσεων τής Τουρκίας γιά
τό (από τήν προϊστορία του Ελληνικό…) Αιγαίο αλλά και τά αδιάκοπα «βολ-
πλανέ» τών Τουρκικών μαχητικών αεροπλάνων πάνω από τήν Λήμνο και
τά υπόλοιπα νησιά μας.
Θεωρούμε ότι, τό σύγχρονο Τουρκικό κράτος (τεχνητό απολίθωμα εξυπηρέ-
τησης κυνικών γεωπολιτικών συμφερόντων τών «Μεγάλων Δυνάμεων» μετά
τόν Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο) κατά τήν άποψή μας θά παραμείνει, γιά πολλές
δεκαετίες ακόμη, ένα αδιάλλακτο στρατοκρατικό «μαντρί» μεσαιωνικής
βαρβαρότητας και μισαλλοδοξίας, πού θά επιβουλεύεται τήν εδαφική
ακεραιότητα, τόν φυσικό πλούτο και τήν πολιτισμική κληρονομιά τών
γειτονικών του κρατών/εθνών, υπεξαιρώντας τα όπου μπορεί και παρα-
βιάζοντας, γιά τά «στενόκαρδα» συμφέροντά του, διεθνείς νόμους και
συνθήκες.
Η προσπάθεια «μεταμφιέσεώς» του, ώστε να «πεισθεί» η Ευρωπαϊκή
κοινή γνώμη (η οποία σέ κάθε σφυγμομέτρηση εκφράζει εύλογα και μέ μεγάλα
ποσοστά τήν απέχθεια και τήν αποστροφή της στήν πιθανότητα εντάξεως τής
Τουρκίας στήν Ευρωπαϊκή Ενωση) είναι μάταιη και θυμίζει δολοφόνο πού
αξιώνει από τό Δικαστήριο τήν αθώωσή του επειδή (και μόνο…) «έπλυνε»
τά χέρια του από τό αίμα τών θυμάτων του…
20
Αισθανόμαστε πατριωτικό χρέος, αυτή τήν κρίσιμη εποχή και εμπρός
στήν ανιστόρητη και «μυωπική» παραδοχή (εκ μέρους τής Αμερικανοκίνητης
πολιτικής και οικονομικής «ιντελιγκέντσιας» τής Χώρας μας…) τής «αποενοχο-
ποίησης» τών Τούρκων από τό -παλαιότερο αλλά και πρόσφατο- βαρβα-
ρικό παρελθόν τους και τής …«ψυμμιθίωσής» τους ως Λαού, δήθεν,
σύγχρονου και πολιτισμένου, νά επισημάνουμε και νά προβάλλουμε
(όσο μάς είναι δυνατό) τά στοιχεία εκείνα πού πείθουν κάθε αντικειμενικό
παρατηρητή ότι οι Τούρκοι παραμένουν, σέ πολιτικό, κοινωνικό και πολι-
τισμικό επίπεδο, αδιόρθωτα πρωτόγονοι, αδίστακτοι και απάνθρωποι.
O Tζώρτζ Χόρτον είναι και σ’ αυτό τό σημείο αποκαλυπτικός : «…Μόνο
όποιος έχει ζήσει στην Ανατολία μπορεί να ξέρει το βαθμό ανικανότητας των
Τούρκων σε ζητήματα εκσυγχρονισμού και κοινωνικής προόδου. Το επίπεδό τους
σου φαίνεται απίστευτο αν δεν έχεις επισκεφθεί Τουρκικά χωριά και δεν έχεις
ταξιδέψει στην ενδοχώρα. Η πραγματικότητα που κυριαρχεί εκεί σού φαίνεται
αδιανόητη. Πώς μπορείς να πιστέψεις, αν δεν το έχεις δεί με τα μάτια σου, ότι
ένας λαός πού κατείχε επί 500 χρόνια τά πιο εύφορα και πλούσια μέρη της
γής, έμεινε τόσο καθυστερημένος…». «Οποιος ελπίζει ότι η Τουρκία μπορεί
να προοδεύσει με αμιγώς τουρκικό πληθυσμό είναι σαν να πιστεύει ότι ο ήλιος
μπορεί κάποτε ν’ ανατείλει από την Δύση…».
Από τότε (1922) μέχρι σήμερα, οι Τούρκοι ελάχιστα άλλαξαν και, όχι
μόνο εξακολουθούν νά είναι ουραγοί σέ ζητήματα πολιτικού εκσυγχρο-
νισμού και κοινωνικής προόδου αλλά υπάρχουν αναντίρρητα αποδεικτικά
στοιχεία ότι διατηρούν και όλα τά αιμοχαρή χαρακτηριστικά τής νεοβάρ-
βαρης φυλής τους, αμετανόητα ονειρευόμενοι θρασύτατες κατακτήσεις
Ελληνικών (και όχι μόνο…) εδαφών, σφαγές Ελλήνων και -εν τέλει- νά
φαντασιώνονται τήν ανασύσταση τής αιματοβαμμένης Οθωμανικής Αυτό-
κρατορίας τους…
[Εννοείται____________, μέ τίς υποβολιμαίες «ευλογίες», τόσο τού «μεγάλου αφεντικού»
τής «Νέας Παγκόσμιας Τάξης» (τών Η.Π.Α) όσο και τού («εντός τών τειχών»
τής Ευρωπαϊκής Ενώσεως) απροκάλυπτου «προβοκάτορά» του, τής (πάντοτε
ανθελληνικής) Αγγλίας…]
21
Τά στοιχεία είναι συγκλονιστικά και αδιάψευστα : Στό βιβλίο «Ο
ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ» τών εκδόσεων «ΡΗΣΟΣ»
(Εκδοση 1991) περιέχεται ένα ποικίλο απάνθισμα παλαιότερης αλλά και
πρόσφατης Τουρκικής «ποιήσεως» αποκαλυπτικό τών απειλητικών διαθέ-
εων, τού κομπλεξικού φθόνου και τού διαχρονικού μίσους πού τρέφουν
γιά τήν πάντοτε ανυστερόβουλη Πατρίδα μας και τόν ευγενή Λαό μας αυτά
τά ανθρωποειδή πού θέλουν νά λογίζονται και υποψήφιοι «Ευρωπαίοι»…
Θ α υ μ ά σ τ ε : 1. Τίτλος : «ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΠΕΡΑΣΑΝ»
Εκεί όπου τα πόδια μου επάτησα
το αίμα πάντα άφθονο τη γή ποτίζει
και εκεί όπου τα χέρια μου τα άπλωσα
ο Μάης σε φθινόπωρο γυρίζει.
Θα αφήσω όλεθρο που θαν’ μοναδικός
και δεν ξανάγραψε ποτέ η ιστορία
που δεν θα διορθώσει ο πολιτισμός
σε δέκα χρόνια μέσα. Πίστη μου είν’ η βία.
Τά σπλάχνα θα κρεμάσω στού γαϊτανιού
την άκρη και του κόσμου όλου την σοφία
μαζί με τον πολιτισμό, στού ντουφεκιού
τη σφαίρα και στα πίσω πόδια του αλόγου.
Οι ρεματιές, τά δάση πάνω στα βουνά,
μαζί με τους σταυρούς τ’ ολέθρου που θα αφήσω
για πάντα θα μιλούν στον κόσμο για καλά
«Οι Τούρκοι πέρασαν». Να τι αφήσαν πίσω.
(Τό ποίημα αυτό, γράφτηκε τό έτος 1912 από τόν Τούρκο ποιητή Ενίς -
Αβνί Μπέη και, κατά τίς πληροφορίες μας, αποτελεί, όπως και πολλά
απ’ τά υπόλοιπα, βασικό «διδακτικό υπόδειγμα» στήν σπουδαστική εκπαί-
δευση τών Τουρκοπαίδων…)
2. Τίτλος : «ΑΙΣΧΡΕ ΕΛΛΗΝΑ»
Ενόσω είσαι ζωντανός, αισχρέ Ρωμηέ στη γή
το μίσος μου γιά σέ, μά τον Αλλάχ, δεν με αφήνει.
Κεφάλια χίλια νά ‘κοβα σά νάτανε σκυλί
ο καθένας γκιαούρης, άχ το μίσος μου δεν σβύνει.
22
Εκδίκηση είν’ ο μόνος μου, απ’ εδώ και μπρός, σκοπός.
Σάν έλθει ο καιρός, σκληρά θ’ αγωνιστώ στη μάχη
κι άν πελεκήσω σε μιά μέρα χίλια σάν εχθρός
γκιαούρηδων κεφάλια, άχ ! τό μίσος μου πύρα θάχει.
Χιλιάδων εκατό τα πτώματα στον ποταμό
κι άν ρίξω. Και τριάντα δύο χιλιάδων άν συντρίψω
με πέτρα τα κεφάλια και τά δόντια με το στανιό
σάς βγάλω. Αχ ! τό μίσος μου δεν θα εγκαταλείψω.
(Τό ποίημα αυτό, τού Τούρκου ποιητή Ι.Veziroglou, δημοσιεύτηκε στήν
γνωστή μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα «Χουρριέτ» την 18η Ιουλίου 1974,
δηλαδή τήν παραμονή τής Τουρκικής εισβολής στήν Κύπρο και περιελά-
μβανε ακόμη δύο «στροφές».
Η μία στροφή έχει τούς εξής στίχους :
«Να τρυπούσα με την λόγχη μου σαράντα χιλιάδες
απ’ αυτούς κι ακόμη ογδόντα χιλιάδες
να έστελνα στο διάβολο. Μά τον Αλλάχ !
Δεν μπορεί να μου φύγει αυτό το μίσος».
3. (Στροφή από τό ποίημα «ΔΥΤΙΚΗ ΘΡΑΚΗ» τού Ποιητή ΧουσεΪν
Τσελίκογλου πού δημοσιεύτηκε τό 1977) :
Σ’ όποιον με πειθώ δεν ησυχάζει
πρέπει να του ασκήσεις βία,
φρόνιμος να ‘ναι για να μάθει.
Του Ελληνα η φιλία να λείπει.
Μίσος έχω δίχως τελειωμό.
Πρέπει από την Θράκη μας να φύγει.
4. (Στροφή από το ποίημα «Η ΚΥΠΡΟΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ» του
Μusa Korkmaz - Eτος 1974) :
Η Κύπρος ξέρουμε πώς είναι Τουρκική,
το λέει και η ιστορία ! Σύντομα θα πάρουμ’ όλα
του Αιγαίου τα νησιά, στην εύθετη στιγμή και
την πατρίδα του Ατατούρκ Θεσσαλονίκη (…)
23
Τέτοιας «πολιτισμικής ποιότητος» και διάχυτης κατακτητικής βουλιμίας
ποιήματα, περιλαμβάνονται πολλά στό ανωτέρω βιβλίο, μέ «αντικείμενα
τού πόθου» τών (τουλάχιστον ανιστόρητων…) Τούρκων ποιητών, τήν Ρόδο,
την Λέσβο, τήν Κώ, τήν Σάμο, τήν Κρήτη, τήν Χίο, τήν Λήμνο, τήν
Σαμοθράκη και τό Καστελλόριζο...
Τό γεγονός ότι η εκφραζόμενη, μέ τά …«ποιήματα» αυτά, νοοτροπία
«Ούννων μακελλάρηδων» δ ε ν είναι μόνο «ρομαντικές εμπνεύσεις»
τυχαίων Τούρκων ποιητών αλλά είναι η επίσημη -δ ι α χ ρ ο ν ι κ ή-
πολιτική στρατηγική τής Τουρκικής εξουσιαστικής «ιντελιγκέντσιας», επι-
βεβαιώνεται πλήρως και από α ν τ ί σ τ ο ι χ ε ς -ολοκληρωτικής
νοοτροπίας- δηλώσεις τών -πλέον επισήμων- εκπροσώπων της…
Ι δ ο ύ : Ο πρώην Πρωθυπουργός της Τουρκίας Σουλεϋμάν Ντεμιρέλ
είχε δηλώσει τήν 09.06.1974 (παραμονές τής -ήδη προετοιμαζόμενης…-
εισβολής τού «Αττίλα» στην Κύπρο) : «Η βασική διαφωνία μεταξύ Τουρκίας
και Ελλάδος ανέκυψε επειδή τα νησιά που βρίσκονται κοντά στην Τουρκία
ανήκουν στην Ελλάδα και όχι στην Τουρκία. Τα νησιά αυτά αποτελούν
μέρος της Ανατολίας και για αιώνες ανήκαν στο Κράτος που κυριαρχούσε
στην Ανατολία»…
Σέ συνέχεια, ο ίδιος Σουλεϋμάν Ντεμιρέλ, τήν 19.08.1976 σέ άλλη
συνέντευξή του στήν Τουρκική εφημερίδα «Χουρριέτ» και απευθυνόμενος
σέ δημοσιογράφο, συνιστούσε «αυστηρά» : «Μήν ονομάζετε αυτά τά νησιά
«Ελληνικά νησιά» αλλά «Νησιά τού Αιγαίου»…
Τό γεγονός ότι τά νησιά αυτά φέρουν Ελληνική ονομασία τουλάχιστον
4.000 έως 5.000 χρόνια, ότι κατοικούνται ανέκαθεν από Ελληνικούς
πληθυσμούς σέ ποσοστά από 95% έως 100% και ότι έχουν κατοχυρωθεί
στήν νεώτερη Ελλάδα βάσει διεθνών συνθηκών, προφανώς δ έ ν είναι
ζήτημα πού «προβλημάτισε» τόν Ντεμιρέλ, ο οποίος επίσης έδειχνε «νά
αγνοεί» (δήθεν) ότι ο «μυθικός» Αιγέας, πού έδωσε τό όνομά του «στά
νησιά τού Αιγαίου», ήταν Ελληνας βασιληάς τής «προϊστορικής» Αθήνας
και πατέρας τού πασίγνωστου «προϊστορικού» ήρωα Θησέα…
Αλλά και ο πρώην Υπουργός Αμυνας τής Τουρκίας Χασάν Ισίκ δήλωνε
τόν Απρίλιο 1984 στήν Αγγλόφωνη Τουρκική εφημερίδα «Daily News :
24
«…Είναι φυσικό ότι οι υπευθυνότητες και τα δικαιώματα του έθνους που
κυριαρχεί στην Ανατολία θα πρέπει να επεκτείνονται τ ο υ λ ά χ ι σ τ ο ν
μέχρι το μέσον του Αιγαίου… Καμμία Τουρκική κυβέρνηση δεν μπορεί
να αγνοήσει αυτό το γεγονός που είναι θέμα εθνικής μας ασφαλείας»…
Εάν, παρ’ όλα τ’ ανωτέρω αποκαλυπτικά στοιχεία, υπάρχουν κάποιοι
αφελείς οι οποίοι εξακολουθούν ν’ αμφιβάλλουν γιά τό «ευγενές» και
«πολιτισμένο» γονιδιακό υπόστρωμα τών Τούρκων, άς αφιερώσουν λίγο
ακόμη χρόνο γιά τήν ανάγνωση τού παρακάτω (εν περιλήψει) αποκαλυ-
πτικού κειμένου :
«…Ρίξτε μιά ματιά στο βάθος τής Τουρκίας. Εκεί όπου περιμένουν έτοιμοι
οι νεκροθάφτες… Ρίξτε μια ματιά στις δολοφονίες που γίνονται στα λύκεια.
Οι μαθητές μας είναι έτοιμοι να σκοτώσουν… Ρίξτε μια ματιά στις αίθουσες
των δικαστηρίων. Οι δικηγόροι μας είναι έτοιμοι να σκοτώσουν».. «Ρίξτε
μια ματιά στους θανάτους των προσφύγων. Οι φορτηγατζήδες μας είναι
έτοιμοι να σκοτώσουν... Ρίξτε μια ματιά στις δολοφονίες της «τιμής». Οι
άντρες μας είναι έτοιμοι να σκοτώσουν…»
«…Σκεφτήκατε ποτέ γιατί ρέπουμε τόσο πολύ στο να σκοτώνουμε τους
άλλους και στην συνέχεια να θεωρούμε τον εαυτό μας αθώο» ;;; «Διότι
μετά από κάθε δολοφονία κρινόμαστε αθώοι. Διότι σε κάθε δολοφονία
υπάρχει μια μαγεία που αθωώνει τον Τούρκο».
«Σε κάθε όψη της χώρας υπάρχει ένα κάλεσμα για δολοφονία». «Μπορεί
να είναι κοινή αξία σε μια κοινωνία η ετοιμότητα αυτή για δολοφονίες ;;;
Και όμως ναι… Και μετά από κάθε δολοφονία μπορείτε με περηφάνεια
να βάλετε το όπλο στη θέση του, διότι οι θεωρίες περί συνομωσίας θα
έχουν ξεπλύνει την δολοφονία. Διότι μετά από κάθε δολοφονία είναι έτοιμη
και η θεωρία περί «συνομωσίας…».
«Εάν δεν θέσουμε θέμα πολίτη (ότανν με τον όρο «πολίτης» εννοούμε
κάθε Τούρκο που είναι έτοιμος να δολοφονήσει…) τότε ποιά είναι η αξία
τής ζωής» ;;;
«Πώς μπορεί να γίνει λόγος για δικαιοσύνη, όταν η αίσθηση της
ευχαρίστησης που δίνει η δολοφονία έχει πάρει όμηρο το δίκαιο»;;;
25
«Τι είδους μέλλον μπορείτε να ελπίζετε για μια κοινωνία που είναι
βάναυση και άδικη όταν είναι ισχυρή, αλλά είναι άθλια και ζητιάνα όταν
χάνει την δύναμή της, μια κοινωνία ξενόφοβη, άθλια και ανασφαλή, μια
κοινωνία που δηλητηριάζει τον εαυτό της σαν τον σκορπιό»…
«Ποτέ δεν θα έχουμε το δικαίωμα να διδάξουμε στον κόσμο το μάθημα
της ειρήνης και της ελευθερίας». «Ποτέ δεν το είχαμε εξ’ άλλου το δικαίωμα
αυτό. Και δεν θα το αποκτήσουμε ποτέ, όσο η θανάτωση αξίζει για μας
περισσότερο από ότι η ζωή»…
Όχι, τό κείμενο αυτό δέν τό έγραψε κάποιος ορκισμένος εχθρός
τής Τουρκίας…
Πρόκειται γιά άρθρο τής Τουρκάλας δημοσιογράφου Αϊσέ Ονάλ στήν
Τουρκική ιστοσελίδα “gazetem.net” πού αναδημοσιεύθηκε στήν εφημε-
ρίδα «Ελευθεροτυπία» τήν 03/06/2006.
Οι πιό πάνω (και άλλες συνεχώς επαναλαμβανόμενες) «ανερυθρίαστες____________»
δηλώσεις τών πλέον επισήμων εκπροσώπων τού Τουρκικού εξουσια-
στικού κατεστημένου, σέ συνδυασμό μέ τίς «ενδόμυχες δολοφονικές
διαθέσεις» τών Τούρκων «ποιητών» και «λογοτεχνών» αλλά και τίς απο-
καλυπτικές -όπως η ανωτέρω- παραδοχές κάποιων (ελαχίστων) Τούρκων
πολιτών μέ συνείδηση και διάθεση αυτοκριτικής, θεωρούμε εύλογα ότι
επιβεβαιώνουν «πανηγυρικά» τίς, ως άνω, διαπιστώσεις και εκτιμήσεις
μας γιά τό ανίατο τής Τουρκικής (βαρβαρικής και οπισθοδρομικής) παθογέ-
νειας σέ ιστορικό, πολιτικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο…
Ταυτόχρονα όμως, επιβεβαιώνουν και τήν αντίστοιχη αναγκαιότητα τής
«πάσει δυνάμει» επαγρυπνήσεως μας ως Ελληνικού Κράτους αλλά
-κυρίως- ως Ελληνικού Εθνους πού επιθυμεί νά επιβιώσει ως άξιος
κληρονόμος μιάς επίζηλης εθνικής, πολιτισμικής και ιστορικής παρου-
σίας αλλά και συνέχειας, η οποία διαχρονικά αμφισβητείται και εποφθα-
λμιάται «απ’ τό τσακάλι και τήν αρκούδα». (Οπως δραματικά επισημαίνει ο
Ελληνας ποιητής Νίκος Γκάτσος στό ποίημά του «Αθανασία»…).
26
Είναι ολοφάνερο ότι, η σταθερή πολιτική θέση κάθε υπεύθυνου
Ελληνα και Ελληνίδας, πού αντιλαμβάνεται τήν καταστροφική σημασία
και τίς δυσοίωνες συνέπειες πού θά είχε γιά τήν Ελλάδα (αλλά και τήν
Κύπρο…) η ένταξη τής Τουρκίας στήν Ευρωπαϊκή Ενωση ως πλήρους
μέλους της, δ έ ν μπορεί παρά νά είναι η απόλυτη άρνησή της,
προκειμένου ν’ αποτραπούν (οι, άλλως, βέβαιες…) μελλοντικές συμφορές
τής πολύπαθης Ελληνικής Πατρίδας μας.
Αθήνα 1η Δεκεμβρίου 2006
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΝΙΚΗΦ. ΚΟΣΣΥΒΑΚΗΣ__